Μετά από όσα έγραψα για τον Άρη Χατζηστεφάνου, το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω ήταν να παρακολουθήσω προσεκτικά το τελικό ντοκιμαντέρ. Είναι ένα εξαιρετικά καλοφτιαγμένο και μονταρισμένο πρόγραμμα που μας εξηγεί θέματα γύρω από την οικονομική κρίση και την Ελλάδα. Στέκεται σαν παραγωγή σε διεθνές επίπεδο. Και πρέπει να είναι περήφανη όλη η ομάδα για τον τρόπο που χειρίστηκε την χρηματοδότηση, ένα ηχηρό χαστούκι στους δημοσιουπαλληλιστικούς κλαψιάρηδες που κυριαρχούν στον κρατικοδίαιτο χώρο του ντοκιμαντέρ εδώ και χρόνια.
Και ερωτώ: πόσες σελίδες είναι το σενάριο; Και πόση ώρα θα έκανα να το διαβάσω σε χαρτί; Ή ακόμα καλύτερα σε μια ιστοσελίδα με συνδέσμους για να επικεντρωθώ όπου με ενδιαφέρει περισσότερο. Όσο όμορφα και να ντυθεί το νόημα παραμένει ένα ερώτημα οποιοδήποτε ζει μετά τον Marshall McLuhan: τι προσφέρει η κινούμενη εικόνα σε τέτοια ζητήματα;
Ο ειρμός μου δεν ξεκίνησε βέβαια με το Debtocracy. Είχα ήδη προβληματιστεί με την επιτυχία του Zeitgeist. Πράγματα που ξέραμε εδώ και καιρό οι περισσότεροι τυλίχτηκαν σε ένα μέτριο οπτικό προϊόν, κάπως πλαδαρό κατά την γνώμη μου και γνώρισαν νέα επιτυχία. Προφανώς υπάρχει μια μερίδα του κοινού που δεν διαβάζει. Αλλά πως ακριβώς λειτουργούν σε κατανάλωση media αυτοί οι άνθρωποι;
Θα με ενδιέφερε πολύ να δω τα στατιστικά επισκεπτών που παρακολούθησαν το Debtocracy online. Γιατί αν έπαιζε στην τηλεόραση καταλαβαίνω ότι υπάρχει κοινό. Ηλικιωμένοι ή άλλοι που δεν έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο ή δεν έχουν μάθει να χαζεύουν στο YouTube. Που δεν είναι στο κρεβάτι με το laptop, ούτε σε καφέ με το iPad. Λίγοι που πάνω στο ζάπινγκ κολλάνε και ξεχνάνε να το γυρίσουν στην μπάλα, την σαπουνόπερα ή ότι ρεάλιτι έβλεπαν πριν. Υπάρχει και άλλο ένα κοινό βέβαια που είναι οι (πολλοί) που δεν έχουν καλή γνώση Αγγλικών και δεν έχουν την άνεση να διαβάζουν στο διαδίκτυο τέτοιου είδους πληροφορίες (ή θεωρίες) από τα πάμπολλα έγκυρα και ερασιτεχνικά μέσα διαθέσιμα στον οποιονδήποτε ξέρει να χειρίζεται στοιχειωδώς ποντίκι. Είναι εξαιρετικά σπάνιο ελληνικό τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ να μας κάνει ουσιαστική αποκάλυψη. Το πολύ πολύ να πούνε ευθέως κάτι που ως τώρα πέρναγε πλαγίως. Όπως πχ το “1821” του ΣΚΑΙ που μας “αποκάλυψε” τον πραγματικό ρόλο της Εκκλησίας στην επανάσταση…
Φοβάμαι ότι ουσιαστικά μένει μια μόνο κατηγορία. Οι φίλοι της συγκεκριμένης προσπάθειας, όσοι θέλουν να φορέσουν σαν περιβραχιόνιο, σαν ταυτότητα τέτοιες προσπάθειες για να δείξουν την πολιτική τους τοποθέτηση. Και εκεί αξίζουν εύσημα στους παραγωγούς που παρέχουν τα εργαλεία (facebook, twitter, forum συζητήσεων στις ιστοσελίδες κλπ) που προσπαθούν να χτίσουν την κοινότητα γύρω από το περιεχόμενό τους. Αλλά θα χρειάζεται διαρκές “τάισμα” περιεχόμενου για να την κρατήσουν.
The medium is the message. The massage. The msg. @infowar #doc -….lol…κοκ… Το περιεχόμενο πρέπει να αλλάζει με τις εποχές.
