Ξέρετε το άσμα που λέει «για τα λεφτά τα κάνεις όλα, για τα λεφτά δε μ’ αγαπάς, μα θα ‘ρθει κάποτε η ώρα που δεν θα ξέρεις πού χρωστάς»;
Πριν ετοιμαστείτε να ανεβείτε στα τραπέζια, γιατί μπορεί να χρωστάμε παντού, αλλά εύκολα θα μπαίναμε στη φάση «όπα», πρέπει να σας ενημερώσω ότι αυτός ο στίχος έχει βαθύτερο και ιδιαίτερα προφητικό νόημα.
Ο Carl Eisenstein, ο οποίος φαντάζομαι δεν είχε με τίποτα υπόψη του τον Αντύπα και τα άσματα ασμάτων του, έγραψε ένα βιβλίο με τον τίτλο Sacred Economics, υποστηρίζοντας ακριβώς το ίδιο: ότι τα χρήματα δεν είναι τίποτα άλλο από σύμβολα τυπωμένα σε χαρτιά ή ακόμα χειρότερα, ψηφία σε έναν υπολογιστή, που δεν έχουν καμιά απολύτως σημασία.
Μπορεί να τα έχουμε υπηρετήσει και θεοποιήσει, να τα έχουμε αναγάγει στο «χέρι που κάνει τον κόσμο να κινείται», ωστόσο η ίδια η φύση των χρημάτων μας χωρίζει, μας διχάζει, μας διαβρώνει και μας βάζει σε ένα συνεχή ανταγωνισμό μεταξύ μας.
Φτάσαμε πλέον στην εποχή του θανάτου των χρημάτων και της αναγέννησης του δώρου. Όπου δώρο, βλέπε όχι μόνο αυτό που κάνουμε σε γενέθλια και γιορτές, με το περιτύλιγμα και την κραυγή έκπληξης την ώρα που λύνεται η κορδέλα, αλλά μια πιο γενική έννοια.
Δώρο με την έννοια της προσφοράς, ανταλλαγής και παραγωγής υλικών, υπηρεσιών και συμπαράστασης στον συνάνθρωπο.
Με άλλα λόγια, σου τέλειωσε το ρύζι και δεν έχεις μία να αγοράσεις ούτε Καρολίνα; Ανταλλάσσεις την Καρολίνα με ένα ίσιωμα στο μαλλί – επειδή το δουλεύεις το πιστολάκι σαν επαγγελματίας – και εξασφαλίζεις τη λύση στην άφραγκη γαστρεντερίτιδά σου.
Ο έχων δύο ντομάτες προσφέρει τη μία και ο έχων ταλέντο στο ράψιμο προσφέρει ζιπουνάκια, ένα πράμα.
Με αυτές τις ευγενικές χειρονομίες υποστηρίζει ο κύριος Eisenstein, η διχόνοια που επιβάλλεται από την υλιστική κοινωνία, το ολοένα συσσωρευμένο άγχος και η ανασφάλεια που μας κατατρέχει, αντικαθίστανται με ισχυροποίηση των δεσμών και τη δημιουργία φιλικών σχέσεων ανάμεσα στους ανθρώπους.
Αντί να ζητάμε μόνο από τη μητέρα φύση, αρχίζουμε να παράγουμε.
Αντί να θεωρούμε ότι οι πηγές θα είναι για πάντα ανεξάντλητες, κατανοούμε ότι η οικονομική κατάσταση του πλανήτη βαράει συναγερμό, γιατί δεν έχει μείνει πια τίποτα άλλο να μετατρέψουμε σε χρήμα.
Τα κατασπαράξαμε και τα εξαντλήσαμε όλα.
Λειτουργήσαμε σαν ένα τέρας, το Tao Tie, που σύμφωνα με κάποιους κινέζικους μύθους, αφού κατασπαράξει τα πάντα γύρω του, αρχίζει και τρώει το σώμα του, μέχρι που μένει μόνο το κεφάλι του.
Πριν αρχίσουμε να τρώμε τις σάρκες μας, λοιπόν, ας αρχίσουμε να δίνουμε, γιατί μόνο έτσι θα πάρουμε.
Εγώ, μάλιστα, λέω να ξεκινήσω άμεσα: προσφέρεται μακιγιάζ και πιστολάκι σχεδόν επαγγελματικού επιπέδου, με αντάλλαγμα σιδέρωμα, γιατί το βαριέμαι αφόρητα.
Μόνο σοβαρές προτάσεις θα ληφθούν υπόψη.
