“Μην δώσεις όλη την ισχύ στους συζύγους. Να θυμάσαι ότι όλοι οι άντρες, αν μπορούσαν, θα γινόνταν τύρρανοι.” Είναι απόσπασμα από γράμμα που έγραψε η Abigail Adams στον άντρα της, τον δεύτερο πρόεδρο των ΗΠΑ, το 1776. Αυτός ήταν μακριά της στην επιτροπή που έγραφε την διακήρυξη της ανεξαρτησίας. Το θέμα δεν είναι μόνο η τοπική διοίκηση να αντικατοπτρίζει την σύνθεση του πληθυσμού αλλά κυρίως να έχει μια χρήσιμη σύνθεση ικανοτήτων. Το βιβλίο “Key Competencies for Improving Local Governance: Concepts and strategies” των Ηνωμένων Εθνών είναι η σύγχρονη Βίβλος σε αυτό το θέμα. Και παρέχει άλλη μια χρήσιμη ρήση: “Η τέχνη της ηγεσίας είναι να δρας σαν εκπρόσωπος μιας πολύ μεγαλύτερης μερίδας του πληθυσμού από αυτήν που σε ψήφισε.”
Αν είστε ψηφοφόροι στην Θεσσαλονίκη, επισκεφτείτε τις ιστοσελίδες του Γκιουλέκα και του Μπουτάρη και κοιτάξτε τους υποψήφιους. Είναι χαρακτηριστικοί της πόλης; Μπορούν να καλύψουν τον πληθυσμό; Δεν εννοώ αν έχουν 51.2% γυναίκες ή 3.7% Αλβανούς. Είναι ενδιαφέρον και το θέμα των μειονοτήτων γιατί όπως δείχνει στο “Getting into local power: the politics of ethnic minorities” η Romain Garbaye δεν είναι τα επίπεδα ρατσισμού ή ξενοφοβίας που καθορίζουν το ποσοστό τους στις εκλογές αλλά ο ίδιος ο τρόπος οργάνωσης των τοπικών αρχών.
Το ερώτημα είναι αν όποιοι άνθρωποι εκλέγονται θα μπορούν να δρούνε εκ μέρους του πληθυσμού για το καλό του. Για να το απαντήσετε, σχεδόν σίγουρα χρειάζεστε πολύ περισσότερη πληροφορία από αυτή που έχετε λάβει τους τελευταίους δυο μήνες.
Έγραψα περιπαιχτικά σχετικά με τα “άτυπα” βίντεο του Μπουτάρη αλλά εκτός από την πρακτική τους χρησιμότητα εξυπηρετούν στην επικοινωνία των πιο λεπτών σημείων της διαδικασίας τηλεγνωριμίας μας με αυτόν. Είναι μια τακτική που χρησιμοποίησε με επιτυχία ο Μπιλ Κλίντον για να γίνει πρόεδρος βγαίνοντας σε πρωϊνάδικα, κωμικές εκπομπές ή και παίζοντας σαξόφωνο σε μεταμεσονύχτιες! Δεν θέλουμε μόνο να τους βλέπουμε γραβατωμένους σε τηλεπαράθυρα αλλά και πιο χαλαρούς. Ψηφίζουμε άτομα, όχι κόμματα. Στην παραπάνω πίτα βλέπουμε ότι το Twitter στην Ελλάδα είναι ακόμα κυρίως εσωτερικό εργαλείο μεταξύ οργανισμών ΜΜΕ και άλλων εταιρειών. Δεν έχει “λαϊκή συμμετοχή” ακόμα. Αντίθετα το Facebook το χρησιμοποιούν πολύ περισσότεροι και επειδή οι ανακοινώσεις δεν είναι δημόσιες είναι πολύ πιο χαρακτηριστικό. Η συντριπτική πλειοψηφία του περιεχόμενου που δημιουργείται και διακινείται εκεί είναι από “αληθινούς” ανθρώπους.
Εξαιρέσεις σαν αυτή του Γιώργου Αμυρά απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Οι “παλιοί” πολιτικοί, παίρνουν ένα ζωντανό, διαδραστικό, συναρπαστικό μέσο σαν το Facebook και το καταντάνε πίνακα ανακοινώσεων. Είναι εύκολο να παρασυρθείς και να ανεβάσεις προστατευτικά φίλτρα. Ακόμα κι εγώ παρασύρθηκα και κακολόγησα υποψήφιο – φίλο της σελίδας μου στο Facebook επειδή “παραήταν χύμα”. Μπορεί εγώ να θεωρώ κακό που δημοσιοποιεί το σκορ του στο Farmville αλλά δεν είναι καλύτερο απ’το να το κρύβει;
Εξού και έχουν τόσο ενδιαφέρον οι αναζητήσεις στο Google. Μας δείχνουν ότι ο Γκιουλέκας μπορεί να λέει ότι ενδιαφέρεται για τον Θερμαϊκό αλλά πολλοί (ή ίσως πολλές) ενδιαφέρονται να μάθουν για το διαζύγιό του. Ο Μπουτάρης θέλει να κάνει μεγάλο θέμα έναντι του Καρατζαφέρη αλλά οι πολίτες απλά ψάχνουν το βιογραφικό του. Αν τα media είναι προεκτάσεις των αισθήσεών μας, οι περισσότεροι πολιτικοί πρέπει καταρχάς να τα χρησιμοποιήσουν για να βελτιώσουν τα…αυτιά τους!
