Συνέντευξη στη Νεφέλη Π.Ζ.
Θα ένιωθα το έργο μου μισό-όσο αφορά τις συνεντεύξεις που παίρνω κατά καιρούς-εαν δεν σας παρουσίαζα έναν αξιόλογο νεο άνθρωπο που απο την στιγμή που τον γνώρισα δεν σταματά-εν αγνοία του-να με εκπλήσει ευχάριστα με τα όσα καταπιάνεται!
Ο Ηλίας Λιακοκώτσιας δεν συμβιβάζεται με τα πρέπει και μάχεται για τα θέλω που είναι όπως ο ίδιος λέει και ο ανθρώπινος προορισμός. Ανήκει σε εκείνους που δεν χαράζουν όμορφες έννοιες και λέξεις, αλλά βγάζουν τον ψυχισμό τους πάνω στο χαρτί. Για εκείνον η συγγραφή από μόνη της αποτελεί επαναστατική πράξη, εκθέτει ο κάθε ένας από εμάς τα εσώψυχα του, πράγμα αδιανόητο για την κοινωνία καθώς λειτουργεί πέρα των κεκτημένων. Παραμένει πιστός σε όλα όσα μέσα του κουβαλάει, κλαίει αρκετά συχνά και απεχθάνεται την αχαριστία, την αλαζονεία και την ηλιθιότητα.
Μεταξύ άλλων διαβάζω στο βιογραφικό σου πως εργάσθηκες στο Γενικό Νοσοκομείο Τρικάλων στο Ψυχιατρικό Τμήμα. Σε επηρέασε σαν άνθρωπο η επαφή σου με τους συγκεκριμένους ασθενείς; Και αν ναι, θετικά ή αρνητικά; Άλλαξε ενδεχομένως ο Ηλίας νοοτροπία αντιμετωπίζοντας έναν άλλο κόσμο;
Ήταν μία εξάμηνη εμπειρία που στιγμάτισε την ζωή μου, είχα πάντα στο πλευρό μου τον ψυχίατρο Τσίγκα Γεώργιο που είναι και Α΄ επιμελητής και τον ευχαριστώ για όλα όσα μου πρόσφερε. Αναμφισβήτητα επηρεάστηκα, είναι ψέμα αν πω κάτι το διαφορετικό. Όλοι επηρεάζονται από το εργασιακό τους περιβάλλον, κουβαλάνε και υιοθετούν πολλά στοιχεία στην προσωπικότητα τους και στην καθημερινότητα τους. Αν αναλύσει κάποιος συμπεριφορές ανθρώπων σύμφωνα με την ιδιότητα που φέρουν θα καταλήξει σε ασφαλή συμπεράσματα, π. χ. κάποιος που βρίσκεται σε κάποιο πόστο εξουσίας, επιδεικνύει αυταρχική συμπεριφορά, όχι μόνο πάνω στο γνωστικό του αντικείμενο, αλλά γενικότερα στην κοινωνική του ζωή, χωρίς αυτό να είναι απόλυτο. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με όλα τα επαγγέλματα, προσωπικά χαίρομαι τους εκπαιδευτικούς, που στην πλειοψηφία τους είναι δοτικοί άνθρωποι, αυτούς έχουμε ανάγκη, μετατρέπουν το γνωστικό τους αντικείμενο σε εργαλείο ζωής, και όπως είπα όχι μόνο μέσα στον εργασιακό τους χώρο. Δεν ξέρω αν είναι φυσιολογικό ή όχι, αλλά το πρώτο χρονικό διάστημα πονούσε η ψυχή μου κάθε που ερχόμουν αντιμέτωπος με ακραία περιστατικά. Καθώς ο χρόνος κυλούσε ένιωθα ευλογημένος, ευγνωμονούσα για όλα όσα είχα, σε καμία περίπτωση δεν χαιρόμουν με τα προβλήματα των άλλων, απλά ήταν ικανά να με προβληματίσουν για το τι έχει πραγματική αξία στην ζωή μου. Ναι. Επηρεάστηκα, άλλαξα, απέκτησα κουλτούρα, παράξενη βέβαια στα μάτια κάποιων, πήρα σημαντικές αποφάσεις όπως να πράττω κατά βούληση. Ήμουν σίγουρος ότι εκείνο που αρρωσταίνει το μυαλό μας είναι τα πρέπει και τα μη που η κοινωνία επιβάλλει, αν δεν τα ακολουθήσεις θα βρεθείς εκτεθειμένος, θα σε περιμένουν όλοι σε κάποια γωνία έχοντας πρόθεση