Το πρωί μπήκε ο ήλιος στο δωμάτιο και προσπάθησε να με σύρει από το κρεβάτι. Απέτυχε, έστειλε μια ντισκομπάλα από αντανακλάσεις λίγο αργότερα μπας και νομίσω ότι ήρθε η ώρα να χορέψω. Σηκώθηκα τελικά. Κακώς. Κάπως χτύπησα. Στην ηλικία μου το σώμα είναι πλέον ένας άγνωστος απρόβλεπτος. Κάθε φορά που λέω “είμαι” μετά από λίγο διορθώνω “ήμουν”, είναι σα να νοικιάζει όλο και περισσότερα διαμερίσματα το παρελθόν στην πολυκατοικία του σώματός μου, υποσχέθηκαν τα νιάτα αθανασία και το αθέτησαν βέβαια.
Κοιτάζω μια λευκή οθόνη κι αναρωτιέμαι γιατί δεν είναι γεμάτη αριστουργήματα. Φτιάχνω αστείες ιστορίες σα να είναι η κλωστή που με κρατάει ζωντανό, σαν καραόκε επίτηδες παράφωνο, επίκληση στους ουρανούς, να μην χαθούνε οι φωνές μέσα στις άλλες, να ξέρει κάποιος ότι είμαστε ακόμα εδώ. Κι όταν οδηγάω μια από τις τόσες ανόητες ταρίφες άλλων, κάνω το παρμπρίζ σκηνή θεάτρου ξακουστού, μπροστά μου ξετυλίγεται η εισαγωγή στην επόμενη πράξη, με περιμένει το κοινό να ανοίξω την πόρτα και να χαθούν από πίσω μου όλα μικρά στον καθρέφτη.
Την βλέπω την κρισάρα σας φίλοι μου πενηντάρηδες. Σαν πρεζόνια ελπίζετε να έρθει να σας βρει η καλύτερη στιγμή σας τώρα. Όλο στον ορίζοντα και όλο δεν φτάνει, φαντάζεστε ότι σας περιμένει αγχωμένη, κοιτάει το ρολόι θέλει να φτάσει κοντά σας για να μεγαλουργήσετε. Μια τελευταία φορά, μια τελευταία μεγάλη στιγμή, ‘όχι δεν έχει αρχίσει ακόμα η κατηφόρα’ θα πείτε.
Εγώ απλά γεμίζω σελίδες και γελάω. Μαζί σας. Αν γελάτε κι εσείς.
Άλλος θέλει να φέρει ανατροπή στον Δυτικό πολιτισμό. Ή να αυξήσει το σύνολο της ανθρώπινης ευτυχίας στον πλανήτη. Πολύ δουλειά μου φαίνονται αυτά. Αν ερωτεύεσαι πάντα όσους δεν σε γουστάρουν είναι απλά τα πράγματα. Ζούνε με τρόμο μην πέσουν από παράθυρο ενώ αυτό είναι το εύκολο κομμάτι της υπόθεσης. Εγώ ειδικεύομαι στην άτσαλη πρόσκρουση με πολύ σκληρές αλήθειες. Για αυτό αλλωστε με γουστάρουν τα νέα παιδιά και μου μιλάνε. Όσο τρελό ή περίεργο πράγμα και να μου εκμυστηρευτούν, δεν δείχνω στο πρόσωπό μου μπερδεμένος ή τσαντισμένος ή αηδιασμένος. Αυτό είναι επειδή έχω κάνει τόσες πλαστικές επεμβάσεις που δεν μπορώ να αλλάξω έκφραση. Αλλά αυτοί δεν το ξέρουν. Έχω τόσους σκελετούς κρυμμένους σε ντουλάπες που καμιά φορά αλέθω δυο τρεις, τους κάνω σκόνη και σνιφάρω σα να είναι κοκαϊνη. Μετά πλακώνομαι με την σκιά μου να την πείσω να με ακολουθήσει για λίγο.
Αν υπήρχε θεός, θα έπρεπε να είναι dj, να φτιάχνει beatάκια από τους χτύπους των καρδιών μας.
Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης δεν περιμένει να γράψει το αριστούργημα. Μόλις το διαβάσατε. Και θα διαβάσετε και το επόμενο. Δεν είναι πορεία προς το τέλειο, είναι flatiliner τελειότητας διαρκούς, ουσιαστικά ήδη πεθαμένος.