Τραβεστί,τραβέλι, ανώμαλη, πούστρα,σίγουρα την είπαν πολλά.
Δεν έδωσε όμως καμία σημασία.
Η κοινωνία ήταν και είναι σκληρή, δεν συγχωρεί τη διαφορετικότητα.Η Άννα,γεννήθηκε αγόρι και σύντομα κατάλαβε ότι ποτέ δεν υπήρξε τέτοιος.
Αποφάσισε να δοκιμάσει τη δύναμη που έκρυβε στην ψυχή της και έκανε το μεγάλο βήμα.Εκεί στη Καζαμπλάνκα,σε μία κλινική, όπου αντί για αριθμούς δωματίων υπήρχε και από ένα λουλούδι, η μικρή κάμπια, η Αννούλα, μεταμορφώθηκε σε μια φανταχτερή πεταλούδα.
Η ζωή της δύσκολη, δυσκολότερη δεν γινόταν. Βίωσε τα πάντα, έζησε τα πάντα και αγάπησε. Έπλεξε την αγάπη της σε λέξεις και τις φόρεσε σ’ένα ροζ βιβλιαράκι, όπου διηγείται όλη της την ζωή από παιδί.
Πόσο πόνεσε η συγγραφή ενός τόσο αληθινού βιβλίου και σε ποιες μεθόδους κατέφευγες για να ξορκίσεις αυτό το πόνο;
Είμαι μυστήριο τρένο. Αυτός ο πόνος που δημιουργήθηκε αναμοχλεύοντας αναμνήσεις, εικόνες, μυρωδιές όσο ήταν δυνατόν, ήταν λυτρωτικός. Έγραφα πάντα νύχτα, όπως και τώρα τα κείμενα μου για το protagon.gr, τα γράφω νύχτα. Με γοητεύει το σκοτάδι. Με απελευθερώνει, παρ’όλο που δεν αγαπώ όλες τις πτυχές του. Αλλά με προκαλεί και μου βγάζει αλήθεια και συναίσθημα.
Όταν αποδέχεσαι τον πόνο, ήδη τον έχεις ξορκίσει. Όσο τον πολεμάς, χωρίς να τον κοιτάς κατάματα, θα κάνεις έναν αέναο και ατελέσφορο κύκλο. Όσο έκλαψα, φέρνοντας εκείνο το κατάξανθο πλάσμα στο μυαλό μου, άλλο τόσο γέλασα και το χάιδεψα.
Μοναξιά, έρωτας, θάνατος: Οι τρεις μεγαλύτεροι φόβοι του ανθρώπου.Τι φοβάσαι περισσότερο και γιατί;
Μου έδωσες τρεις λέξεις και θα κρατήσω τις δυο. Βασικά δεν φοβάμαι τίποτα από τα τρία. Για τον έρωτα δεν χρειάζεται να επεκταθώ νομίζω. Είναι κυρίαρχος στη ζωή μου. Δεν αναπνέω σωστά, δεν λειτουργώ, αν δεν είμαι ερωτευμένη. Φυσικά δεν συμβαίνει συχνά , πλέον, αλλά πάντα τον επικαλούμαι και τον προσκαλώ. Είναι κινητήριος δύναμη. Η αρχή και το τέλος και πάλι και πάλι.
Την μοναξιά την έχω κάνει φίλη, όσο επώδυνο και αν ήταν. Κάπου στη Βέροια ανακάλυψα πως δεν με συμφέρει να την πολεμάω και να την έχω εχθρό. Οπότε, όπως λέει και η Αλκυόνη Παπαδάκη, της προσφέρω ένα τσιγάρο και περνάμε υπέροχα μαζί. Ο θάνατος, αν έρθει στην ώρα του και δεν με στήσει , θα είναι καλοδεχούμενος.
Η μεγαλύτερη θυσία που έχεις κάνει για έναν άντρα.
