Καί οί δύο αύτές ομοιοπαθητικές έννοιες είναι δύσκολο νά έξηγηθούν καί δύσκολο νά κατανοηθούν άπό τόν μή ειδικό.
Πρός τό τέλος τοϋ δέκατου όγδοου αιώνα, ό Hahnemann άρχισε νά δουλεύει μέ δόσεις οί οποίες θά μπορούσαν νά χαρακτηριστούν σημαντικές, πού μπορούσαν νά μετρηθούν, όπως: ένα δέκατο τοϋ γραμμαρίου άρσενικό γιά τή θεραπεία τής άκούσιας διάρροιας. Δέκα όμως χρόνια άργότερα, άρχισε νά δουλεύει μέ πολύ μικρότερες δόσεις, άπλούστατα έπειδή διαπίστωσε ότι μ’ αύτές είχε πολύ καλύτερα άπο- τελέσματα. Οί δόσεις του, πού όλο καί μίκραιναν, έπέσυραν τήν οργή τών ισχυρών φαρμακοποιών καί τή γελοιοποίηση αύτών πού άσχολοϋνταν μέ τήν καινούργια τότε έπιστήμη τής άνόργανης χημείας, πράγμα πού προκάλεσε μεγάλη ζημιά στήν ομοιοπαθητική γιά τά έπόμενα έκατό χρόνια.
Θά πρέπει νά διευκρινίσουμε ότι ή βασική άρχή τής ομοιοπαθητικής, Similia Similibus Curentur, (τά όμοια θεραπεύονται διά τών όμοιων) δέν στηρίζεται ούτε στή θεωρία τής ένεργοποίησης, ούτε στήν έλάχιστη δόση. “Οταν τρίβουμε μέ χιόνι ένα πόδι πού έχει πάθει κρυοπαγήματα, όταν τρώμε κρε- μύδι γιά νά άποτρέψουμε ένα κρύωμα, όταν τό πρωί – μετά άπό ένα όχι καί πολύ συνετό, άλλά πολύ χορταστικό βραδινό γεύμα – τρώμε ένα στρείδι γιά νά πάρουμε καί πάλι μπροστά, δέν κάνουμε τίποτε άλλο άπό τό νά εφαρμόζουμε μιά χονδροειδή ομοιοπαθητική άγωγή. Στά Αγγλικά αύτή ή άγωγή περιγράφεται μέ τήν έκφραση: «παίρνω μιά τρίχα τοϋ σκυλιού πού μέ δάγκωσε».
Εϊναι σημαντικό νά πάρουμε μιά καθαρή ιδέα τοϋ τί έννοϋν οί ομοιοπαθητικοί μέ τή λέξη «δυναμοποίη- ση». Είναι ή λανθάνουσα δύναμη ένός φαρμάκου, πού άναπτύσσεται ή γίνεται διαθέσιμη μέ έπαναληπτι- κές διαλύσεις, μέ κονιοποίηση (άλεση, λειοτρίβιση) καί μέ μιά σειρά άπό ισχυρές δονήσεις (κούνημα ή σείηση).
Κονιοποίηση είναι ή μετατροπή τής ούσίας σέ λεπτή σκόνη μέ τρίψιμο, κοπάνισμα, χτύπημα ή σπάσιμο.
«Γαλβανισμός» είναι ‘ίσως μιά καλύτερη λέξη γι’ αύτή τή διαδικασία, πού έκφράζει περισσότερο τήν ιδέα τής άπελευθέρωσης μιας κρυμμένης ένέργει- ας. Τό Lycopodium γιά παράδειγμα, ένεργοποιείται μέ τό σπάσιμο τών σπόρων. Τό γουδί καί ό κόπανος χρησιμοποιούνται άπό τούς γιατρούς άπό τόν δέκατο έβδομο αιώνα γιά τό τρίψιμο τών ούσιών σέ ψιλή σκόνη. Τώρα βρίσκονται πάνω σέ πολλά τζάκια ιατρείων, σάν σύμβολο τοϋ έπαγέλματος. Σείηση είναι τό συνεχές κούνημα (δονήσεις) – όχι άνακάτωμα – γιά νά κατανεμηθούν ομοιόμορφα τά σωματίδια μιας ούσίας σ’ όλο τό διάλυμα.