Ο φίλος μου είναι διαρκώς αγχωμένος. Τον ρωτάω τι έχει και δεν απαντά. Κοιτά το υπερπέραν πολύ ώρα. Δεν μιλάει, δεν χαμογελάει, ε, λογικό είναι που δεν με πηδάει μετά από όλα αυτά. Τι να κάνω;
Παλιά όταν με ρωτούσαν τέτοια, για γκόμενους που έχουν αλλού το μυαλό τους, ήταν γιατί τον απασχολούσε το στεγαστικό δάνειο, ή πως θα ξεπληρώσει την SLK. Σήμερα είμαστε όλοι flatliners. Οι Έλληνες ζούμε σαν ζόμπι της κρίσης. Δεν χρειάζεται να ρωτάς τον φίλο σου τι έχει. Άγχος έχει. Ξέρει ότι ξεμένει από λεφτά. Έναν μήνα, έναν χρόνο, όλοι σύντομα θα ξεμείνουμε. Ότι δουλειά και να έχεις, παίρνεις λιγότερα από πέρυσι. Όπου και να είσαι, μπορεί να απολυθείς ή να κλείσει η εταιρεία. Μη τον ρωτάς, το κάνεις χειρότερο. Μην τον πηδάς, τα προφυλακτικά έχουν ακριβύνει. Και που λεφτά για παιδιά αν γίνει ατύχημα; A πα πα.
Κυκλοφορούνε μερικοί που είναι σαν να μην τους έχει αγγίξει η κρίση. Γελάνε, ταξιδεύουν, ξοδεύουν χαλαροί. Αν θες πέρνα καλά με έναν από αυτούς για λίγους μήνες, συνήθως απλά καίγονται πιο θεαματικά και ξαφνικά όμως, να το ξέρεις.
Δεν ξέρω αν θα με συλλάβει ο Σφακιανάκης για αυτό που θα γράψω τώρα αλλά μάλλον αν σε αγχώνει που ο φίλος σου είναι down τον τελευταίο καιρό καλύτερα να αυτοκτονήσεις μια ώρα αρχύτερα. Τα επόμενα 10-20 χρόνια στην Ελλάδα θα είναι έτσι και χειρότερα. Αν δεν μπορείς να το συνηθίσεις, αν δεν έχεις κουράγιο να το πολεμήσεις, φύγε.
