Είναι πάγια θέση μου ότι οι άνθρωποι είναι σχεδόν διαρκώς έμποροι. (Ευτυχώς όχι συνέχεια, υπάρχουν και άλλα!) Ανταλλάσσουμε, αγοράζουμε, πουλάμε, δανείζουμε…αλλά συχνά οι σχέσεις μας διέπονται από το συμφέρον με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Ίσως φταίει ο παππούς μου ο έμπορος ή ο πατέρας μου ο έμπορος αλλά βρίσκω πολύ ομορφιά στις ανθρώπινες συναλλαγές αυτές. Δεν είναι “απλά” μια αγοραπωλησία, είναι μερακλίδικα πράγματα. Το παζάρι, το ψάξιμο, η κουβέντα και όλα τα ενδιάμεσα στάδια μέχρι να τα βρει ένας αγοραστής με έναν πωλητή. Πολλές φορές και μετά από αυτό συνεχίζεται η σχέση, ειδικά αν έκαναν σωστά τα προηγούμενα.
Κοιτώντας τις εμπορικές σχέσεις μεταξύ Ελλάδας, Τουρκίας και Κύπρου βλέπουμε ουσιαστικά….1 κόμμα κάτι δις να πηγαινοέρχονται. Μόνο οι Κύπριοι δεν αγοράζουν από τους Τούρκους.
Από την άλλη όλο γκρινιάζουμε για την Γερμανία αλλά δείτε πόσο περισσότερο εμπόριο κάνει με την Τουρκία σε σχέση με την Ελλαδίτσα. Διπλάσιο σχεδόν. Και αντίστοιχη εικόνα με τις ΗΠΑ, σχεδόν δεκαπλάσιες οι εξαγωγές των ΗΠΑ προς την Τουρκία και εκπροσωπούν το 8.5% του συνόλου των εισαγωγών της Τουρκίας:
O συγκεκριμένος τρόπος οπτικοποίησης αυτών των σχέσεων μου αρέσει γιατί βλέπουμε και τα μεγέθη των οικονομιών (γαλάζιες και μπλε μπάρες).