Dear Martin,
Έχοντας διαβάσει τα περισσότερα άρθρα σου νιώθω σαν να έχω δει κάποιες πτυχές του εαυτού σου. Μου αφήνεις μια μικρή χαραμάδα για να ταξιδέψω στα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού σου και να συναντηθώ με τους δαίμονες σου όπου άλλοτε αντιστέκεσαι και άλλοτε αφήνεσαι λυτρωτικά σε αυτούς.
Κάθε συγγραφέας δεν μπορεί να αντισταθεί στον πειρασμό να μην γράψει για τον εαυτό του. Είναι πολύ πιο εύκολο να περιγράψεις την κόλαση σου, όταν την βιώνεις από την θέση του παρατηρητή κ είναι ανακουφιστικό να την μοιράζεσαι κ με άλλους. Άγνωστους, γνωστούς, πιθανούς παραλήπτες του μηνύματός σου. Έστω κι έναν να αγγίξεις είναι επιτυχία. Είναι ικανοποίηση. Όλα γι αυτό δεν γίνονται άλλωστε; Πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι αχόρταγο ον και όσο περισσότερο αποζητάει την ηδονή του καινούργιου, τόσο πιο πολύ είναι καταδικασμένος να μένει ανικανοποίητος. Δεν θα ικανοποιηθεί ποτέ, μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι όλα, ανεξαιρέτως, που σου προκαλούν ευχαρίστηση υπόκεινται στην ηδονιστική προσαρμογή. Όλα μετά από λίγο παύουν να είναι το ίδια ποθητά όσο ήταν στην αρχή όταν επαναλαμβάνονται. Και μιλώντας για επανάληψη, καταλήγουμε να επαναλαμβάνουμε ένα pattern ξανά κ ξανά και βλέπουμε όλες τις ιστορίες της ζωής μας να αρχίζουν κ να τελειώνουν με τον ίδιο τρόπο. Η λύση είναι απλή, change the pattern change your life.
Θέλω αυτή τη στιγμή, τώρα Martin να κάνω ένα πρώτο βήμα για να αλλάξω την ζωή μου κ ήθελα να το μοιραστώ μαζί σου γιατί μου θυμίζεις κάποιον που ήξερα λίγο αλλά ήταν αρκετό για να τον νιώσω.
Θα δίνω σε όποιον μου δίνει και όσα μου δίνει. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Όποιος κράτησε κάτι που έδωσα, ελπίζω να του φάνηκε χρήσιμο. Και όποιος δεν ήταν παρών όταν έδινα, έχασε την ευκαιρία του.
Με ειλικρίνεια,
F.L.
