Απ’ όλα τα επιρρήματα της πλούσιας μητρικής μου γλώσσας υπάρχει ένα στο οποίο έχω ιδιαίτερη αδυναμία και με το οποίο θα τολμούσα να πω ότι έχω μια καρμική σχέση.
Δεν είναι το «πάντα» το «σίγουρα» το «μαζί» και τα συναφή των. Όλα αυτά είναι άτεγκτα και παραπλανητικά και άλλωστε έχουν ήδη αρκετούς θαυμαστές. Είναι ένα άλλο λίγο παρεξηγημένο που περνάει απαρατήρητο επειδή οι αποχρώσεις του δεν είναι άμεσα ευεργετικές.
Το πρωτοσυνάντησα μικρό παιδί όταν άκουγα την γειωτική μάνα μου να απαντάει συχνά «εκτός απροόπτου» στις ενθουσιώδεις ερωτήσεις μου, «Μαμά, θα πάμε εκεί;» «Θα κάνουμε αυτό;» Δεν καταλάβαινα ακριβώς τι σήμαινε αρχικά απλά ότι ήταν κάτι λιγότερο πιθανό από το «Ναι».
Αργότερα το ξανασυνάντησα την πρώτη φορά που είδα τον πατέρα μου «εκτός εαυτού». Και μετά στο σχολείο… στα διαγωνίσματα που έμπαιναν με θέματα εκτός ύλης, στις εκθέσεις που συχνά έβγαινα εκτός θέματος .
Μετά το ξανασυνάντησα όταν είδα εμένα εκτός εαυτού. Κάποιον μου θύμισα…
Έκτοτε έρχομαι ολοένα πιο κοντά του κάθε φορά βγαίνω εκτός συνόρων και να αισθάνομαι αυτή την άναρχη ελευθερία, αυτή τη φυγόκεντρο δύναμη που ικανοποιείται και είναι ότι πιο κοντινό στο «πετάω».
«Εκτός». Απόλυτο και καθόλου πλαστικό.
Ο δεκτός γίνεται δεκτικός.
Ο ανεκτός, ανεκτικός.
Ο «εκτός» παραμένει «εκτός». Δεν ξεφεύγει, δεν αλλάζει. Ενίοτε μόνο δίνει σκυτάλες
Στο εκτόπισμα. Το εκτόπισμα της ψυχής, αυτό που έμελλε να γίνει το μεγαλύτερο δέλεαρ στους ξένους μου, να γίνουν άνθρωποι μου.
Στην εκτόνωση. Όχι μόνο της ψυχής. Κάθε είδους. Το ξέσπασμα, η έξοδος, η λύτρωση, ο οργασμός.
Πλέον βιώνω το «εκτός», σε όλο του το μεγαλείο και απολαμβάνω τους καρπούς του. Το να μπορώ έστω για λίγο να παγώνω το χρόνο, να πατάω την παύση στη πλοκή μου. Να μπαίνει σε σίγαση το μυαλό μου, να βάζω τα πάντα σε αναμονή και να υψώνω το μεσαίο μου δάχτυλο σε ό,τι απειλεί να καταστρέψει την ηρεμία που δικαιούμαι. Έστω για λίγο να βρίσκομαι…
Εκτός προγράμματος
Εκτός πορείας
Εκτός νόμου
Εκτός πλάνου
Εκτός σχεδίου
Εκτός οπτικού πεδίου
Εκτός τροχιάς
Εκτός τόπου και χρόνου. Εκεί.
Αυτές οι ανεκτίμητες στιγμές δημιουργικής αδράνειας κάθε φορά που έχω την τύχη να μένω εκτός…