να σε λιθοβολήσουν, στόχος τους το μυαλό σου. Στην σχολή μου ακόμα, θυμάμαι, να προσπαθώ να δώσω μία διαφορετική ερμηνεία σε αυτό που αποκαλούμε τρέλα από την επικρατούσα, έπεισα τον εαυτό μου ότι πολλές φορές με τεράστια ευκολία αποκαλούμε κάποιον τρελό γιατί βλέπει πράγματα τα οποία εμείς είμαστε ανίκανοι να δούμε. Οπότε στην δική μου αντίληψη η έννοια της τρέλας κατέχει μία ξεχωριστή θέση, θα τολμούσα να πω ότι με ορίζει, αρνείται να δεχτεί και να συμβιβαστεί με τα πρέπει που αποτελούν κοινωνικό ψυχαναγκασμό και μάχεται για τα θέλω που είναι και ο ανθρώπινος προορισμός. Ναι, επηρεάστηκα, αρνητικά για την κοινωνία, θετικά για τον Ηλία. Εξάλλου η παραίσθηση για εκείνον που την έχει αποτελεί πραγματικό γεγονός.
Εκτός απο εθελοντής στο «Χαμόγελο του παιδιού» και στον σύλλογο «ΕΛΠΙΣ», είσαι ιδρυτής, πρόεδρος και συντονιστής του δικτύου συμπαράστασης ανήλικων παιδιών «ΣΤΑΣΟΥ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ». Μιλησέ μας για το συγκεκριμένο σύλλογο. Πώς ξεκίνησε, πως λειτουργεί και φυσικά που μπορεί να σας βρει κάποιος που είτε χρειάζεται την βοήθειά σας, είτε θέλει να προσφέρει εθελοντικά.
Βρισκόμασταν ένα βήμα πριν τη λειτουργία παραρτήματος στα Τρίκαλα του ΧΑΜΟΓΕΛΟΥ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ, δυστυχώς για λόγους που δεν δίνεται ακόμα να εκφράσω δημόσια κάτι πήγε στραβά. Κάπου εκεί λειτούργησε ο προσωπικός μου εγωισμός, έβλεπα ότι γύρω μου υπήρχαν παιδιά τα οποία επιβάλλονταν να στηρίξουμε, κάλεσα κάποιους ανθρώπους να βοηθήσουν την ιδέα του ΣΤΑΣΟΥ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ και έσπευσαν αρκετοί. Βασιζόμασταν αποκλειστικά και μόνο στις δικές μας δυνάμεις, η φιλοσοφία μας είχε ως ραχοκοκαλιά την προσφορά χωρίς αντάλλαγμα, κάπου εκεί άλλωστε βρίσκεται και το ανθρώπινο μεγαλείο. Οι εποχές που διανύουμε είναι δύσκολες, η οικονομική κρίση δεν μας επέτρεψε να συνεχίσουμε το έργο μας που ως αποτέλεσμα είχε και έχει την περιστασιακή λειτουργία του συλλόγου. Το μόνο που νιώθω ανάγκη να πω είναι ότι δυστυχώς η κρίση τείνει να αποκτήσει ανθρωπιστικό χαρακτήρα, σύντομα λοιπόν το ΣΤΑΣΟΥ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ θα απαντήσει με πράξεις και δράση, αυτός είναι άλλωστε ο στόχος.
Στάθηκαν οι παραπάνω δραστηριότητες αφορμή για να γράψεις το βιβλίο σου “Θύμα πολέμου” που κυκλοφορεί απο τις εκδόσεις Οσελότος ή είναι κάτι που προέκυψε μεμονομένα;
Τα πάντα για μένα γύρω μου είναι συμβολικά, επηρεάζομαι από όλους και από όλα, σίγουρα συνέβαλαν στο να γράψω κάτι συγκεκριμένο. Ανήκω σε εκείνους που δεν χαράζουν όμορφες έννοιες και λέξεις, αλλά βγάζουν τον ψυχισμό τους πάνω στο χαρτί. Οι περισσότεροι λειτουργούν έτσι, αλλά για κάποιον λόγο το κρύβουν. Η αλήθεια είναι ότι ήμουν βαθύτατα επηρεασμένος από τα γεγονότα του λάμβαναν χώρα στο Ιράκ και ότι η γραφή μου είναι κυρίως αλληγορική.
