Δεν είναι λάθος στον τίτλο. Δεν αναφέρομαι στους ζωόφιλους. Μαντρώνω όλους όσους ασχολούνται με ζώα συντροφιάς για να εξηγήσω το πρόβλημα όπως το βλέπω εγώ.
Δεν έχετε δικαίωμα να μιλάτε εκ μέρους των ζώων.
Οι γατόφιλοι είναι μερικές φορές πιο συνειδητοποιημένοι καθότι η γάτα δεν είναι οικόσιτο. Είναι άγριο ζώο. Περίπου σα να έχεις μια τίγρη στο σαλόνι σου. Δικαιολογείτε την συμπεριφορά της με βλακείες τύπου “είναι ανεξάρτητη” και “δεν είναι δουλοπρεπής” ενώ ουσιαστικά δεν έχετε ιδέα τι σκέφτεται, τι θέλει και πως θα είναι καλύτερα. Διαβάστε ένα βιβλίο ψυχολογίας γατών και θα καταλάβετε πόσα λίγα ξέρουμε συνολικά, όλη η επιστημονική μελέτη τόσων χιλιετιών συνύπαρξης με γάτες πόσα λίγα σίγουρα πράγματα μας λέει. Ακόμα καλύτερα τα πιο πρόσφατα δεδομένα από κρυφές κάμερες και GPS πάνω τους. Οτιδήποτε νομίζατε ότι ξέρετε πιθανώς δεν ισχύει.
H κυρία λοιπόν με τις είκοσι γάτες στο σπίτι της μπορεί κάλλιστα να είναι χειρότερη από Βορειοκορεάτη δικτάτορα τελικά. Οι ίδιες οι γάτες τα βράδια επιδέχονται bullying σα να είναι σε Βορειοκορεάτικη φυλακή. Δεν έχετε ιδέα. Ξυπνάτε, τις ταΐζετε και νομίζετε ότι είστε και ήρωες. Αφήνετε φαγητό ή νερό για αδέσποτα συντηρώντας μια τελείως άγνωστη κατάσταση αλλά έχετε πείσει τον εαυτό σας ότι είναι καλύτερα έτσι. Ειδικά στην πόλη, είναι εκπληκτικό πόσο διαφορετικά μεταχειριζόμαστε τους άστεγους και τα αδέσποτα.
Ακόμα χειρότεροι όσοι έχουν σκύλους. Στη γειτονιά μου επειδή έχουν κήπους νομίζουν ότι “καλά, έχει χώρο το ζωντανό” και δεν τους πάνε καν βόλτα. Ανάλογα τη ράτσα και τον σκύλο οι επιπτώσεις είναι από εμφανείς ως κραυγαλέες. Μερικά καημένα έχουν κάψει μονοπάτια στο γκαζόν εκεί που ανεβοκατεβαίνουν να γαυγίζουν στους περαστικούς. Με ένστικτα λύκου ακόμα, θέλουν να περιπολήσουν μια μεγάλη περιοχή γύρω από την αγέλη τους. Ακόμα κι αν τα πάτε βόλτα, αυτό το χιλιόμετρο είναι αστείο για έναν λύκο-σκύλο. Όχι αστείο. Τραγικό είναι. Αγοράζει ο άλλος “ράτσας” δηλαδή μια ανωμαλία που σκέφτηκε κάποιος Γερμανός ή Γάλλος ή Άγγλος συνήθως πριν διακόσια χρόνια και επικαλείται μετά “τον χαρακτήρα” του σκύλου…
Αλλά και αντίστροφα. Κάνουν τούμπες μερικοί να πάρουν στις διακοπές τον σκύλο. Τον ρωτήσατε; Μπορεί κάλλιστα να προτιμάει να αράξει στο περιβάλλον που ξέρει, όχι να ξερνάει σε πλοία και αμάξια, να τον τραβάτε στη ζέστη και άλλες ταλαιπωρίες. Αλλά όχι! “Είναι χαριτωμένος” και κάνετε κι εσείς το καμάκι σας στην παραλία ως φιλόζωος βέβαια. “Εγώ είμαι η μανούλα του, ξέρω καλύτερα!” Ανώμαλη μανούλα σίγουρα. Από τις υπερβολές που βλέπουμε και ακούμε καθημερινά ως το να αλείφει φυστικοβούτυρο στο αιδοίο της για να την γλείψει ο σκύλος μικρή η απόσταση αν το καλοσκεφτείτε. Αφήνουμε τον κάθε ηλίθιο/ψυχανώμαλο/προβληματικό να έχει πλήρη έλεγχο των παραμέτρων ζωής ενός κατοικίδιου και να “ξέρει καλύτερα”. (Εξού και δεν υπάρχει τρόπος να ξέρουμε τελικά πόσοι κάνουν σεξ με τα κατοικίδιά τους.)
