(Γράφει: Ο Εξυπνάκιας)
Η ανεργία καλπάζει με 27% και βάλε, οι νέες θέσεις έχουν εκλείψει, αρκετοί εργαζόμενοι πληρώνονται με καθυστέρηση τεσσάρων (4), πέντε (5) ή και επιπλέον μηνών, ακόμα περισσότεροι έχουν μείνει χωρίς εργασία, γιατί ο εργοδότης τους αποφάσισε ότι δεν του βγαίνουν τα κουκιά και πρέπει να περικόψει έξοδα, προσωπικό, και να παραμείνει σε ό,τι του είναι απαραίτητο.
Κάποιοι άλλοι, σε αυξανόμενο ποσοστό, αποφάσισαν να αποχωρήσουν από την εργασία τους και να ρισκάρουν, όταν είχαν να επιλέξουν ανάμεσα στη προσωπική τους ψυχολογική ισορροπία ή την καταπίεση και παράλογη συμπεριφορά του manager, προϊσταμένου, ιδιοκτήτη, ή όπως θέλετε πείτε το, αυτού τέλος πάντων που ήταν ιεραρχικά ανώτερος ή στο τέλος της ημέρας τον πλήρωνε.
Προ κρίσης, ο άνεργος αντιμετωπιζόταν ως ο «μη ικανός» (για να μην πω κάτι χειρότερο και με περιορίσει η λογοκρισία), και συχνά τα σχόλια των υποψήφιων εργοδοτών στη θέα ενός βιογραφικού ανέργου ήταν καυστικά, συχνά και προσβλητικά.
Αυτό όμως έχει αλλάξει.
Το προφίλ του σημερινού ανέργου είναι εντελώς διαφορετικό. Δεν είναι πλέον μόνο ο «μη ικανός» ή ο «προβληματικός», αλλά και o επαγγελματίας που, για λόγους που δεν σχετίζονται με την προσωπική του απόδοση ή συμπεριφορά του στην εργασία, βρέθηκε εκτός της αγοράς. Και επειδή η αγορά έχει περιορίσει τις δυνατότητες απασχόλησης (έχουν μειωθεί οι θέσεις εργασίας), έχει μειωθεί και η πιθανότητα να μπορέσει να ενταχθεί άμεσα στον εργασιακό χώρο. Και όταν θα ενταχθεί, οι αποδοχές του συνήθως θα είναι μικρότερες γιατί η προσφορά είναι μεγάλη και η ζήτηση μικρότερη.
Λόγω επαγγελματικής ενασχόλησης, καθημερινά συναναστρέφομαι με επαγγελματίες που ψάχνουν εργασία, ή θέλουν να αλλάξουν εργασία (κρίση δε σημαίνει ότι παγώνει η αναζήτηση για μία καινούργια πρόκληση). Άνθρωποι ικανοί, άτομα με εμπειρία, γνώσεις και όρεξη που όμως αυτή τη στιγμή δεν έχουν εργασία. Είναι άχρηστοι; Ε δε νομίζω.
Και όμως. Το πρώτο συναίσθημα που σου έρχεται στο μυαλό, όταν δεν έχεις εργασία είναι «Είμαι άχρηστος», «τι έχω και δε δουλεύω;», «που εργάζομαι; μμμ… προς το παρόν πουθενά», «μπορώ να έχω μία κάρτα σας; … Δεν έχω». Είναι λογικό να κάνουμε τέτοιες σκέψεις, όπως είναι λογικό να αναρωτιόμαστε ποιοι είμαστε και τι κάνουμε σε διάφορες φάσεις τις ζωής μας. Αν όμως αυτές οι σκέψεις γίνουν εμμονή, καταφέρνουμε ένα μόνο πράγμα. Να απογοητευόμαστε και να μηδενίζουμε τον εαυτό μας.
Σκεφτείτε όταν πάτε σε ένα κατάστημα να αγοράσετε ένα προϊόν που καλύπτει μία ανάγκη σας. Θα έχετε βεβαίως κάνει την έρευνά σας στο Web αλλά ίσως θα θέλατε ο πωλητής να σας μιλήσει για τις λεπτομέρειες του προϊόντος. Βάσει των δικών σας κριτηρίων, θα αποφασίσετε να αγοράσετε. Ο πωλητής, αν είναι σωστός, θα προσπαθήσει να σας πείσει να αγοράσετε, και ίσως τα καταφέρει. Αν τα καταφέρει, έχει βοηθήσει το μαγαζί που δουλεύει, θα έχει ενισχύσει την πιθανότητα του να παραμείνει στην εργασία του και να πληρωθεί το μισθό του και ίσως πάρει και κάποιο bonus.
Στο παραπάνω παράδειγμα, ας αλλάξουμε λίγο τους πρωταγωνιστές. Ο πωλητής είστε εσείς ως άτομο, ο πελάτης σας είναι ο μελλοντικός εργοδότης σας, και τι «πουλάτε»; Μα φυσικά τον εαυτό σας για μια θέση εργασίας. Πιστεύετε πως θα σας «πουλήσετε», θα πείσετε δηλαδή το μελλοντικό εργοδότη σας να σας προσλάβει, αν σκέφτεστε αρνητικά, όπως για παράδειγμα «Είμαι άχρηστος»;. Ε, δε νομίζω.
Σε μελλοντικό post, θα σας εξηγήσω κάποιους έξυπνους τρόπους για να ξεπεράσουμε την απογοήτευση και βέβαια να σκεφτόμαστε θετικά και να είμαστε έτοιμοι για την αλλαγή.