Τι ακριβώς διαπραγματεύεται το βιβλίο και ποιό το μήνυμα που θέλεις να περάσεις στους αναγνώστες;
Το βιβλίο διαπραγματεύεται την ζωή ενός μικρού παιδιού που βρίσκεται στην δίνη του πολέμου στο Ιράκ το 2005 και χάνει την οικογένεια του. Ο λοχαγός Λάκι, που αρχικά πήρε μαζί του το παιδί ως αιχμάλωτο, αναπτύσσει μια δυνατή σχέση με τον μικρό ήρωα. Στο θαρραλέο του πρόσωπο είδε το γιο του Πάμπλο. Υπό αντίξοες συνθήκες και με την βοήθεια φίλων, ο Λάκι καταφέρνει να στείλει τον μικρό στην Αμερική και να τον υιοθετήσει. Εκεί, η αγάπη και η θαλπωρή της οικογένειας ανταγωνίζεται τη σκληρή πραγματικότητα του ρατσισμού και της αλαζονείας που επικρατεί στην κοινωνία. Το μήνυμα που θέλω να περάσω είναι ότι οι επιλογές μας που πολλές φορές καθορίζονται από την αλαζονεία μας, έχουν επιπτώσεις σε ανθρώπους που δεν μπορούμε να φανταστούμε. Ότι ο άνθρωπος είναι ικανός να κάνει πράξη όλα όσα το μυαλό του γεννάει, αλλά καλά θα κάνει να ακούσει την καρδιά του. Η μεγαλύτερη δύναμη είναι η αγάπη, είναι η μόνη ικανή να αλλάξει την ασχήμια που γύρω μας επικρατεί και η πηγή της βρίσκεται στην καρδιά μας.
Πόσο χρόνο σου πήρε η συγγραφή του;
Μου πήρε αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα να το τελειώσω, ξεκίνησα χαράζοντας με οργή τις πρώτες σειρές και εκεί που ένιωθα ότι έχω πολλά να δώσω μου ήταν αδύνατον καθώς παρουσιάστηκα στον στρατό. Έκανα μία παύση δύο περίπου ετών, ξαφνικά τα χειρόγραφα μου βρέθηκαν στα χέρια ενός πολύ καλού μου φίλου ο οποίος με παρότρυνε να το εκδώσω. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν είχε περάσει από το μυαλό μου, για μένα η συγγραφή ήταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι ο τρόπος όπου εκφράζω με απόλυτη ειλικρίνεια την σκέψη μου και το συναίσθημα μου, κάτι σαν ψυχογράφημα. Δεν ήθελα να το εκδώσω, δεν ήθελα καν να το τελειώσω, το έκανα αποκλειστικά και μόνο για μένα, ξέρω ότι ηχεί εγωκεντρικό αλλά δεν είναι έτσι. Κάποια στιγμή λοιπόν, μετά από περίπου τρία χρόνια και αφού το είχα βαθιά μέσα στο συρτάρι μου, ένα από τα αγαπημένα πρόσωπα το οποίο αποτέλεσε για μένα πρότυπο, νόσησε βαριά. Είχαν δώσει ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα και παράταση στην ζωή του, αυθόρμητα ένιωσα την ανάγκη να τελειώσω το βιβλίο μου και να του το αφιερώσω. Έτσι και έγινε, μου πήρε τέσσερα περίπου χρόνια, ευτυχώς όμως ο άνθρωπος αυτός στέκει ακόμα δίπλα μου. Πλέον νιώθω ότι η συγγραφή από μόνη της αποτελεί επαναστατική πράξη, εκθέτει ο κάθε ένας από εμάς τα εσώψυχα του, πράγμα αδιανόητο για την κοινωνία καθώς λειτουργεί πέρα των κεκτημένων.
