Η πινακίδα ήταν σαφής. “Μονή Βύλιζας, 2 χλμ” και το σύμβολο του περιπατητή. Μηδένισα το GPS μου και ξεκίνησα. Η θέα ήταν συγκλονιστική αφού το μονοπάτι ήταν σκαρφαλωμένο πάνω στην πλαγιά του βράχου. Όταν η φύση μεγαλουργεί με τέτοιες χαράδρες, ο άνθρωπος κάπως έτσι απαντούσε πάντα.
Αλλά όχι. Δεν ήταν ένα “κανονικό” μονοπάτι. Είχε περάσει από εδώ εργολάβος! Ένα αντιαισθητικό ψευτοκαλντερίμι, υπερβολικά φαρδύ. Η κλίση κακοσχεδιασμένη, το περπάτημα άβολο. Μετά από λίγο (καθότι δεν είχε σκεφτεί καθόλου καλά την διαδρομή από ότι φαίνεται) είχε ξαφνικά και πολλά σκαλιά, αρκετά να αποτελειώσουν οποιαδήποτε πιστή γριούλα τα είχε καταφέρει ως εδώ.
Ευτυχώς στα μισά της διαδρομής τους τελείωσαν τα 250,000 ευρώ (!) της εργολαβίας και μια παράκαμψη μας έστειλε στο παλιό μονοπάτι. Το οποίο, παρά τους αιώνες του, μια χαρά πήγαινε. Χώμα χωματένιο από κάτω από τις μπότες μας, πολύ πιο ξεκούραστο. Όμορφα δεντράκια και θάμνοι δίπλα μας αντί για την ξεραϊλα της πέτρας στο φαρδύ τερατούργημα πιο πριν. Δεν χρειάζονται σκαλιά, το μονοπάτι είχε πάντα την πιο βολική διαδρομή, διαμορφωμένη από τα χιλιάδες πόδια που είχαν περάσει από εκεί κατά τους αιώνες.
Γιατί λοιπόν να σπαταληθούν 250,000 ευρώ όταν με ελάχιστα χρήματα ή απλά μια τσάπα και λίγη γνώση ξερολιθιάς μπορούσε να γίνει συντήρηση του παλιού μονοπατιού; Γιατί ο “ειδικός στους δυναμίτες” που ήρθε για να ανοίξει το τέρας/ψευτοκαλντερίμι προφανώς έδωσε τις μίζες του στον εργολάβο και αυτός στον δήμαρχο και ούτω καθεξής. Έργα να γίνονται, λεφτά να τρώγονται.
Αλλά τι φταίει το πανέμορφο παλιό μονοπάτι το οποίο όχι μόνο καταστράφηκε μερικώς αλλά δέχθηκε και τα μπάζα από την ανοησία που έγινε από πάνω του; Πόσο μάλλον που μετά την μονή συνεχίζει σε μια από τις ομορφότερες διαδρομές στην Ελλάδα μέχρι τους Καλαρρύτες; (Πιο όμορφο μονοπάτι και από το κλασσικό Συρράκο-Καλαρρύτες που κάνουν όλοι.)
Δεν με νοιάζει αν είναι η Μονή Λαζαριστών, Βατοπεδίου, Πεντέλης, Πετράκη, Σίμωνος πέτρας, Αρκαδίου, Δαφνίου ή Καισαριανής. Στην προκειμένη η μονή Βύλιζας είναι ένα από τα πολλά εντυπωσιακά και ιστορικά σημεία ενδιαφέροντος των Τζουμέρκων. Παρατημένη βέβαια. Και αυτή με απαράδεκτα έργα παντού, μπάζα και δεκάδες καλώδια-τσόντες εξωτερικές κακόγουστες. Γιατί; Για δυο πανηγύρια τον χρόνο! Είχε ένα παραδοσιακά την 25η Μαρτίου, το έβαλαν τώρα το δεκαπενταύγουστο μπας και πιάσουν πιο πολλούς πελάτες λόγω καλοκαιριού.
Προφανώς κάποιοι εξυπνάκηδες θέλουν να φτάσει αυτοκίνητο μέχρι εκεί. Αν χρειαστεί θα κατεβάσουν κι όλο το βουνό για να φτάσει το πούλμαν με τους “πιστούς” δίπλα ακριβώς. Αλλά είναι μόλις 1280 μέτρα. Όχι δυο χιλιόμετρα. (Μήπως τόσα δήλωσε ο μηχανικός για να πληρωθεί με το μέτρο;!) Να μην τεντώσουμε λίγο τα πόδια μας; Ακόμα και ο πιο Ελληνάρας από όλους που πάει από την μια παϊδακερί στην άλλη το χρειάζεται! Δεν φέρνει τουρισμό η αλόγιστη καταστροφή μονοπατιών, πόσο μάλλον ιστορικών διαδρομών σαν αυτήν.
