2014
Πάει άλλη μια χρονιά άκλαφτη και εγώ είμαι εδώ για να σας δείξω την μίζερη πλευρά των εορτών.
Προσωπικά, δεν κατάλαβα πότε ξεκουμπίστηκε και αυτός ο χρόνος και δεν μου άφησε και τίποτα εδώ που τα λέμε.
Είτε σε επαγγελματικό, είτε σε αισθηματικό, είτε σε οικονομικό επίπεδο.
Εντάξει, δε λέω, είχε κάποιες καλές στιγμές (και κακές επίσης), κάποιες ενδιαφέρουσες γνωριμίες και κουβέντες αλλά ως εκεί.
Μεγαλώνοντας καταλαβαίνω πως οι στιγμές που έχει να σου προσφέρει κάθε χρόνος μειώνονται.
Ίσως γιατί τις έχεις ξαναζήσει και δεν σου κάνουν εντύπωση, άρα περνάνε ασάλιωτες μαζί με τον χρόνο, κάνοντάς τον να φαίνεται συντομότερος.
Ίσως γιατί δεν δίνεις ευκαιρίες σε νέα πράγματα, άρα μένεις στα παλιά που έχεις ξαναζήσει και ξαναπάμε στην περίπτωση 1.
Ίσως… Ίσως και όχι βέβαια.
Πάντα μιλώντας σε προσωπικό επίπεδο, σίγουρα το 2014 δεν είναι η χρονιά σταθμός στη ζωή μου, πάντα με γνώμονα τις προηγούμενες.
Είμαι από αυτούς τους μίζερους που δεν νομίζω πως η τυπική επέτειος των 365 ημερών αλλάζει τα πράγματα ενεργειακά.
Ότι Τετάρτη που έχουμε 2014 η κατάσταση είναι άθλια και την Πέμπτη που έχει αλλάξει ο χρόνος είμαστε και γαμώ!
Ναι, ρε φίλε!
Άντε να ξημερώσει η Πέμπτη να μου χτυπήσει την πόρτα ο έρωτας της ζωής μου, γιατί από τον Αύγουστο περιμένει στην γωνία του σπιτιού μου, κρατιέται και μονολογεί ‘’όχι… πρέπει να κάνω υπομονή να φύγει το 2014, είναι δίσεκτο και θα έχουμε ενεργειακό πρόβλημα’’!
Να ξημερώσει η Πέμπτη για να τσεκάρουν οι 850 επιχειρήσεις που με έγραψαν στις μπάλες τους το 2014, τα βιογραφικά που τους έχω στείλει.
Να κάνουν έκτακτο συμβούλιο οι μέτοχοι και να πέφτουν ατάκες τύπου:
‘’Κύριοι, ήρθε το 2015, νομίζω πως είναι η στιγμή να του δώσουμε μια ευκαιρία να εργαστεί για ένα κομμάτι μπομπότα’’.
Να ξημερώσει η Πέμπτη να βγει ο Μιχαλολιάκος αγκαζέ με την Αλέκα και να τραγουδάνε “Let’s get together and feeeeel allright…” κολλώντας τρίφυλλα.
Να ξημερώσει η Πέμπτη να κλείσω πίσω μου την πόρτα του 2014 και όοοοολες τις κακές στιγμές γιατί από αύριο όοοοολα θα είναι τόοοοοσο όμορφα…
Ρε… Είστε με τα καλά σας; Θέλετε να βάλω τις φωνές;
Υπάρχουν παιδάκια στα ορφανοτροφεία, που η Πέμπτη θα ξημερώσει ίδια με την Τετάρτη γι’αυτά.
Κόσμος στα νοσοκομεία, στους δρόμους, που πεινάνε, που κρυώνουν…
Υπάρχουν τόσα εκατομμύρια ανώμαλοι. Από βιαστές, παιδεραστές, δολοφόνους (ανθρώπων και ζώων), δημοσιογράφοι, πασόκοι, θρησκοταλιμπάν που για ένα πιάτο πιλάφι ανατινάζονται και πόσες ακόμα κατηγορίες ανθρώπων, που σου έχω νέα… Δεν θα αλλάξουν την Πέμπτη.
Αν θες να αλλάξει η νέα χρονιά – ημερολογιακά νέα, το τονίζω- κοίτα να αλλάξεις εσύ πρώτα.
Βοήθησε κανέναν άνθρωπο. Όχι απαραίτητα ξένο.
Και κανέναν φίλο σου. Βγες χαράματα να πας να τον μαζέψεις επειδή του έσκασε το λάστιχο στις Σέρρες. Ας είσαι στην Μάνη.
Αυτά θα έχεις να θυμάσαι και μια μέρα θα γυρίσει κι αυτό σε σένα.
Κόψε τα ‘’δίαιτα από Δευτέρα’’ και τα ‘’ένα τελευταίο τσιγάρο’’ και τα ‘’να της δώσω άλλη μία ευκαιρία’’ και τα ‘’εντάξει μωρέ, θα το κάνω αύριο…”.
Δεν υπάρχει αύριο.
Και το σήμερα, με το ζόρι υπάρχει.
Αν θες να βρίσκεσαι του χρόνου στο ίδιο σημείο, με μια άδεια χρονιά και με στόχους για την νέα, συνέχισε έτσι.
Όσο κρατάς τους στόχους σου σε χαρτί, μόνο για σαΐτες μπορείς να μιλάς.
Σε προσωπική ευχή, δεν θέλω να μου φέρει κάτι ο καινούριος έτος.
Ψιλοβαριέμαι να περιμένω κιόλας.
Απλά να μη μου πάρει κι άλλα ή να μου φέρει όσα μου πήρε τις προηγούμενες.
Να κλείσω με τις ευχές μου σε όλους σας, για μια καλή επόμενη μέρα, με υγεία και παγωμένες μπύρες .
Η καλή επόμενη μέρα θα φέρει καλές χρονιές.
Καλά να περάσετε όλοι στην τόοοοσο γιορτινή και χιονισμένη μα συνάμα ζεστή χώρα μας <3
Υ.Γ Επειδή στο βλαχοχώρι που ζούμε είμαστε γνωστοί πανηγυρτζήδες και περιμένουμε την αλλαγή του χρόνου για να βγάλουμε τον επαναστάτη που κρύβουμε μέσα μας με φωτοβολίδες και βεγγαλικά, σαν την βραδιά της Ανάστασης, προσέξτε λίγο τα ζωάκια σας γιατί σε αντίθεση με εμάς δεν καταλαβαίνουν αυτόν τον σημαντικό λόγο μαλάκυνσης, φοβούνται και πηδάνε από μπαλκόνια, τυλίγονται στις αλυσίδες τους κ πνίγονται, χάνονται στους δρόμους κτλ.
Υ.Γ. 1 Κάποιος, κάπου γιορτάζει. Ας πιούμε! Γιατί καμία σοβαρή ιστορία δεν ξεκίνησε με την ατάκα “καθόμουν στο εστιατόριο και έτρωγα μια σαλάτα…”
No fear, no pain, nobody left to blame
I’ll try alone make destiny my own
I learn to free my mind myself I now must find
Once more, once more…
