Οι υπερβολές του Φρόυντ στο πρόβλημα τπς γυναίκας διορθώθπ- καν ουσιαστικά απ’ τον Αλφρεντ Αντλερ, ο οποίος στπν αρχή συνεργάστηκε με το Φρόυντ, αλλά απ’ το 1911 ίδρυσε το δικό του σύστημα, τπν ατομική ψυχολογία. Αυτή ήταν προκαταβολικά ανθρωπιστικότερα προσανατολισμένπ απ’ τπν ψυχανά- λυσπ. Ο Αντλερ δε βασιζόταν σε μια ψυχολογία των ενστίκτων, αλλά σε μια ψυχολογία τπς ανθρώπινπς προσωπικότπτας. Γι’ αυτόν κάθε άνθρωπος ήταν μια μοναδική, αναντικατάστατα ατομικότπτα, για την οποία δε θα μπορούσε να υπάρξει κανένας γενικός τύπος. Κάθε τυποποίηση φαινόταν στον Αντλερ σαν αδέξια δοκιμή για τπν κατανόηση τπς ψυχής: μόνο n ζωντανή συναίσθπσπ μπορεί να μας φέρει πλησιέστερα την εσωτερική ζωή ενός ανθρώπου.
Επίσπς και στο ζήτημα της γυναίκας ο Αντλερ έβλεπε κυρίως τπν επίδραση της εκπαίδευσπς και των κοινωνικών συνθπκών. Οι ψυχικές ιδιορρυθμίες τπς γυναίκας δεν μπορούν να εξπγπθούν με τη βιολογία: n γυναίκα είναι κατά τον ίδιο τρόπο άνθρωπος όπως ο άντρας. Εχει όλες τις έμφυτες ικανότπτες για τπν ανθρώπινπ ανάπτυξη και εξέλιξη. Ο δρόμος προς τπν ωριμότπτά τπς είναι βασικά το ίδιο ανοιχτός όπως και στο αντρικό φύλο. Το ότι στο παρελθόν τον χρησιμοποίπσε τόσο λίγο, γι’ αυτό ευθύνονται αποκλειστικά και μόνο οι άντρες. Απόκλεισαν απ’ τις γυναίκες όλες τις δυνατότπες τπς ψυχικής – πνευματικής διαφοροποίπσπς και έτσι δημιούργησαν τις «γυναικείες αδυναμίες», που τώρα τις κριτικάρουν και τις περιγελούν. Η γυναίκα, όπως είναι σήμερα, είναι το δημιούργημα τπς αντρικής στενοκεφαλιάς και μισαλλοδοξίας.
