(Από τη Lisa-Jo Baker)
Λοιπόν, σ’ αγαπώ.
Αλήθεια.
Σ’ αγαπώ γιατί δεν χρειάζεται καν ν’ ανοίξεις τα μάτια σου για να κάνεις χώρο και να σηκώσεις τα σκεπάσματα για να χωθεί στο κρεβάτι το παιδί που είδε άσχημο όνειρο.
Σ’ αγαπώ γιατί ανησυχείς για τις εργασίες του νηπιαγωγείου και γιατί ξαναμαθαίνεις μαθηματικά για να συμβαδίζεις με το έφηβο παιδί σου. Σ’ αγαπώ για τον τρόπο που στηρίζεις το μωρό στο γοφό σου για να το βάλεις πάνω στον πάγκο του ταμείου ή στο καρότσι του σουπερμάρκετ ή στην αλλαξιέρα μιας ασφυκτικά στενής τουαλέτας.
Σ’ αγαπώ γιατί κρατάς ταυτόχρονα τις τσάντες σας, το πορτ-μπεμπέ – κάθισμα αυτοκινήτου, ένα έξτρα μπιμπερό, το κράνος του μπέιζμπολ, την κουβέρτα για το πικνίκ και παρ’ όλα αυτά θυμάσαι να πάρεις μαζί το κουκλάκι που κάποιος δεν μπορεί να αποχωριστεί.
Σ’ αγαπώ γιατί βρίσκεις μαγεία στο περαστικό όχημα της πυροσβεστικής και γιατί κατεβάζεις τα παράθυρα ώστε να μπορέσουν όλοι να χαιρετίσουν το τρένο που περνάει.
Σ’ αγαπώ γιατί η πρώτη επίσκεψη της νεράιδας των δοντιών σε κρατάει ξύπνια μέχρι αργά για να ξύσεις τη χρυσόσκονη από τα παλιά χριστουγεννιάτικα στολίδια, και γιατί ακόμα και μετά το 45ο δόντι καταφέρνεις να λούσεις με κάποιο μυστήριο το νόμισμα που βρέθηκε κάτω απ’ το μαξιλάρι, κι ας ήρθε με δυο μέρες καθυστέρηση.
Σ’ αγαπώ γιατί μπορείς να συνεχίζεις τη συζήτηση με μια φίλη ενώ διασκεδάζεις ταυτόχρονα δύο νήπια. Γιατί μπορείς να γεμίζεις μικροσκοπικά πορσελάνινα φλιτζάνια με φανταστικό τσάι την ώρα που βγάζεις τα εσώψυχά σου και αναλύεις τα μελλοντικά σου σχέδια. Σ’ αγαπώ γιατί δεν προσέχεις καν τον Γουίνι το αρκουδάκι που τραγουδάει στο βάθος επειδή είσαι τόσο συγκεντρωμένη στα λόγια μιας άλλης μαμάς.
Σ’ αγαπώ γιατί φοράς κολιέ από ζυμαρικά με τα αστραφτερά σκουλαρίκια που σου χάρισε ο άντρας σου στη 15η επέτειό σας.
Σ’ αγαπώ γιατί το γραφείο σου στη δουλειά είναι διακοσμημένο με κορνίζες από ξυλάκια για γλειφιτζούρια που έχουν μέσα φάτσες που σου χαμογελούν, δίπλα στους πέντε στόχους που έθεσε η ομάδα σου για αυτό το τετράμηνο.
Σ’ αγαπώ γιατί ξέρεις σε ποιον αρέσει το κόκκινο μπολ και σε ποιον αρέσει το μπλε και σ’ αγαπώ που νοιάζεσαι γι’ αυτή τη διαφορά.
Σ’ αγαπώ γιατί ακόμα κι όταν είσαι τόσο κουρασμένη που έχεις ξεχάσει ότι φοράς στα μαλλιά σου ένα κοκαλάκι με τη Ντόρα επάνω, σταματάς έξω από την πόρτα τους για να τα κοιτάξεις που κοιμούνται.
Σ’ αγαπώ γιατί ξέρεις ποιος ροχαλίζει και ποιος ρουθουνίζει και ποιος θα χρειαστεί νερό γύρω στα μεσάνυχτα κάθε βράδυ.
Σ’ αγαπώ γιατί ξέρεις τα ονόματα όλων των υπερηρώων και ποια είναι η υπερδύναμη του καθένα.
Σ’ αγαπώ γιατί παίζεις τις πριγκίπισσες με το νυφικό σου και το μικροσκοπικό ραβδάκι της Τίνκερμπελ.
Σ’ αγαπώ γιατί σκύβεις να φιλήσεις μικροσκοπικούς πρίγκιπες.
Σ’ αγαπώ γιατί ξέρεις πώς να λήξεις έναν οικιακό αγώνα πάλης και γιατί δεν φοβάσαι να χωθείς στη μέση. Σ’ αγαπώ γιατί είσαι αήττητη.
Σ’ αγαπώ γιατί βγαίνεις αργά το βράδυ να φέρεις παγωτό και φτιάχνεις πρωί πρωί βάφλες περιχυμένες με ό,τι πιο ανθυγιεινό κυκλοφορεί.
Σ’ αγαπώ γιατί λες ναι, και σ’ αγαπώ ακόμα πιο πολύ για τη δύναμη που έχεις να λες όχι.