Καμία. Τις “θυσίες” για εμάς τις κάνουμε και βαυκαλίζουμε τον εαυτό μας πως συμβαίνει για τους άλλους. Για να είμαστε εμείς καλά. Δική μας ανάγκη ειναι η οποιαδήποτε θυσία. Εκτός και αν ζητηθεί. Εκεί μπαίνουν άλλες παράμετροι. Όταν μου ζητήθηκε λοιπόν να μείνω σε μια σχέση , που δεν ήμουν πλέον καλά εκεί μέσα , έμεινα κι ας υπέφερα. Αλλά και πάλι ένα τεράστιο ΕΓΩ εμφανίστηκε , όταν βγήκα από αυτή την περιπέτεια.
Έχεις φίλους Άννα μου; Τι σημαίνουν οι φίλοι για σένα;
Είμαι σε μια ηλικία , οριακή στη ζωή μου. Έχουν περάσει άπειροι άνθρωποι κοντά μου, δίπλα μου. Αλλά ξέρω πια πως φίλος είναι αυτός που δεν χρειάζεται να μιλάς κάθε μέρα μαζί του. Φίλος είναι αυτός που όταν δει σκοτάδι στα μάτια σου απλά θα σου πιάσει το χέρι και θα σου κάνει απλά ένα νόημα. “Εδώ είμαι”. Ο φίλος πρέπει να σου αφήνει χώρο και χρόνο για να βρεις τη δύναμη να ξεγυμνωθείς μπροστά του. Είμαι ευλογημένη, λοιπόν.
Σε μία τόσο αναξιοκρατική κοινωνία, όπως είναι η ελληνική σήμερα, πιστεύεις ότι δίνεται βάρος στον ψυχικό πλούτο ή οι επιλογές των ανθρώπων βασίζονται κατ’αποκλειστικότητα στην εξωτερική εμφάνιση;
Υπάρχουν κάποιοι μικροί φάροι ελπίδας. Αλλά είναι νωρίς ακόμη. Δεν έχουμε καταλάβει πως κολυμπάμε στα σκατά και το πατσουλί ειναι πιο δυνατό. Εχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας για να ξεφορτώσουμε απο τις πλάτες μας δεκαετίες διαφθοράς ψυχικής και κυρίως κοινωνικής. Ελπίζω να απάντησα στην ερώτηση σου.
Και η πορνεία διανύει κρίση. Μια αλλαξόφυλλη γυναίκα (το λέω καλά;) νέα στο χώρο, πως μπορεί να αντεπεξέλθει σήμερα στον τομέα της εργασίας και γενικότερα στις σχέσεις της με τον κοινωνικό περίγυρο, που υποτίθεται ότι οι άνθρωποι άρχισαν να καταλαβαίνουν;
Η λέξη αλλαξόφυλη είναι μια απαίδευτη λέξη από όποιον και αν ξεστομίζεται. Το έχω ακούσει και απο άτομα του χώρου. Δεν αλλάζει το φύλο. Πρέπει κάποια στιγμή να το εμπεδώσουν. Διορθώνεται. Η φύση εχει επιλέξει την ταυτότητα του φύλου μου. Εγώ όφειλα να της δείξω τον “ίσιο” δρόμο. Πολύ ορθά έβαλες τη λέξη, υποτίθεται. Σαφώς γίνονται κάποια μικρά βήματα, αλλά είναι σαν το μπουσούλημα ενός βρέφους. Η πορνεία δεν είναι επιλογή. Κανένα παιδί δεν γεννιέται με τέτοια “όνειρα”.
Θα ήθελα να μου περιγράψεις με λίγες λέξεις την εμπειρία σου, ως γραμματέα του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών (ΣΥΔ).
