«Πήγαινε αμέσως στο κρεβάτι σου!»
«Δεν μου αρέσει αυτό που κάνεις καθόλου»
«Σου έχω πει τόσες φορές να μην πηδάς πάνω στον καναπέ»
Τι κοινό έχουνε οι παραπάνω προτάσεις εκτός από ότι προφανώς απευθύνονται σε παιδιά; Βλέπετε πουθενά κανέναν αιτιολογικό σύνδεσμο; Ένα γιατί, ένα επειδή, ένα διότι βρε αδερφέ; Μπα… εξάλλου πού καιρός για εξηγήσεις, ειδικά σε παιδιά… Αφού μωρέ δεν θα καταλάβουν ούτως ή άλλως. Άσε που εσύ βιάζεσαι και δεν προλαβαίνεις, έχεις να βάλεις δύο πλυντήρια, τα νεύρα σου είναι κουρέλια γιατί έπηξες μία ώρα στην κίνηση αφού έδωσες ένα γερό ματς στο γραφείο με την τύπισσα που επιμένει να τα κάνει όλα τσάτρα-πάτρα και να πρέπει μετά εσύ να βγάλεις το φίδι από την τρύπα. Σκατά μέρα και δεν έχει φτάσει ακόμα στο τέλος της.
Και από την άλλη τώρα μεριά στέκεται το παιδί, όχι μόνο με την απορία στο βλέμμα να αναρωτιέται για τον τρόπο που του μιλάς, αλλά καταγράφοντας δυστυχώς στη συνείδησή του και την απουσία αυτών που λέγαμε, των συνδέσμων των αιτιολογικών…
Τι να πάει να πει μετά στην δασκάλα, αν είναι τυχερός δηλαδή και τον ρωτήσει να της πει τη γνώμη του; Ότι ο σεβασμός είναι απαραίτητος γιατί…. γιατί…. Ποιός σεβασμός; Δεν έχει ούτε ένα παράδειγμα να δώσει. Τί θα γράψει λοιπόν σ’ αυτήν την ρημαδοέκθεση που πρέπει να γεμίσει και μια σελίδα γιατί αλλιώς θα πουν στη μάνα του ότι πρέπει να προσπαθεί περισσότερο και εκείνη θα του κόψει τα ηλεκτρονικά; Θα γράψει κάτι, ό,τι να ΄ναι, κάτι που δεν το πιστεύει, κάτι που δεν το έχει βιώσει ποτέ, κάτι που του ψιθύρισε στο αυτί ο διπλανός του, κάτι που υποψιάζεται ότι σε έναν ιδανικό κόσμo μπορεί και να ισχύει, αλλά που σίγουρα στην δική του καθημερινότητα είναι απλά λέξεις στο χαρτί, ανορθόγραφες κενές λέξεις στο χαρτί που βιάζονται από κακοφορμισμένους τόνους και στραβοχυμένα κεφαλαία.
Και μετά από κάποια χρόνια, μετά από τόσες χαμένες ευκαιρίες να ρωτήσει ένα γιατί για να πάρει μια ειλικρινή και σωστή απάντηση, μετά από τόσους χημικούς σωλήνες που μουτζουρώνει με πείσμα στο κακοτυπωμένο του βιβλίο, μετά από τόσες ώρες γυμναστικής που τις πέρασε κάτω από μια μπασκέτα χωρίς δίχτυα, έρχεται η ώρα να δει σε ένα σημαντικό διαγώνισμα την πρόταση «Δικαιολογήστε την απάντησή σας». Έτσι αυθάδικα και αβασάνιστα πεταμένη στο κείμενο από όλους αυτούς που δεν του έδωσαν ποτέ να καταλάβει ότι για να «δικαιολογήσει» πρέπει πρώτα να κάνει μια συζήτηση για να επεξεργαστεί αυτά που ακούει και να τα κατανοήσει, πρέπει να του φέρουν ως παράδειγμα κάτι που είναι βγαλμένο από τον πραγματικό κόσμο, πρέπει εντέλει να βιώσει, με τον δικό τρόπο και στον δικό του μαθησιακό χρόνο.
Και όλοι εμείς πρέπει να θυμόμαστε, ότι μια γνώμη, έστω κι αν είναι λάθος, έστω κι αν δεν μας αρέσει, είναι καλύτερη από το καμιά γνώμη γιατί η πρώτη διατυπώνεται ενώ η δεύτερη, αυτή η καμιά, θα μείνει για πάντα ένα μεγάλο ερωτηματικό που θα γεμίζει με ό,τι πιο εύκολο και άσχημο υπάρχει.