Σ’ αγαπώ γιατί στο βάθος της ντουλάπας σου κρατάς ακόμη δύο μικρά αναμνηστικά από το πόσο μικρή ήταν η μέση σου πριν κάνεις παιδιά.
Σ’ αγαπώ γιατί σήμερα φοράς την αθλητική φόρμα του παιδιού.
Σ’ αγαπώ γιατί γελάς. Ελπίζω να ξέρεις πως σε αγαπούν και όταν κλαις.
Σ’ αγαπώ γιατί σηκώνεσαι κάθε μέρα για να ακολουθήσεις την ίδια ρουτίνα και με κάποιον τρόπο καταφέρνεις να φτιάξεις μια διαφορετική ανάμνηση μέχρι το βράδυ.
Σ’ αγαπώ γιατί διπλώνεις τα ρούχα κι έχεις ξεχάσει να αλλάξεις το κανάλι της Ντίσνεϊ στην τηλεόραση.
Σ’ αγαπώ γιατί ψάχνεις στο ίντερνετ ερωτήσεις όπως «Πώς να καθαρίσετε το χαλί από την κρέμα αλλαγής πάνας» ή «Πώς προσανατολίζονται οι νυχτερίδες» ή «Τι να ταΐσω ένα μωρό πουλάκι».
Σ’ αγαπώ γιατί ξυπνάς τη νύχτα κι αναρωτιέσαι πώς θα μπορούσες να τα αγαπήσεις περισσότερο.
Σ’ αγαπώ γιατί δεν θέλεις να μεγαλώσουν, αλλά παρ’ όλα αυτά γιορτάζεις κάθε καινούργιο ορόσημο ανάπτυξης που κατακτούν.
Σ’ αγαπώ γιατί έχεις χάσει την ικανότητα να αισθάνεσαι ντροπή και γιατί έχεις αποδεχτεί το πεπρωμένο του αναπάντεχου.
Σ’ αγαπώ γιατί τώρα μένεις σε σπίτι και όχι σε μουσείο, γιατί έχεις σύστημα βαθμολόγησης για τον πόνο που προκαλούν τα Λέγκο όταν τα πατάς και γιατί ακόμα δίνεις τη μάχη να τα μάθεις να κατεβάζουν το κάθισμα της λεκάνης.
Σ’ αγαπώ γιατί θεωρείς τα μακαρόνια με τυρί ομάδα τροφίμων.
Σ’ αγαπώ γιατί θα προστατέψεις αυτά τα παιδιά ακόμα κι απ’ τον εαυτό σου αν χρειαστεί.
Σ’ αγαπώ γιατί είσαι απτόητη, αμετακίνητη και ατρόμητη. Ακόμα και τις μέρες που είσαι τρομοκρατημένη.
Σ’ αγαπώ γιατί δίνεις πρόσωπο στη γενναιότητα. Σ’ αγαπώ γιατί ξεχειλίζεις συμπόνια. Σ’ αγαπώ γιατί κουβαλάς μαζί σου την ενσυναίσθηση όπως και το λιπ-γκλος που σου έβαλε η κόρη σου. Σ’ αγαπώ γιατί τραγουδάς φάλτσα επειδή αγαπούν τη φωνή σου και γιατί το κορμί σου είναι φτιαγμένο για την ολοκληρωτική, απόλυτη τέχνη της αγκαλιάς.
Σ’ αγαπώ γιατί όταν νιώθεις άδεια κι απελπισμένη και ξοδεμένη, κάνεις άλλο ένα βήμα. Ακόμα κι αν είναι για να κρυφτείς στο μπάνιο και να περιμένεις να καταλαγιάσει η οχλαγωγία των συναισθημάτων μέσα στο κεφάλι σου.
Σ’ αγαπώ γιατί τα αφήνεις να γλείφουν τους αναδευτήρες του μίξερ, το μπολ, και το τελευταίο ψίχουλο μπισκοτοζύμης από τον πάγκο.
Σ’ αγαπώ γιατί θυμάσαι πώς να χορεύεις στη βροχή.
Ίσως όχι κάθε μέρα.
Ίσως όχι σήμερα.
Αύριο όμως. Ναι.
Αύριο σίγουρα.
Μυρτώ Αθανασοπούλου
Σπούδασε θεατρολογία και μετάφραση και εργάστηκε για χρόνια στο θέατρο και ως επιμελήτρια κειμένων στον Τύπο. Λόγω «κρίσης», βρέθηκε να παριστάνει τη νοικοκυρά με μεγάλη αποτυχία και τη μάνα της χρονιάς με μέτρια. Έχει μια κόρη σχεδόν 2 χρονών. Προσπαθεί να τα κάνει όλα σωστά ενώ ξέρει ότι είναι αδύνατον, και έχει ταλέντο στο να αγχώνεται για πιθανές και απίθανες πιθανότητες. Όμως παίζει κιόλας, τραγουδάει πολύ, διαβάζει βιβλία, γαργαλάει, κάνει πλάκες, κυνηγάει, δίνει αμέτρητα φιλιά, λέει κάθε μέρα πολλά «σ’ αγαπώ» και ενίοτε βάζει και τις φωνές. Θα ήθελε πάνω απ’ όλα να είναι καλύτερος άνθρωπος, για την κόρη της, και ψάχνει να βρει πώς θα το καταφέρει.