Επανέρχομαι λοιπόν, σαν συνέχεια της προηγούμενης ερώτησης. Στο σωματείο, αυτά προσπαθούμε κυρίως να δείξουμε και αυτά πολεμάμε. Τους αποκλεισμούς απο την εργασία, την εκπαίδευση, την κοινωνία. Τον ρατσισμό πολεμάμε και τα επακόλουθα του. Είμαστε μια ομπρέλα για τα τρανς θέματα και άτομα, εννοείται. Η εμπειρία ειναι πρωτόγνωρη. Εχω συγκλονιστεί από το σθένος, τον δυναμισμό και την ανθρωπιά της προέδρου μας Μαρίνα Γαλανού. Θα θυμώσει με αυτό που θα πω, αλλά χωρίς αυτήν, δεν θα είχε αυτή τη δυναμική που έχει το ΣΥΔ. Όταν την είδα στα έδρανα της Βουλής να μιλά για τα θέματα μας, βούρκωσα από περηφάνια που την εμπιστεύτηκα και την πίστεψα. Ναι είναι βήματα αυτά, αλλά πολύ μικρά. Με πολύ αργούς ρυθμούς και πολύ δουλειά. Αλλά μας δίνουν δύναμη να προχωρήσουμε. Προσωπικά στο θέμα του ακτιβισμού, πιστεύω πως μόλις βγήκα από την κοιλιά του και έχω πάρει τις πρώτες μου αναπνοές.
Ποια είναι η γνώμη σου για την ανύπαρκτη πολιτική μας και την πληθώρα των σαρκοβόρων κομμάτων, που με καλαμάκι την τηλεόραση ρουφάνε το αίμα του ελληνικού λαού;
Την εχω εκφράσει άπειρες φορές μέσω των γραπτών μου. Λυπάμαι που θα το ξαναπώ, αλλά πιστεύω πως δεν έχουμε καμία ελπίδα σωτηρίας. Οι πολιτικοί τη δουλειά τους κάνουν. Είναι διεφθαρμένοι και το γνωρίζουμε. Το ότι το γνωρίζαμε όμως και τους επιτρέπαμε να συνεχίζουν να καπηλεύονται το μυαλό μας κυρίως, ρίχνοντας μάννα εξ ουρανού ως αντιπερισπασμό, δεν αφαιρεί τις ευθύνες από πάνω μας. Είμαστε το ίδιο υπεύθυνοι.
Εκτός από συγγραφέας, είσαι και αναγνώστρια. Αγαπημένοι συγγραφείς;
Δεν θεωρούμαι συγγραφέας. Τουλάχιστον όχι ακόμη. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια-και δεν ειναι προς τιμήν μου – δεν διαβάζω σχεδόν καθόλου. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Βλέπεις άλλαξε και η ζωή μου άρδην και με απορόφησαν τα προβλήματα μου. Έτσι το έριξα στη γραφή πιο έντονα. Δεν έχω κάποιους αγαπημένους, όπως είπες.Αρκεί να με τραβήξει το θέμα και ο τρόπος γραφής. Δεν μπορώ όμως να μην αναφερθώ στην Αλκυόνη Παπαδάκη που ήταν από τις πρώτες συγγραφείς που έπιασα στα χέρια μου και με πλούτισε με τόσα συναισθήματα. Είναι η μόνη, που δεν άφησα κανένα βιβλίο της να μου ξεφύγει.
Αννούλα μου, θέλω να μας αποκαλύψεις εδώ, στο kissmygrass, τα νέα σου επαγγελματικά σχέδια. Γράφεις κάποιο βιβλίο;
Όχι ακόμη. Το έχω σχεδόν όλο στο μυαλό μου, αλλά δεν έχω γράψει ούτε μια λέξη. Βλέπω ότι το πρώτο τραβάει αργά αλλά σταθερά το δρόμο του. Από στόμα σε στόμα. Και αυτή είναι η γοητεία του. Τα μηνύματα που λαμβάνω είναι απίστευτα για το πόσο άγγιξε μια ζωή, τις ζωές και ψυχές κάποιων άλλων. Έχει δρόμο ακόμη. Έτσι πιστεύω.
*Το βιβλίο της Άννας Κουρουπού με τίτλο ΄΄Γιατί δεν έχω σαν το δικό σου μαμά΄΄ κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός σε όλα τα βιβλιοπωλεία.
Μπορείτε να το προμηθευτείτε εδώ