Όσο το μελετάω το θέμα, τόσο πιο πολύ νιώθω ότι μοιάζει με την προειδοποίηση της Πολιτικής Προστασίας “να αποφεύγετε τις άσκοπες μετακινήσεις”. Υπάρχουν περιπτώσεις που τα ζώα είναι χρήσιμα ή και απαραίτητα. Σε διάσωση, για τυφλούς, για βοσκούς. Τέτοια πράγματα. Πιθανότατα ένας ζωόφιλος που κάνει σεξ με το κατοικίδιό του τελικά να είναι λιγότερο απάνθρωπος από τον φιλόζωο. Μπορεί κάλλιστα το ζωντανό να το απολαμβάνει και να νιώθει καλύτερα. Δεν έχουμε τρόπο να ξέρουμε. Για “συναισθηματική υποστήριξη” είναι τεράστια ξεφτίλα μια κοινωνία να έχει ζώα. Πόσο μάλλον τόσα πολλά. Ήττα μας συνολικά ως φίλοι, συγγενείς και γείτονες όταν ζούνε δίπλα μας άνθρωποι με ζώα αντί για άλλους ανθρώπους.
Ας μην μπερδεύουμε τα θέματα λοιπόν. Στα ζώα που εκτρέφουμε για να τα τρώμε πρέπει να δείχνουμε σεβασμό και να φροντίζουμε όσο μπορούμε τις συνθήκες τους και για την υγεία μας και ως ένδειξη πολιτισμού. Πρέπει επίσης να εξερευνούμε σε βάθος τις εναλλακτικές καθότι έχουν κόστος για τον πλανήτη και στην υγεία μας. Αναγκαστικά κριτήριο θα είναι πάντα το καλό των ανθρώπων, δεν γίνεται αλλιώς. (Θα ήταν παράλογο και αδιέξοδο φιλοσοφικά οτιδήποτε άλλο.) Τα άγρια ζώα είναι πολύτιμοι δείκτες υγείας του περιβάλλοντος και ανόητο να τα καταστρέφουμε πριν μάθουμε για αυτά περισσότερα. Αλλά τα ζώα συντροφιάς ήταν πάντα και θα παραμείνουν, αρρωστημένοι δείκτες παρακμής μια κοινωνίας που δεν μπορεί να συντονιστεί ηθικά. Χιλιάδες χρόνια τώρα οι άνθρωποι αλλάζουν τις μόδες σε αυτά με υπερβολές και καταχρήσεις. Από την αρχαιότητα ως τον Λουδοβίκο και από τα σαλόνια της Ευρώπης ως την Αμερική στην εποχή των social media, όσοι μας ταλαιπωρείτε καθημερινά με υπερβολές περί ζώων μπροστά σας θα τα βρείτε.
Μην επικαλείστε λοιπόν “την φύση” ή “το σωστό” ή “τα δικαιώματα” των ζώων συντροφιάς. Δεν στέκει. Όλοι κρινόμαστε από τη στάση μας απέναντι σε οποιοδήποτε θέμα. Αλλά σε αυτό μιλάμε στον καθρέφτη.