Οι πονηριές και οι προδοσίες οφείλονται αποκλειστικά σε έλλειψη ικανότητας.
(Λα Ροσφουκώ)
Διαβάζοντας αυτή την ρήση, στράφηκα σε ένα συνδυασμό αστρολογικό αυτών των ημερών, την αντίθεση του Άρη προς τον Ποσειδώνα και αμέσως ο νους ταξίδεψε σε καταστάσεις και πρόσωπα…
Δεν είναι φυσικά σπάνιο να έχουμε αισθανθεί πως προσφέραμε από ή με την καρδιά μας και εισπράξαμε προδοσία ή αχαριστία από εκείνους στους οποίους μοιράσαμε τα δώρα ψυχής.
Ωστόσο, τελικά αναρωτιέσαι, πόσα πρόσωπα μπορεί να έχει η προδοσία;
Ξεκινάς με τον στόχο να φανείς χρήσιμος (Άρης στην Παρθένο) σε κάποιον που θεωρείς πως σε χρειάζεται (Ποσειδώνας στους Ιχθείς). Υποφέρεις που ταλαιπωρείται, βιώνεις τον δικό του πόνο. Καταλήγεις όμως να χάσεις το μέτρο, αφού ο Ποσειδώνας έχει την δυνατότητα να θολώνει τα νερά και να σε οδηγεί γλυκά και μαλακά προς τον βυθό της θάλασσας.
Η παραπλάνηση δίνει την θέση της στην χειραγώγηση, στην εξάρτηση και στην προδοσία. Στάδια κάθε αδιαφανούς σχέσης.
Στην αρχή, η παράσταση ξεκινά με όμορφα σκηνικά, αναδεικνύει την αισθητική ενός ονείρου, παραπλανά και ταξιδεύει σε ρομαντικές ιδέες (αγάπη, φιλία, συμπαράσταση, χρησιμότητα, ανιδιοτέλεια, θυσία).
Στην συνέχεια, όσο παίζεις τον ρόλο που αποδέχτηκες, ο σκηνοθέτης ρυθμίζει τις κινήσεις και το στήσιμο του σκηνικού. Το ευμετάβλητο της κατάστασης απαιτεί την προσαρμογή σου στον ρόλο και στις εναλλαγές που «υπηρετείς».
Όσο η παράσταση προχωρά, αν δεν αφομοιωθείς από τον χαρακτήρα που σου ανατέθηκε και αντιπροσωπεύεις, αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι την ομιχλώδη ατμόσφαιρα. Προσπαθείς αποπροσανατολισμένος να ξεφύγεις. Δεν βρίσκεις διέξοδο στην αρχή, γιατί ήδη οι ρόλοι έχουν μοιραστεί.
Τότε ακριβώς, αν η επιμονή και το άγχος επιφέρουν σπασμωδικές αντιδράσεις, προσπαθείς να δράσεις, αλλά χάνεις τον στόχο… παντού πλάνη και αδυναμία φυγής.
Ό,τι θεωρούσες ιδανικό, σημαντικό και τροφοδοτούσε την καθημερινότητά σου, χάνει πια το ονειρικό του περίβλημα. Η συνειδητή επιλογή, γίνεται φαύλος κύκλος και απροθυμία να συνεχίσεις.
Ωστόσο, τη στιγμή εκείνη η γλυκιά παρουσία που σε γέμισε ονειρικές εικόνες και ιδεατές προοπτικές, αλλάζει πρόσωπο… Μεταμορφώνεται αργά και σταδιακά.
Ο «άλλος» γίνεται σκυθρωπός και αρχικά προσπαθεί να προκαλέσει την λύπη σου.
Αν δεν το πετύχει, περνά στο στάδιο της δυσαρέσκειας και της καυστικής κριτικής.
Και αμέσως μετά, του ψυχαναγκασμού… Κάπου έχεις την αχίλλειο πτέρνα σου… εξ άλλου είχες θεωρήσει πως έπαιζες σε ένα ιδανικό περιβάλλον και τον εμπιστεύθηκες. Το ξέρει, και δέχεσαι χτύπημα δόλιο.
Το αίσθημα κατωτερότητας τον κάνει να μειώνει εσένα για να αισθανθεί πως είναι ακόμη ο σκηνοθέτης του έργου που έστησε. Της δικής του παράστασης, στην οποία υπήρξες απλά κομπάρσος.
Πόσα χαρακτηριστικά μπορεί να εκδηλώσει άραγε;
Πείσμα, ισχυρογνωμοσύνη, στενοκεφαλιά, ψέμα και παραπλάνηση. Ναι, όλα αυτά για να σε κρατήσει ψυχαναγκαστικά και να σε βλάψει αν φύγεις… από το μαντρί!
Κι όμως, όταν μάθεις να αντιδράς, όταν αποφασίσεις να φύγεις, να ξέρεις πως εσύ δεν θα χαθείς… Γιατί έμαθες να δουλεύεις για μία σχέση, όποια σχέση κι αν είναι αυτή – επαγγελματική ή προσωπική. Γιατί ξέρεις να υπομένεις, να επιμένεις, να ελίσσεσαι και να ταξινομείς τη ζωή σου.
Μπορεί να είσαι διστακτικός, να είσαι ανασφαλής γιατί φρόντισε να τον θεωρείς πως είναι σημαντικός και απαραίτητος.
Μπορείς να κάνεις την διαφορά! Μπορείς μέσα από την έμπνευση και την υπομονή να προσφέρεις στον εαυτό σου ένα νέο σχεδιασμό ζωής… Και είσαι γειωμένος, αληθινός, έμπειρος πια.
Άφησε τον σκηνοθέτη να ζει σε μία σκηνή χωρίς ερμηνευτή του έργου του λοιπόν… και χωρίς θεατές να τον χειροκροτήσουν!
