Απόσπασμα από το νέο βιβλίο της Νατάσας Γκουτζικίδου, Δάκρυα από αλάτι (εκδ. Ελληνική Πρωτοβουλία)
Η διαδρομή για την υπέροχη γη της Νορμανδίας θύμιζε πίνακα ζωγραφικής. Από εκείνους τους πίνακες που όταν τους αντικρίζεις, νιώθεις πως η ψυχή του ζωγράφου φανερώνεται στα μάτια σου και μαζί της, τα θαύματα του κόσμου. Το Μον Σεν Μισέλ ήταν μια στενή λωρίδα γης, γνωστό για το περίφημο αβαείο στην κορυφή του λόφου, αλλά και για το φαινόμενο της παλίρροιας που έφερνε τα νερά της θάλασσας στη στεριά καλύπτοντας τα πάντα.
Η Ζοζεφίνα δεν είχε βρεθεί ποτέ εκεί. Τόση ομορφιά… Έμεινε άναυδη αντικρίζοντας το μεσαιωνικό χωριό. Είχε νυχτώσει για τα καλά και η ομίχλη είχε τυλίξει τα πάντα με τον σκοτεινό μανδύα της. Έμοιαζε με οφθαλμαπάτη, ένα ψέμα καλά κρυμμένο μεταξύ στεριάς και θάλασσας. Βγήκε από το αυτοκίνητο κι ένα ρίγος διαπέρασε τη ραχοκοκαλιά της. Ένιωθε σαν πρωταγωνίστρια σε παραμύθι, από εκείνα τα παραμύθια στα οποία ένα φτωχό κορίτσι ζει τον απόλυτο έρωτα ανακαλύπτοντας τον πρίγκιπα της ζωής της. Εκείνη δεν είχε να περιμένει κάτι αντίστοιχο. Το περιβόητο ευτυχισμένο τέλος δεν θα ερχόταν ποτέ, αλλά τουλάχιστον, ένιωθε ευλογημένη που της δόθηκε η ευκαιρία να ζήσει μερικές ευτυχισμένες στιγμές.
Ίσως και να μην ήταν γραπτό να είναι ευτυχισμένη. Ίσως, η ευτυχία ήταν μια ακόμα καλοστημένη απάτη της ανθρωπότητας για να ξεγελά τους αφελείς, όπως εκείνη. Ίσως, το λάθος να είχε γίνει στη δοσοληψία και το ποτήρι να ξεχείλισε την πιο κακή στιγμή.
(Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελληνική Πρωτοβουλία και μπορείτε να το προμηθευτείτε στέλνοντας email: [email protected])
