“Αλέξη να πάω σε κάνα σεμινάριο να μάθω επιτέλους για τα Google AdWords;”
Αλέξης: “Έχεις budget, έχεις αληθινά προβλήματα να λύσεις. Παίξε και μάθε.”
Πολλές φορές προσπαθώ να εξηγήσω πόσο δύσκολο είναι να διδάξεις θέματα γύρω από τα Social Media. Βρήκα νομίζω σύμμαχο στα λόγια του Πικάσο όταν εδώ προσπαθεί να εξηγήσει περί σύγχρονης τέχνης:
Έως ένα βαθμό είμαστε όλοι αυτοδίδακτοι
Στην εποχή μας βρισκόμαστε στη δυσάρεστη κατάσταση να μην ισχύει πια καμία τάξη πραγμάτων ούτε να διαθέτουμε καλλιτεχνικό κανόνα που να επιβάλλει ορισμένες αρχές στην καλλιτεχνική παραγωγή. Οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι, οι Αιγύπτιοι είχαν τις δικές τους αρχές. Από τον καλλιτεχνικό κανόνα που καθόριζαν οι αρχές αυτές δεν μπορούσε να ξεψύγει κανείς, γιατί το λεγόμενο Ωραίο περιεχόταν σ’ αυτές εξ ορισμού. Από τη στιγμή όμως που η τέχνη έχασε την επαφή της με την παράδοση κι εκείνη η χειραφέτηση που έφερε ο Ιμπρεσιονισμός επέτρεψε στον κάθε ζωγράφο να κάνει ό,τι θέλει, απ’ τη στιγμή εκείνη είχε έλθει το τέλος της ζωγραφικής. Από τη στιγμή που έγινε αποδεκτό ότι το 
συναίσθημα και η συγκίνηση του ζωγράφου είναι το παν και ότι ο καθένας μπορεί να δημιουργεί εκ νέου τη ζωγραφική, έτσι όπως αυτός την κατανοεί, όποια κι αν είναι η αφετηρία του, απ’ τη στιγμή εκείνη έπαψε πια να υπάρχει ζωγραφική. Συνέχισαν να υπάρχουν μόνον άτομα. Η γλυπτική πέθανε κι αυτή με τον ίδιο τρόπο.
Ξεκινώντας από τον Βαν Γκογκ, όλοι μας, όσο μεγάλοι ζωγράφοι κι αν θεωρούμαστε, είμαστε έως ένα βαθμό αυτοδίδακτοι, θα μπορούσε σχεδόν να πει κανείς ότι είμαστε ναΐφ ζωγράφοι. Οι ζωγράφοι δεν ζουν πια μέσα στο πλαίσιο μίας παράδοσης κι έτσι ο καθένας μας οφείλει ν’ ανακαλύψει εξαρχής όλα τα εκφραστικά του μέσα. Κάθε μοντέρνος ζωγράφος έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να εφεύρει αυτή τη γλώσσα από το Α ώς το Ω. Κανένα κριτήριο δεν μπορεί να ισχύσει a priori στην περίπτωσή του, γιατί δεν πιστεύουμε πια σε αυστηρά καθορισμένα μέτρα. Υπό μίαν έννοια αυτό συνιστά απελευθέρωση, ταυτοχρόνως όμως είναι κι ένας απίστευτος περιορισμός, γιατί όταν αρχίζει να εκφράζεται η ατομικότητα του καλλιτέχνη, τότε αυτός χάνει στο επίπεδο της οργάνωσης ό,τι κερδίζει στο επίπεδο της ελευθερίας. Κι όταν δεν είσαι πια σε θέση να υποτάξεις τον εαυτό σου σε κάποια οργάνωση, τότε έχεις κατά βάση ένα σοβαρό μειονέκτημα.
Έτσι τα είπε ο μεγάλος ζωγράφος. Ναι μεν δεν είμαστε Πικάσο και μπορεί να μην έχετε budget ούτε αληθινά project. Αλλά αν βάλετε τον χρόνο σας, είναι τζάμπα να φτιάξετε project για κάτι που αγαπάτε, μια μάρκα που δεν υπάρχει στην Ελλάδα (ακόμα) ή έναν κοινοφελή σκοπό. Γιατί είπε και κάτι άλλο ο Πικάσο:
Πρέπει να είμαστε πάντοτε περισσότερο τολμηροί, ακόμη κι αν πρόκειται να σπάσουμε τα μούτρα μας μ’ αυτόν τον τρόπο.
