Ψαρόσουπα; Γενικά η σούπα είναι σαν φαγητό αλλά για όσες κάνουν δίαιτα. Γιατί να πάρεις ένα μια χαρά φαγητό και να το πνίξεις σε νερό; Σε μισή ώρα θα πεινάσεις, είναι απλά σα να ήπιες κάτι. Δεν είναι γεύμα. Εκτός αν το ταράξεις στα ψωμιά και τα άλλα γύρω γύρω. Οπότε μπούρδες δίαιτα.
Μου αρέσουν οι κηδείες. Μου αρέσουν πολύ. Είναι σαν να λες να πας για καφέ με φίλους αλλά είναι πολλοί φίλοι, όχι ένας δυο, και ο καφές είναι τζάμπα. Τέλεια βόλτα πάντα. Έχει και ωραίο ντεκόρ και λουλούδια παντού, μουσικούλα και γκομενάκια ενίοτε θλιμμένα που ψάχνουν με το βλέμμα κάτι ελπιδοφόρο. Εμένα. Και πάντα καθιστώ την αρχηγική μου θέση προφανή κλαίγοντας πρώτος. Έτσι για να ξέρουν όλοι ότι είμαι ο πιο στεναχωρημένος. Alpha male ρε και στο κλάμα.
Ακόμα πιο σημαντικό είναι το γεγονός ότι το σκηνικό προσφέρεται για κωμωδία. Σχεδόν οτιδήποτε σκεφτείς σε κηδεία είναι αστείο λόγω της σοβαρότητας όλων των άλλων. Αν ντυθείς λίγο επίσημα με φράκο, μπορείς να βγάλεις ένα πριόνι και να κόψεις τον νεκρό στη μέση, σαν να κάνεις ταχυδακτυλουργικό κόλπο. Είναι ήδη πεθαμένος, δεν υπάρχει πρόβλημα. Ή όταν πιάσουν ρυθμό οι ψάλτες να χορέψεις κόνγκα και να αρπάξεις κάνα δυο γριές να κάνετε γύρω γύρω από τον τάφο πετώντας μια το ένα πόδι μια το άλλο. Έχω και μια ιδέα για να γίνει πιο διαδραστική η φάση. Πριν κατεβάσουν το φέρετρο θα ανεβώ πάνω όρθιος, θα πω να μαζευτούν όλοι οι άνω των 80 μπροστά και θα πετάξω το μπουκέτο να δούμε ποιος θα το πιάσει. Μια φορά είδα έναν να παίζει με το κινητό του καθώς περπατούσαμε προς τον χώρο που θα ρίχναμε το φτώμα και τον ρώτησα τον κωδικό του wifi. Με αγριοκοίταξε βέβαια αλλά μετά όταν χτύπησε ειδοποίηση τον έσωσα φωνάζοντας δυνατά “κοιτάξτε! Άνοιξε τα μάτια ο νεκρός!” και έτσι γλίτωσε το ξεφτιλίκι που δεν το είχε βάλει στο αθόρυβο. Μια άλλη φορά σκέφτηκα να βάλω φανταχτερό γυναικείο δαχτυλίδι στο δάχτυλο του νεκρού και όταν η δικιά μου το παρατηρήσει να το βγάλω από το χέρι του πεθαμένου και να της κάνω πρόταση γάμου.
Όλα αυτά βέβαια στο μυαλό μου. Δεν υπάρχει λόγος να τα λέω δυνατά, θα παρεξηγηθώ. Δεν έχουν όλοι χιούμορ άλλωστε. Εγώ όταν πεθάνω θέλω να είναι ανοιχτό το φέρετρο και να μου βάλετε κομμένα αγγουράκια στα μάτια σαν να είμαι σε spa. Έχω πληρώσει 4 αγνώστους να φορέσουν μαύρα και να στέκονται μακριά από την κηδεία κρατώντας μαύρη ομπρέλα, έτσι, για να νομίζετε οι υπόλοιποι ότι είχα σχέση με την CIA ή την μαφία.
Είμαστε γενικά υποκριτές με τις κηδείες. Γιατί ψιθυρίζουμε; Αφού ο τιμώμενος δεν μας ακούει πια και γενικά καλά λόγια λέμε. Θυμάμαι μια φορά ένας μεγαλοδιευθυντής που πέτυχα και μου λέει “βιάζομαι, έχω μια κηδεία”. Του λέω “συλληπητήρια” και απάντησε “α, όχι, είναι επαγγελματική κηδεία, όχι προσωπική.”
.
(Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης γουστάρει τρελά κηδείες και έχει βγάλει πολλές φορές γκόμενα από εκεί, κέρασμα ο καφές, πακέτο η ψαρόσουπα. Και του έρχονται και πολλές ιδέες για πετυχημένα αστυνομικά μυθιστορήματα μετά, έχουν μεταφραστεί σε πολλές ακατανόητες γλώσσες του Ειρηνικού οι περισσότερες.)