Βασικός ήρωας του βιβλίου ένα παιδί. Η ευαισθησία σου αυτή, προς τα παιδιά, προκύπτει απο κάποιο προσωπικό σου βίωμα, μπήκε στην ζωή σου κάποια συγκεκριμένη χρονική περίοδο; Τί είναι αυτό τελικά που σε οδηγεί στο να ενδιαφέρεσαι και να “μάχεσαι” για τα παιδιά;
Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι η ύπαρξη αυτών των αγγελικών προσώπων, εξωραΐζει την ανθρώπινη φύση μας και την καλλωπίζει. Πολλοί υπερασπίζονται ότι η μεγαλύτερη μάχη που κάποιος δίνει, είναι η μάχη για τα θέλω του, εγώ διαφωνώ, καθώς η μάχη που οφείλουμε άπαντες να δώσουμε είναι να κρατήσουμε μακριά και ανέπαφα τα παιδιά από τα καρκινώματα που στα μυαλά μεγάλων γεννιούνται. Σίγουρα έχω βιώματα, και πολλές ιστορίες από την κρύπτη, που άλλες επισκιάζονται από φαντάσματα και άλλες προστατεύονται από φύλακες αγγέλους. Ο μοναδικός οδηγός μου στο να μάχομαι για αυτά είναι το συναίσθημα μου, είναι το μόνο άκακο δημιούργημα στον κόσμο μας και δυστυχώς κάποιοι τα μετατρέπουν σε τέρατα. Ότι και αν κάνεις στην ζωή σου, ότι και αν δημιουργήσεις, για μένα θα είσαι αποτυχημένος αν δεν συνεισφέρεις στην ανάπτυξη των παιδιών. Ειλικρινά δεν ξέρω τι ακριβώς είναι εκείνο που με ωθεί στην υπεράσπιση τους, ίσως το ότι αρνούμαι να διώξω το παιδί που μέσα μου κουβαλάω, ίσως να είναι και η όλο και πιο έντονη ανάγκη μου να δω τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός παιδιού. Είναι το μέγιστο δημιούργημα.
Μου εκμηστηρεύτηκες την συνεργασία σου με τους γιατρούς χωρίς σύνορα, κάτι που με τιμά ιδιαίτερα. Θέλεις να μας πεις για αυτό; Πώς ξεκίνησε και πότε, τί ακριβώς κάνεις κλπ;
Ξεκίνησε ενάμιση χρόνο πριν, αρχικά έθεσα τον εαυτό μου στις υπηρεσίες τους, δεν κρύβω ότι διακαείς μου πόθος ήταν να συμμετέχω σε κάποια αποστολή, συγκεκριμένα σε κάποια εμπόλεμη ζώνη. Με συνεπήρε το έργο τους, είναι πράγματι θεάρεστο, ο κόσμος μας έχει ανάγκη από θεραπευτές. Οι γιατροί χωρίς σύνορα, σπεύδουν άμεσα με κίνδυνο την ζωή τους να προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες σε κάθε γωνιά του κόσμου. Υπερασπίζονται τα παιδιά με όποιο κόστος, δίνουν καθημερινές μάχες για ζωή και είναι οι εκείνοι που έχουν κάθε δικαίωμα να μιλούν για ανθρώπινες αξίες. Βασικά μιλούν οι πράξεις τους και το έργο τους ανά τον κόσμο, δεν κρύβω ότι αποτελούν για μένα πηγή έμπνευσης. Ενάμιση λοιπόν χρόνο πριν όπως είπα, ένιωσα την ανάγκη να προσφέρω με κάθε τρόπο, δυστυχώς δεν συμμετείχα σε κάποια αποστολή, σύντομα όμως θέλω να πιστεύω ότι θα συμβεί και αυτό. Έψαξα να βρω πως μπορώ να βοηθήσω, δεν μου πήρε αρκετό χρόνο, βασικά δεν το σκέφτηκα καν, απλά το ένιωσα και αυτό έπραξα. Ένα αρκετά σεβαστό ποσοστό από τις πωλήσεις των βιβλίων μου, εφάπαξ, στηρίζει τους γιατρούς χωρίς σύνορα, μας πήρε αρκετό χρόνο ώστε να φτάσουμε στην συμφωνία καθώς επιβάλλονταν να εγκριθεί, για καλή μου τύχη επιτεύχθηκε και έτσι έχω την ευκαιρία να συνεισφέρω στο θεάρεστο όπως είπα έργο τους. Έχουμε πολλά στα σκαριά μας, δεν θα αναλώσω ενέργεια σε αυτά γιατί βρίσκονται ακόμα υπό σχεδιασμό. Με την ευκαιρία όμως νιώθω την ανάγκη να ζητήσω από όλους σας να στηρίξετε την προσπάθεια τους.
