Οι φίλες μου, μου λένε πως αρκούμαι στα ψίχουλα που μου πετάς για να θρέψεις τον εγωισμό σου.
Δεν τις κατηγορώ, δεν ξέρουν πως είναι να σε ταΐζουν τον έρωτα στο στόμα, μπουκιά-μπουκιά, για να γεύεσαι όλα του τα αρώματα.
Λένε πως δεν περνάς ουσιαστικό χρόνο μαζί μου.
Δεν ξέρουν τι σημαίνει να κάνει κανείς παρέα με τον έρωτά του, να μιλάει, να γελάει, να θυμάται, να ονειρεύεται. Ναι, να ονειρεύεται! Όχι τις επόμενες διακοπές, ή την έξοδο, αλλά την επόμενη στιγμή, την επόμενη ανάσα, την επόμενη λέξη!
Να ανατριχιάζεις σε κάθε παύση του άλλου στο τηλέφωνο, να μουδιάζουν τα άκρα σου σε κάθε χαμήλωμα της φωνής του. Να ιδρώνεις σε κάθε του πρόσταγμα, σε κάθε βαθιά του αναπνοή… Να θες να υποταχθείς στην επόμενη εντολή του, να παρακαλάς ουρλιάζοντας μέσα σου γι’ αυτό… Να τον νιώθεις, σχεδόν να τον αγγίζεις… Για ώρες…
Τι να τους πω και τι να καταλάβουν…
Λένε κι αυτές πως έχουν δαγκώσει την λαμαρίνα.
Σαχλαμάρες.
Αν δεν έχεις δαγκώσει με λύσσα το φρούτο της Αμαρτίας που στο χει προσφέρει ο Δαίμονας ο ίδιος, σαν να ναι η μόνη σου τροφή, αν δεν θρυμματίστηκες με ένα “καληνύχτα”, δεν έχεις νιώσει Έρωτα. Δεν έκανες έρωτα. Ούτε στα “προσεχώς” δεν είσαι.
