Τα άτομα που θα μπορούσαν να ρίξουν μια κλοτσιά στ’ αρχίδια με τη δεξιοτεχνία της πρέπει να μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Είχε μελετήσει εξονυχιστικά διάφορα είδη κλοτσιάς κι έκανε συστηματική εξάσκηση. Το σημαντικότερο στην κλοτσιά είναι να αποβάλεις κάθε ίχνος δισταγμού. Να κάνεις μια επίθεση-αστραπή στο πιο αδύναμο σημείο του αντιπάλου, ανελέητα και δολοφονικά – όπως ο Χίτλερ στη Γραμμή Μαζινό, που παραβίασε την ουδετερότητα της Ολλανδίας και του Βελγίου και γονάτισε τη Γαλλία χτυπώντας τη στο ευαίσθητο σημείο.
Η αποφασιστικότητα παίζει μέγιστο ρόλο. Ακόμη κι ένα δευτερόλεπτο αναποφασιστικότητας μπορεί να αποβεί μοιραίο. Σε γενικές γραμμές, μια γυναίκα δεν έχει άλλο τρόπο για να εξουδετερώσει ένα μεγαλύτερο και δυνατότερο άντρα όταν παλεύουν σώμα με σώμα. Το πίστευε ακράδαντα. Το σημείο αυτό του σώματος είναι ό,τι το πιο ευαίσθητο βρίσκεται στο –ή μάλλον κρέμεται από το– πλάσμα που λέγεται άντρας. Η περιοχή συνήθως δεν προστατεύεται αποτελεσματικά. Αυτό είναι ένα ατού στα χέρια των γυναικών και δεν πρέπει να μένει ανεκμετάλλευτο. Δεν είχε την αίσθηση του πόνου που προξενεί μια γερή κλοτσιά στα αχαμνά. Λογικό, αφού είναι γυναίκα. Ούτε να το μαντέψει μπορούσε, μολονότι, κρίνοντας από τις αντιδράσεις και την έκφραση των αντρών που είχε κλοτσήσει, το φανταζόταν εύκολα.
Ακόμη και ο πιο δυνατός και σκληρός άντρας στον κόσμο δεν αντέχει τον πόνο της κλοτσιάς και την αίσθηση της απώλειας της αξιοπρέπειας που συνεπάγεται. «Πονάει τόσο, ώστε λες τώρα ήρθε το τέλος του κόσμου . Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο παράδειγμα. Δεν είναι απλός πόνος», της είχε πει ύστερα από αρκετή σκέψη κάποιος, όταν του ζήτησε να της περιγράψει την αίσθηση. Σκέφτηκε λίγο την αντιστοιχία. Το τέλος του κόσμου; «Τότε, αν το δούμε ανάποδα, μπορούμε να πούμε πως αν το τέλος του κόσμου έρθει τώρα , νιώθεις πως έχεις φάει μια γερή κλοτσιά στ’ αρχίδια;» «Δεν είμαι σίγουρος, γιατί δεν έχω την εμπειρία από το τέλος του κόσμου, αλλά δεν αποκλείεται», απάντησε ο άντρας, καρφώνοντας τα μάτια του σε ένα απροσδιόριστο σημείο στο χώρο.
«Πάντως, σου προξενεί μια βαθιά αίσθηση αδυναμίας. Σκοτεινή και σπαραξικάρδια, σαν ολική απώλεια». Μερικές μέρες ύστερα από αυτό, έτυχε να δει αργά το βράδυ στην τηλεόραση το Όσο θα υπάρχει ο κόσμος , μία αμερικάνικη ταινία του 1960. Ολικός πόλεμος είχε ξεσπάσει ανάμεσα στις Ηνωμένες Πολιτείες και στη Σοβιετική Ένωση και σμήνη πυρηνικών πυραύλων είχαν πέσει μεταξύ των ηπείρων σαν κοπάδια από χελιδονόψαρα. Η Γη καταστράφηκε και οι άνθρωποι σε όλα σχεδόν τα 
μήκη και τα πλάτη της αφανίστηκαν. Χάρη στην κατεύθυνση των ανέμων ή κάτι παρόμοιο, οι στάχτες του θανάτου δεν είχαν φτάσει ακόμη στο νότιο ημισφαίριο, στην Αυστραλία. Ήταν όμως θέμα χρόνου. Η εξαφάνιση του ανθρώπινου είδους είχε καταστεί αναπόφευκτη. Οι επιζώντες απλώς περίμεναν το τέλος. Ο καθένας διάλεγε διαφορετικό τρόπο να ζήσει τις τελευταίες μέρες της ζωής του.
Αυτή ήταν η ιστορία. Μια σκοτεινή ταινία ολικής καταστροφής. (Πάντως, καθώς την παρακολουθούσε, βεβαιώθηκε για άλλη μια φορά πως όλοι ενδόμυχα περιμένουν το τέλος του κόσμου). Μάλιστα, τώρα καταλαβαίνω πώς νιώθεις όταν τρως κλοτσιά στ’ αρχίδια , συμπέρανε ικανοποιημένη καθώς παρακολουθούσε την ταινία το βράδυ.
1Q84 από τον συγγραφέα που η φίλη μου η Μαρία έπρεπε να πάρει φέτος το Νομπέλ λογοτεχνίας…αλλά τελικά πήρε τα απαυτά του ο καημένος, προφητικό το κείμενο.