Ο χρόνος σου φαντάζομαι με όλες αυτές τις αξιόλογες δραστηριότητες, είναι περιορισμένος, ωστόσο όταν αυτός υπάρχει πως τον αξιοποιείς; Πώς είναι ο Ηλίας έξω απ’ όλα αυτά;
Ο χρόνος μου είναι απεριόριστος έτσι νιώθω και αυτό συμβαίνει. Είμαι πλούσιος σε συναισθήματα, σκέψεις και χρόνο. Ποτέ δεν νιώθω την πίεση ότι πρέπει να προλάβω κάτι, αν προλάβω έχει καλώς, αν πάλι όχι τουλάχιστον θα έχω προσπαθήσει. Μου αρέσει να συναναστρέφομαι με ανθρώπους και αν είναι δυνατόν με ανθρώπους που είναι τελείως διαφορετικοί από μένα, σίγουρα θα έχουν κάτι να μου δώσουν και σίγουρα θα έχω και γω να τους δώσω. Είναι αλλόκοτο για την ηλικία μου ίσως, αλλά πολλές φορές νιώθω την ανάγκη να μείνω μόνος μου. Προσπαθώ να δουλέψω με τον εαυτό μου, θέλω να αποκτήσω το πολυπόθητο γνώθι σαυτόν και να γίνω όσο το δυνατόν καλύτερος άνθρωπος μπορώ. Αυτός είναι ο στόχος της ζωής μου, αν φτάσω στα επιθυμητά για μένα επίπεδα που θα θεωρούμαι καλός άνθρωπος τότε και μόνο τότε θα μπορώ να αλλάξω και όλους όσους πλαισιώνουν την ζωή μου.
Σε ποιό πράγμα πρόδωσες τον εαυτό σου και μετανιώνεις περισσότερο γι’ αυτό;
Δεν νιώθω ότι πρόδωσα τον εαυτό μου, ίσα ίσα μάχομαι καθημερινά για να είμαι εγώ. Έχω όμως φέρει σε δύσκολη θέση ανθρώπους που με αγαπάν με όλη την σημασία της λέξεως, τους στεναχώρησα, πολλούς άθελα μου και άλλους εσκεμμένα. Ναι μπορώ να πω ότι μετανιώνω για την συμπεριφορά μου απέναντι τους, τα λόγια όμως δεν έχουν καμία αξία σε αυτές τις περιπτώσεις, εκείνο που μετράει είναι οι πράξεις. Νιώθω την ανάγκη να τους χαριστώ, να σταθώ σε κάθε τι που έρχονται αντιμέτωποι, αυτό βέβαια έχει να κάνει με μένα και μόνο με μένα, αν δεν αντέξω δεν θα ανήκω σε αυτούς. Κάπως έτσι λειτουργώ, όποιος δεν στέκει στα δύσκολα μου, δεν έχει θέση στα καλύτερα μου. Οπότε δεν υφίσταται προδοσία των αξιών μου, παραμένω πιστός σε όλα όσα μέσα μου κουβαλάω.
Η τελευταία φορά που έκλαψες;
Κλαίω αρκετά συχνά, όχι απαραίτητα γιατί με έχει κυριεύσει η θλίψη, αλλά χύνω ένα δάκρυ για κάθε όμορφη στιγμή. Η τελευταία όμως φορά που έκλαψα με πόνο ήταν λίγες μέρες πριν, ένα κοριτσάκι χάθηκε επειδή η μητέρα του δεν είχε τα χρήματα να καλύψει την χειρουργική του επέμβαση. Έκλαψα για την απώλεια ενός παιδιού, αλλά τα δάκρυα μου ήταν αστείρευτα καθώς η κοινωνία γύρισε την πλάτη σε έναν συνάνθρωπο μας. Έκλαψα γιατί ντρέπομαι που έμεινα αμέτοχος, έκλαψα να με συγχωρέσει (αν υπάρχει) ο θεός, έκλαψα γιατί από την σκέψη μου πέρασε μία δική μου απώλεια, έκλαψα γιατί είμαι άνθρωπος και η αλήθεια είναι ότι δεν ντρέπομαι που κλαίω. Οι μόνοι που δεν κλαίνε είναι οι κακοί και τα ζώα.
