Υπάρχουν σχολές πολιτικών μηχανικών για να χτίσεις ένα σπίτι. Σχολές αρχιτεκτόνων για να το διαμορφώσεις. Σχολές Φυσικής και Χημείας για να καταλάβεις φαινόμενα. Σχολές υποκριτικής για να μπορέσεις να υποδυθείς ρόλους. Αυτό που δεν υπάρχει είναι μια σχολή που θα σου μαθαίνει πως θα γίνεις… γονιός.
Κανένας δεν σε προετοιμάζει για το πιο δύσκολο και απαιτητικό ρόλο της ζωής σου. Και όλο αυτό φαντάζομαι ότι δεν έχει να κάνει με παράλειψη του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Παρά μόνο με το γεγονός ότι το να είσαι γονιός δε διδάσκεται, βιώνεται .
Πολλές σχολές κατά καιρούς οργανώνουν ομάδες και σεμινάρια με συγκεκριμένη θεματολογία, αλλά πάντα κάπου έχεις την αίσθηση ότι ενώ κάτι το έχεις ακούσει, δεν μπορείς να το εφαρμόσεις. Γιατί το να μεγαλώνεις παιδιά δεν γίνεται με οδηγίες χρήσεως. Ένα κομμάτι χαρτί είναι όλη η υπόθεση, με μια μοναδική οδηγία: αληθινή αγάπη.
Πολύ ρομαντικό και αόριστο, θα μου πείτε. Και εγώ θα συμφωνήσω μαζί σας. Αλλά η αγάπη προς τα παιδιά δεν έχει κανένα ρομαντισμό και τίποτε αόριστο. Είναι μια αγάπη που εξελίσσεται και έχει διαφορετικές εκφάνσεις σε κάθε ηλικιακή ομάδα. Άλλοτε απαιτείται να είναι τρυφερή και δοτική και άλλοτε σκληρή και άτεγκτη.
Είναι η αγάπη που προστατεύει και φροντίζει όταν έχεις στην αγκαλιά σου ένα βρέφος. Η αγάπη που διδάσκει και καθοδηγεί, όταν έχεις από το χέρι ένα παιδί προσχολικής ηλικίας. Η αγάπη που δίνει χώρο και αέρα για να διδάσκεις και να διδάσκεσαι καινούργια πράγματα όταν πορεύεσαι με ένα παιδί σχολικής ηλικίας. Η αγάπη που αντέχει , επιτρέπει και στηρίζει όταν ακολουθείς έναν έφηβο στο δύσκολο δρόμο προς την ενηλικίωση.
Το να είσαι γονιός είναι η υπέρτατη καταπάτηση του εγωισμού σου. Η οριστική παραγκώνιση των θέλω σου. Είναι ένας ρόλος που χρειάζεται να έχεις δύναμη να αφήσεις σε ένα παιδί το δρόμο ελεύθερο για να μάθει πράγματα μόνο του. Δεν είναι ο ρόλος του αιώνιου σωματοφύλακα. Είναι ένας ρόλος που ζητάει να είσαι πάντα σε ετοιμότητα να δώσεις απαντήσεις ειλικρινείς και πραγματικές, χωρίς ροζ περιτυλίγματα. Γιατί ο κόσμος εκεί έξω δεν είναι ροζ. Είναι ο ρόλος που απαιτεί να βάζεις όρια και να προσδιορίζεις ελευθερίες, δικαιώματα και υποχρεώσεις. Γιατί ένας κόσμος χωρίς όρια σημαίνει χάος και ανασφάλεια.
Προστατεύεις ένα παιδί όταν του δίνεις αγάπη να νιώθει ασφαλές και να έχει πίστη στις δυνάμεις του, για να πατάει γερά στα πόδια του και μη χρειάζεται πάντα στο δικό σου χέρι. Διαπαιδαγωγείς ένα παιδί όταν του αφήνεις την ελευθερία να αποτυγχάνει και να μπορεί να ξανασηκώνεται. Χτίζεις έναν άνθρωπο όταν του επιτρέπεις να κάνει πράγματα που δε αντέχεις, γιατί φοβάσαι, αλλά είναι η ώρα του και η στιγμή του να τα κάνει.
Δύσκολο πολύ όλο αυτό. Και που να το μάθεις. Και αν το μάθεις πως το εφαρμόζεις; Ωραία τα λόγια και οι νουθεσίες ακόμα ωραιότερες. Πώς φθάνεις όμως από τη θεωρία στην πράξη; Με πολύ αγάπη και σεβασμό απέναντι σε έναν άνθρωπο που πρέπει όταν φύγει από την αγκαλιά σου να είναι όσο το δυνατό πιο έτοιμος να πορευτεί μόνος του.
Ο γονιός δεν είναι δια βίου δεκανίκι. Είναι η πηγή που θα φορτίσει τις μπαταρίες μιας ζωής, που θα επαναφορτίζονται κάθε φορά που ένα παιδί θα ανατρέχει σε αναμνήσεις, συμβουλές, εμπειρίες και αλήθειες που δόθηκαν σε αφθονία, στερημένες από υπερπροστασία, κτητικότητα και αρρωστημένη λατρεία.
Δεν θα τα καταφέρουμε ίσως ποτέ όλα αυτά. Είμαστε άνθρωποι και τα παιδιά μας θα είναι πάντοτε «παιδιά». Ας προσπαθήσουμε όμως όσο μπορούμε γιατί κανένα σχολείο δεν θα μας το διδάξει. Κανένα βιβλίο δεν θα μας ανοίξει τα μάτια περισσότερο από την ειλικρινή επιθυμία μας να κάνουμε ανθρώπους που αγαπάνε, είναι ελεύθεροι, υπεύθυνοι, και με την ύπαρξή τους θα αποτελούν μάθημα ζωής για τα δικά τους παιδιά.
