Αγαπητοί – κάποιοι – συμμαθητές…
Και λέω «κάποιοι», γιατί αυτό το γράμμα δεν αφορά σε όλους τους συμμαθητές μου.
Δεν αφορά για παράδειγμα σ’ αυτούς με τους οποίους δημιούργησα υπέροχες κοινές μνήμες και εικόνες «ντυμένες», όλες τους με χαμόγελο κάθε φορά που τις θυμάμαι.
Δεν αφορά βέβαια ούτε σε εκείνους που ευγενικά ανταλλάσσαμε μια απλή καλημέρα ίσως και δυο λόγια χωρίς όμως τίποτα παραπάνω.
Αφορά σε εκείνους τους ελάχιστους κάποιους που συνήθως έκαναν και τον περισσότερο θόρυβο στο δημοτικό και αργότερα στο γυμνάσιο.
Σ΄αυτούς θέλω να απευθυνθώ…. Γιατί θέλω να τους εκθέσω και να εκτεθώ.
Γιατί και στην εποχή του… «κρυφού» σχολειού που πηγαίναμε, υπήρχε αυτό που σήμερα πήρε όνομα και έγινε εξειδίκευση στην ψυχολογία: μιλώ φυσικά για το Bullying, την ενδοσχολική βία, την ηθική και ψυχολογική παρενόχληση.
Ναι, τότε τα πράγματα ήταν πιο αθώα, δεν είναι όμως αυτό δικαιολογία για να πείτε εσείς οι κάποιοι συμμαθητές «εντάξει μωρέ ήμασταν παιδιά!».
Και εγώ ήμουν μαζί σας παιδί και έπεσα θύμα σας.
Και γίνατε θύτες μου.
Με μισούσατε γιατί ήμουν πιο ψηλή, πιο χοντρή, πιο άσχημη, πιο όμορφη, πιο καλή μαθήτρια, χειρότερη από σας στα μαθηματικά, γιατί έπαιζα κιθάρα ή γιατί έγραφα καλές εκθέσεις – δεν έχει σημασία ποια ήταν η αφορμή – κυρίως όμως γιατί ήμουν πιο ευαίσθητη και πιο φοβισμένη από σας.
Και νιώθατε ότι ασκούσατε εξουσία και δύναμη επάνω μου.
Με κάνατε να σιχαίνομαι το σχολείο, να μην κοιμάμαι τα βράδια, να σκέφτομαι πώς θα σας αντιμετωπίσω. Με κάνατε να νιώθω μικρότερη από το δικό σας τίποτα.
Γιατί – ευτυχώς τελικά – δεν ήμουν σαν και εσάς.
Χρόνια μετά το σχολείο ένιωθα τις πληγές να με πονάνε, τις μνήμες να με κυνηγάνε και το θυμό μου να με καίει κάθε φορά που γύριζα με το μυαλό μου στα χρόνια του σχολείου.
Και ένα ΓΙΑΤΙ με καταδίωκε κάθε φορά χωρίς απάντηση…
Τα χρόνια πέρασαν, και αποφάσισα σήμερα πια σ’ αυτήν την ηλικία ότι την απάντηση δεν πρέπει να τη δώσω εγώ…
Την απάντηση πρέπει να τη δώσετε εσείς… όχι σε μένα, στους εαυτούς σας ειδικά σήμερα που οι περισσότεροι από σας γίνατε γονείς…
Γι’ αυτό άλλωστε σας γράφω: όχι για μένα, γιατί εγώ πια αγαπώ τον εαυτό μου, είμαι υπερήφανη για τα όσα έχω καταφέρει στη ζωή μου, είμαι το ίδιο ευαίσθητη με τότε, αλλά τόνους πιο δυνατή.
Έγινα μητέρα και – ανεξάρτητα από το αν υπέστην ένα «αθώο» bullying – στο παιδί μου μαθαίνω όχι μόνον πώς θα αποδέχεται το διαφορετικό, αλλά και πώς θα το αγκαλιάζει, θα το υποστηρίζει και θα το υπερασπίζεται.
Αλήθεια εσείς σήμερα – και εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία – που οι διαφορετικότητες είναι πιο διακριτές και περισσότερες, σήμερα που στα χοντρά, ψηλά, κοντά, ξανθά , μελαχρινά, έξυπνα ή λιγότερα έξυπνα παιδιά, στους καλούς ή κακούς μαθητές προστίθενται και τα παιδιά με διαφορετικές καταγωγές, χρώματα και κοινωνικές τάξεις και κουλτούρες, ΕΣΕΙΣ οι πρώην κάποιοι συμμαθητές μου τι θα διδάξετε στα παιδιά σας;
Τi θα τους πείτε όταν κοροϊδεύουν το συμμαθητή τους, όταν τον λιντσάρουν πιθανόν στο διάλειμμα απλά επειδή δεν είναι «Έλληνας βέρος» ή επειδή είναι ευαίσθητος σαν τον Βαγγέλη Γιακουμάκη;
Πώς θα προστατεύσετε τα παιδιά τα δικά σας αλλά και τα άλλα;
Γιατί φαντάζομαι το αισθάνεστε και εσείς… όταν γινόμαστε γονείς, είμαστε γονείς για όλα τα παιδιά του κόσμου. Και του μικρόκοσμού μας…
Εγώ, αγαπητοί πρώην κάποιοι συμμαθητές μου, δεν μπορώ να σας συγχωρέσω… Γιατί μπορεί να είμαι «θεά» αλλά όχι Θεός.
Σας αποδέχομαι όμως όπως έκανα και τότε, γιατί δέχομαι ότι ήσασταν και είστε διαφορετικοί. Όχι χειρότεροι ή καλύτεροι, αλλά διαφορετικοί.
Δεν φταίγατε εσείς! Ποιος ξέρει σε τι περιβάλλοντα μεγαλώσατε! Ισως και να σας λυπάμαι γι’ αυτό!
Δεν θέλω να πω όμως ότι θα λυπάμαι και τα παιδιά σας, αν σήμερα μεγαλώνουν σαν και εσάς! Έχετε πάντα ευκαιρία να γίνετε καλύτεροι από τους γονείς σας, να εξελιχτείτε και να κάνετε τα παιδιά σας υπερήφανα για τον εαυτό τους αλλά και για σας…
