Κάθομαι στην παιδική χαρά και περνάει ένα μπουλούκι ηλικιωμένων. “Είναι στην γύρα των καρδιακών” μου λέει μια κυρία από δίπλα ειρωνικά. “Έχουν όλοι κάνει bypass και έρχονται εδώ για άσκηση.” Δεν ήξερα για τι να πρωτοστεναχωρηθώ. Που είναι αυτή τόσο κακιασμένη ή που οι άνθρωποι δεν έχουν αλλού σε τόση περιοχή κάπου να περπατήσουν με ασφάλεια;
Υπάρχουν εναλλακτικές. Μια ωραία και αρκετά στρωτή βόλτα είναι προς την Αλούλα. Είναι λιγότερο από 1.5 χιλιόμετρο από το δημοτικό σχολείο και σχεδόν όλο μέσα στο δάσος. Έχει και 110 μέτρα συνολικής ανάβασης για όσους θέλουν λίγο περισσότερο γυμναστική. Δηλαδή αν το πάτε γρήγορα μπορείτε να ανεβάσετε σφυγμούς και να γυμναστείτε καλά χωρίς τους κραδασμούς του τρεξίματος.
Το μόνο που δεν έχει είναι η παρέα. Την οποία μάλλον ζήλευε η κυρία στο πάρκο… αυτοί τουλάχιστον που περπατάνε με θρησκευτική ευλάβεια κάθε απόγευμα κυρά μου έχουν ακόμα καρδιά!
Το Αλούλα, από το όνομα παλιού εργολάβου του λατομείου, είναι παλιός λατομικός χώρος στην περιοχή Διονύσου Πεντέλης, του οποίου οι εργασίες σταμάτησαν την περίοδο του 1940.
Οι εργασίες αποκατάστασης στο Αλούλα , από ένα συνεργείο Παριανών παλιών λατόμων, που πριν αρχίσουν να εργάζονται στην εταιρεία, δούλευαν στην νότια πλευρά της Πεντέλης.
Η καταγωγή τους είναι από τις Λεύκες και το Μαράθι, δηλαδή δύο χωριά ανάμεσα στα οποία βρίσκεται το σημαντικότερο λατομείο μαρμάρου της Ελλάδας. Είναι αυτό που βγάζει τον λυχνίτη, το λευκό διαφανές μάρμαρο από το οποίο κατασκευάστηκαν ο Ερμής του Πραξιτέλη, η Αφροδίτη της Μήλου, η Νίκη της Σαμοθράκης και κάποια άλλα από τα πιο γνωστά έργα της κλασσικής αρχαιότητας.
Ένα μυθικό νήμα τους οδήγησε να διαλέξουν την τέχνη των προγόνων τους, αφού πρώτα πέρασαν από τα λατομεία της αρχαιότητας στην άλλη πλευρά της Πεντέλης (νότια).
Το Αλούλα δεν είναι η πόλη των …νάνων, αλλά ένα ανοικτό μουσείο τέχνης, ίσως λίγο αλλόκοτο, αλλά κυρίως γοητευτικό.
