Λατρεμένη Κυριακάτικη συνήθεια είναι οι εκδρομές του «όσο σε φτάνει η βενζίνη». Ξεκινάς και κάνεις κοντινές αποστάσεις και διαδρομές τόσο όσο αντέχει η τσέπη, σε κοντινά χωριουδάκια έτσι για να ξεφύγεις από την ρουτίνα.
Σε μια από αυτές τις διαδρομές λοιπόν βρέθηκα σ’ ένα ημιορεινό χωριό της Κυνουρίας.
Δυο καφενεία και μια ταβέρνα είναι όλα κι όλα τα καταστήματα της ευρύτερης περιοχής κι έτσι στην ερώτηση «Τι έχει να δούμε στο χωριό;» η απάντηση των κατοίκων ήταν με καμάρι, η εκκλησία.
Πραγματικά μιλάμε για ένα ναό τεραστίων διαστάσεων, σε σχέση με τον πληθυσμό του χωριού.
Τελείωνε η λειτουργία εκείνη την ώρα κι έτσι μπήκα από περιέργεια να δω την κατά τα άλλα εξαιρετική αρχιτεκτονική και διακόσμηση του εσωτερικού του.
Όλοι περνούσαν στην σειρά κι ασπάζονταν μια εικόνα κι επειδή με κοιτούσαν περίεργα αναγκάστηκα να τους μιμηθώ. Βρέθηκα μπροστά σε ένα αλλόκοτο θέαμα, που σπάνιο να έχει ξαναδεί κανείς όμοιό του.
«Εγώ δεν είμαι χριστιανός, είμαι ειδωλολάτρης» σκέφτηκα όταν αντίκρισα την εικόνα – φωτογραφία και δεν μπόρεσα να συγκρατήσω το μειδίαμα μου.
Που καλά θα ήταν να γινόταν κάποιος ειδωλολάτρης για τα μάτια μιας αγάπης που λέει και το άσμα.
Η επόμενη κίνηση ήταν να βγάλω την φωτογραφία και να κάνω μερικά βήματα πίσω για να μην εμποδίζω τις γριούλες που έσπευδαν να προσκυνήσουν την εικόνα.
Είχε πλέον ξυπνήσει ο Λέων ο Γ’ ο Ίσαυρος μέσα μου . Κάτι τέτοια ξεφτιλίκια θα είχε δει κι εκείνος και ασβέστωσε κάθε απόπειρα προσωποποίησης των Θείων και κατέστρεψε ουκ ολίγα έργα τέχνης. Αλλά αυτό που αντίκριζα τώρα ήταν εξωπραγματικό. Το παλιό τέμπλο της εκκλησίας είχε γίνει εικόνα. Τι ακριβώς ασπάζονταν, δεν μπόρεσα να καταλάβω. Το ντουί, τις εικόνες, που ήταν τριάντα σε μια, ή τα καντήλια;
Τα θέματα πίστης δεν τα αγγίζω εύκολα, διότι είναι ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα, αλλά τα καραγκιοζιλίκια που συναντάμε στις εκκλησίες δεν μπορώ να τα χωνέψω.
Εκμετάλλευση της ελπίδας. Αυτό θα έπρεπε να αναγράφεται ως πινακίδα στις περισσότερες περιπτώσεις επάνω από τις υποτιθέμενες εικόνες.
Πάει ο κάθε πιστός να βρει την ηρεμία του, να ζητήσει βοήθεια από τον Θεό και λύση στο πρόβλημα του και τι αντικρίζει; Το ταμπελάκι με την τιμή του κεριού στην είσοδο (Παναγία Σουμελά) και το τέμπλο φωτογραφία.
Πόσο μυαλό είχε ο ιερέας που το έκανε αυτό σε κάθε μια περίπτωση; Πόσο ακατάλληλοι άνθρωποι εκμεταλλεύονται τον πόνο και την ανάγκη; Κι ύστερα σου λένε αγαπάτε αλλήλους. Κάθε φορά που βλέπω το σουβενίρ μου, τη φωτογραφία, γελάω μόνη μου.
Ελπίζω την επόμενη φορά που θα μπω ξανά σε ναό, να μην έχει αλλάξει το ντεκόρ σε τέτοιο βαθμό ώστε να προσκυνάμε τα i-pad.
