Είναι καθόλα βέβαιο πως κάθε εθνική μας πρόκριση στον αθλητισμό προμηνύει μια εθνική κρίση. Τα γεγονότα που έχει καταγράψει η αθλητική ιστορία της χώρας επιβεβαιώνουν απόλυτα πως η εθνική μας «ντόπα» έχει όνομα και λέγεται ποδόσφαιρο.
2 Ιουνίου 1971, γήπεδο Γουέμπλει, Λονδίνο. Τελικός Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης και μια Ελληνική ομάδα κατορθώνει να πάρει την πρόκριση. Ένα μέρος του Ελληνικού λαού, πανηγυρίζει ξέφρενα για την ιστορική πρόκριση εναντίον του Ερυθρού Αστέρα. Ναι, επιτέλους το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Εθνική υπερηφάνεια μας κατακλύζει και η αγωνία χτυπάει κόκκινο. Μήνες τώρα ο Παναθηναϊκός ξεπερνά τα εμπόδια της Ζενές Ες, της Σλόβαν Μπρατισλάβας, της Έβερτον και του Ερυθρού Αστέρα και φτάνει στον τελικό. Όλη μέρα κι όλη νύχτα μια σκέψη υπάρχει στο μυαλό, άραγε θα τα καταφέρουν τα παλικάρια να κάνουν περήφανη την χώρα που τόσο υποφέρει από την Χούντα;
Τουλάχιστον ο Ελληνικός λαός έχει κάτι να ασχολείται. Στα καφενεία οι καυγάδες για τον αγώνα δίνουν και παίρνουν. Μας έχουν σερβίρει κάτι εύπεπτο ευχάριστο και ανούσιο, το ποδόσφαιρο.
Τελικά η ομάδα χάνει στον Τελικό από τον Άγιαξ 2-0. Ένα μήνα μετά οι συζητήσεις δίνουν και παίρνουν για τα λάθη της ομάδα, το αυτογκόλ του Καψή στο 87’ και πως θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί διαφορετικά το αποτέλεσμα. Συνολικό ντοπάρισμα της χώρας, πέντε περίπου μήνες.
4 Ιουλίου 2004, Στάδιο Ντα Λουζ, Λισαβόνα. Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ή πιο απλά Euro 2004. Ένα μήνα και κάτι η χώρα ζει τους ξέφρενους ρυθμούς της στρογγυλής θεάς. Παραδόξως η Εθνική μας με τον Γερμανό προπονητή Ότο Ρεχάγκελ, νικά το ένα παιχνίδι μετά το άλλο, επιδεικνύοντας απίστευτο ψυχικό σθένος. Η αλήθεια είναι πως ξαφνικά η θεά Τύχη είναι με το μέρος μας, καθώς ομάδες φαβορί όπως η Ιταλία, αποκλείονται μια μια.
Η Ελλάδα όμως δεν πτοείται. Με αρχηγό τον Γερμανό, ξεσηκώνει τον κόσμο και γεμίζει τους δρόμους, με όλο τον ελληνικό λαό σύσσωμο, να πανηγυρίζει για την πρόκριση. Στον τελικό τα παλικάρια μας κερδίζουν και η ομάδα που στα στοιχήματα παιζόταν 100 προς 1, το απόλυτο outsider δηλαδή, κερδίζει τον τίτλο και επιστρέφει με το βαρύτιμο τρόπαιο.
Υποδοχή ηρώων και η χώρα παραλύει από χαρά και υπερηφάνεια. Το σύνθημα «Σήκωσε το, το γ@μημένο» γίνεται ο εθνικός μας ύμνος και το «Πειρατικό» ξεσηκώνει τα πλήθη. Για τους Ολυμπιακούς Αγώνες που φιλοξενήσαμε και μας τσάκισαν οικονομικά, ούτε λόγος. Η Χούντα τώρα αρχίζει. Συνολικό ντοπάρισμα ένας χρόνος και αποθέωση του Γερμανού προπονητή με ιδιαίτερη έμφαση στην καταγωγή του και συνεχής προβολή του από τα μέσα ως «Όθων» ή «Ηρακλής».
Κάθε φορά, λοιπόν, που αυτή η χώρα επιτυγχάνει μια πρόκριση σε κάποιο αθλητικό γεγονός, αρχίζω να φοβάμαι. Ξέρω, γιατί η ιστορία το έχει αποδείξει, πως όλα αυτά είναι το όπιο του λαού μας και πως αμέσως μετά, μια Χούντα θα εμφανιστεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Οι Συνταγματάρχες πήγαν τον Π.Α.Ο. στον τελικό του σημερινού Champions League και ο Γερμανός προπονητής προετοίμασε το έδαφος για την οικονομική επέλαση των Γερμανών.
Με την εκμετάλλευση ενός αθλητικού γεγονότος οι πολιτικοί έδρασαν ανενόχλητοι. Η μόνη φορά που πραγματικά ένιωσα υπερήφανη για ένα αθλητικό γεγονός ήταν η κατάκτηση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος Καλαθοσφαίρισης το 1987. Ίσως επειδή το άθλημα είναι πιο αγνό, δεν απευθύνεται στην μάζα όπως το ποδόσφαιρο και ίσως γιατί μου σερβίρισαν άλλα χωρίς να το καταλάβω.
Αυτό που δεν χώνεψα ποτέ όμως, είναι πως η χειραγώγηση ενός λαού μπορεί να επιτευχθεί τόσο εύκολα από ένα αθλητικό γεγονός. Δεν μπορώ ακόμα να εμπεδώσω πως τόσα χρόνια μετά δικαιώνεται ο Δέκιμος Γουβενάλης με την ρήση «panem et circenses» άρτον και θεάματα. Μάλλον θα πρέπει να δεχτούμε ότι οι άνθρωποι αυτοί ήταν πραγματικά σοφοί και ότι εμείς είμαστε τραγικά αδιόρθωτοι.
Σας βεβαιώνω, όμως, πως όλες αυτές οι υποτιθέμενες διακρίσεις μου προκαλούν μεγάλο άγχος και πως αν πρέπει να συνεχίσω να ζω σ’αυτήν τη χώρα υπό αυτές τις συνθήκες τότε σίγουρα δεν το θέλω το τιμημένο.