Όλες οι σχέσεις έχουν τα καλά τους και τα κακά τους στοιχεία. Εννοώ πως ακόμα και ο άνθρωπος ή η εμπειρία που μας απογοήτευσαν πιότερο στη ζωή, μας αφήνουν και πέντε έξι καλές αναμνήσεις, έτσι για το γαμώτο. Θα μιλήσω για μένα και θα παραδεχτώ πως η χειρότερη σχέση που έχω συνάψει ποτέ μου είναι αυτή με το γυμναστήριο. Μ’ αυτήν την κόλαση που μέσα στα καζάνια της λούζονται καθημερινά στον ιδρώτα αμέτρητα αλαβάστρινα, απολλώνια κορμιά. Έχω προσπαθήσει, αλήθεια το λέω. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας 20-30 αποφάσισα πως δεν πάει άλλο καφές, τσιγάρο, πίτσες, παγωτά, πως θα έπρεπε να μπω κι εγώ σε μια σειρά, ποιος ξέρει ίσως και να το συνήθιζα, ίσως και να μου γινόταν τρόπος ζωής, ίσως τα μυθικά αποτελέσματα του γυμναστηρίου να με έθιζαν σ’ αυτό και να έβλεπα τον κόσμο μ’ άλλο μάτι. Δεν συνέβη ποτέ.
To κομβικό σημείο ήταν θυμάμαι ένα καλοκαιρινό μεσημέρι και τότε δούλευα ως σερβιτόρα στο καφέ ενός φίλου. Εκείνο τον απερίγραπτο Αύγουστο είχα φάει ό, τι σαβουροειδές τρώγεται χωρίς τύψεις. Μισοξαπλωμένη στην καρέκλα, απολάμβανα τη ζέστη, το φρέντο μου και πολλά Marlboro lights όταν μου καρφώθηκε στο μυαλό η ιδέα του απόλυτου δροσιστικού κατασκευάσματος. Έσπευσα στην κουζίνα, βρήκα μια σαμπανιέρα –γιατί ένα οποιοδήποτε μπολ πάντα φαντάζει μικρό- και τη γέμισα ως επάνω με διάφορες γεύσεις παγωτού, σοκολατένια πουράκια, καραμελωμένους ξηρούς καρπούς, σιρόπι φράουλας, σαντιγί και μπισκότα σαβαγιάρ. Βρήκα κι ένα κουτάλι μακρύ σαν της θείας κοινωνίας και η μετάληψη ξεκίνησε. Όταν η σαμπανιέρα άδειασε και ταυτόχρονα το στομάχι μου γέμισε ως τον οισοφάγο αντιλήφθηκα πως ήταν πολύ αργά. Πέρασα ένα βράδυ αυτοταπείνωσης με Maalox plus και τάμα- μαϊμού πως δεν θα υποκύψω ξανά στη λαιμαργία μου και θα γραφτώ άμεσα γυμναστήριο. Το δεύτερο τηρήθηκε, έκανα τριετή συνδρομή στο κολαστήριο της γειτονιάς μου. Κατόπιν πρόχειρου υπολογισμού και αν δεν με απατά η μνήμη μου πρέπει να πήγα συνολικά δέκα φορές. Η αρχή είχε γίνει…
Έκτοτε έχουν παρέλθει πολλά χρόνια. Όλες οι σχέσεις μου εξελίχθηκαν ή βάλτωσαν, κάπου πήγαν τέλος πάντων, εκτός απ αυτήν με το γυμναστήριο. Προσωρινοί μου εραστές ο χορός και το kick-boxing, και οι δύο αποδείχθηκαν λίγοι. Νύχτα έφυγα χωρίς καμία εξήγηση, έστω μια συγγνώμη…
Ο βραχνάς του γυμναστηρίου όμως παραμένει ακόμα. Σαν κάποιον που γνωρίζεις χρόνια μα ποτέ σου δεν θα κάνεις φίλο γιατί κάτι δεν σου κολλάει πάνω του. Κάθε μέρα που ξημερώνει και έχω «τάξει» πως το απόγευμα θα πάω γυμναστήριο έχει ως αποτέλεσμα να οργιάζουν στο μυαλό μου δεκάδες δικαιολογίες που θα με αποτρέψουν από το να φανερωθώ εκεί. Η πιο συνηθισμένη είναι αυτή της κούρασης. Νιώθω ξαφνικά μια υπερκόπωση, κόβονται τα πόδια μου, δεν έχω κοιμηθεί καλά, δεν έχω φάει καλά, μπορεί και να ψιχαλίσει, καλύτερα να πάω σπίτι να αράξω και να ξεκουραστώ. Α, και να κοιμηθώ νωρίς. Για κανέναν λόγο δεν συμβαίνει. Θα πάω σπίτι ναι, και κατά τις 9-10 θα βγω για ένα χαλαρό ποτάκι, έτσι μωρέ μια δυο ωρίτσες να πούμε τα νέα μας- τα οποία παρεμπιπτόντως έχουμε πει δεκάδες φορές αυτήν την εβδομάδα. Το ποτάκι θα γίνει ποτάρα και μετά να τσιμπήσουμε και κάτι, μας θέρισε το αλκοόλ βρε αδελφέ και τελικά να καταλήξω λιώμα στο κρεβάτι ώσπου να ξημερώσει η επόμενη και να είμαι πτώμα, πτώμα σου λέω που να τρέχω τώρα γυμναστήριο. Έχω να βάλω και πλυντήριο, να πάω σουπερ μάρκετ, να καθαρίσω το σπίτι…. Τόσες δουλειές που αβίαστα θα κάνω μόνο για να δικαιολογηθώ για την απουσία μου από το κολαστήριο.
Για να λέω και τα καλά… τον τελευταίο μήνα έχω μπει σε αυστηρό πρόγραμμα. Γυμνάζομαι δυο ολόκληρες φορές την εβδομάδα, με εξαίρεση το Πάσχα –ολόκληρο-. Μια ώρα γυμναστήριο και δέκα λεπτά τρέξιμο (φεύγοντας στο δρόμο προς το σπίτι). Μετά η χαρά μου είναι τόση που επιβραβεύω τον εαυτό μου με κρασάκι τσιγαράκι και διάφορες λιχουδιές για να το γιορτάσω. Ναι, ναι όλες οι σχέσεις τελικά θέλουν αναθεώρηση και προσπάθεια. Έτσι είναι η ζωή…
