Κοίταξα γύρω μου. Στο τραπέζι το κινητό, γυρισμένο μπρούμυτα. Το ακούμπησα διστακτικά αλλά τρυφερά. “Για να δούμε τι φρίκη μπορείς να βγάλεις από αυτή τη μικρή οθόνη” του είπα. H εξιλέωση και η ελπίδα διατηρούνται σε μια μικρή σχισμή στο Άπειρο της Καταστροφής. Δεν σπάει την σιωπή η βλακεία. Κρύβεται πονηρά σε μια βροχή βλακείας και αηδίας, καμουφλάρεται δίπλα σε πιο μεγάλες βλακείες.
Όταν μελετάς πολύ μικρά και ευαίσθητα πράγματα, δεν μπορείς να τα πιάσεις με το έτσι θέλω. Θα σπάσουν, θα αλλάξουν, θα εξαφανιστούν. Αφήνεις το χέρι σου ακίνητο επί ώρα και περιμένεις αυτά να αποφασίσουν να συρθούν σα σκουλήκια κάπου που θα μπορείς να τα ερευνήσεις. Αν θέλουν.
Σταμάτησα για λίγο έτσι στην κουζίνα να ακούσω. Στα Αγγλικά έχουν το listen και το hear. Δεν είναι το ίδιο πράγμα. Δεν ήθελα απλά να δεχτώ τους ήχους, ήθελα να τους αντιληφθώ. Η άφιξη μιας κυματομορφής στα αυτιά μου από το ψυγείο δεν αρκεί. Έχει ιστορία αυτό το μηχάνημα και προσπαθώ να την σεβαστώ, να την καταλάβω. Από την μέρα που πήγα να το πρωτοφέρω μέχρι τη μέρα που χτύπησε στις σκάλες σε μετακόμιση και του έμεινε το ακουστικό κουσούρι. Ησυχία δεν είναι η απουσία ήχων. Είναι η παρουσία των Πάντων ταυτόχρονα.
Έγραψα αυτές τις αράδες μιλώντας στο κινητό μου. Τις ανέβασα για εσάς. Δεν μπορείς να μελετήσεις ένα ποτάμι από την όχθη. Και τώρα το ξαναγυρνάω μπρούμυτα να ακούσω το ψυγείο μου. Καλημέρα.
Τεντώστε τα αυτιά σας.