Λέξεις ή φράσεις που χρησιμοποιείς συχνά;
Γράψε κάτι που αξίζει, αν δεν μπορείς, κάνε κάτι που αξίζει να γραφτεί… ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ;
Τί απεχθάνεσαι περισσότερο;
Την αχαριστία, την αλαζονεία και την ηλιθιότητα. Αυτή είναι η τριπλέτα που πληρώνεται με το χειρότερο τίμημα που δεν είναι άλλο από τον θάνατο και δυστυχώς έχει αντίκτυπο σε ανθρώπους που δεν φέρουν καμία απολύτως ευθύνη.
Που μπορούν να σε βρούνε όσοι επιθυμούν να έρθουν σε επαφή μαζί σου είτε για τα συγγραφικά σου δρώμενα είτε για τους συλλόγους που συμμετέχεις;
Μπορούνε να με βρούνε είτε μέσα από το προφίλ μου στο facebook Ηλίας Λιακοκώτσιας είτε μέσα από το mail μου liakokotsias@gmail.com με αυτό τον τρόπο έχουν έρθει σε επαφή μαζί μου αναγνώστες από όλη την Ελλάδα.
Να περιμένουμε σύντομα νέα συγγραφική δουλειά σου;
Αυτή τη στιγμή εργάζομαι στο τέταρτο βιβλίο μου, βέβαια αισθάνομαι παρείσακτος στο καλοκαίρι και έχω παύσει κάθε δραστηριότητα μου, παρόλο ταύτα τον Οκτώβριο κατά πάσα πιθανότητα θα κυκλοφορήσει το δεύτερο μου βιβλίο το οποίο βρίσκεται ακόμα υπό διαπραγματεύσεις…. Το μόνο σίγουρο είναι ότι βρήκα τον λόγο ύπαρξης μου και δεν είναι άλλος από το να γράφω. Οπότε να περιμένετε για όσο έχω πνοή πολλές σελίδες μελάνι.
Σε ευχαριστώ πολύ Ηλία! Εύχομαι απο καρδιάς να συνεχίσεις το όμορφο και αξιόλογο έργο σου ώστε να γίνεις παράδειγμα προς μίμηση για πολλούς!
Εγώ ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου για την φιλοξενία σου, είσαι ένας αξιόλογος άνθρωπος και δηλώνω τυχερός και ευτυχής που σε γνώρισα. Η πένα σου έχει σηκώσει ψηλά τον πήχη και εμείς που ακολουθούμε έχουμε δύσκολο έργο, επιβάλλεται να βγάλουμε τον καλύτερο εαυτό μας να πλησιάσουμε στο ελάχιστο εσένα. Εύχομαι να είσαι καλά και να μας εμπνέεις.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Ηλίας Λακοκώτσιας γεννήθηκε στα Αγνάντια Καλαμπάκας το 1982. Σπούδασε ψυχολογία-δημόσιες σχέσεις-επικοινωνία καθώς και Πληροφορική – υποστήριξη δικτύων & συστημάτων Η/Υ.
Εργάσθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Τρικάλων στο Ψυχιατρικό Τμήμα. Συμμετείχε ενεργά σε προγράμματα υποστήριξης του παιδιού και των νέων μέσω διάφορων κρατικών και ιδιωτικών φορέων (Στηρίζοντας το παιδί που πενθεί, πρόγραμμα «Ψυχαργώς» Ουσιοεξαρτήσεις: Θεραπείες & Δικαίωμα στη ζωή κ.λπ.)
Είναι ιδρυτής, πρόεδρος και συντονιστής του δικτύου συμπαράστασης ανήλικων παιδιών «ΣΤΑΣΟΥ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ», εθελοντής στο «Χαμόγελο του παιδιού» και στον σύλλογο «ΕΛΠΙΣ».
Το «Θύμα πολέμου» είναι το πρώτο βιβλίο του που εκδίδεται.
http://www.ocelotos.gr/cms/index.php?option=com_rokecwid&view=ecwid&Itemid=113&lang=el#!/~/product/category=1998869&id=18918870
