Πλησιάζει η γιορτή της 28ης Οκτωβρίου. Στο σχολείο θα παρουσιάσουν ένα θεατρικό έργο, ωραίο είναι, γλυκόπικρο, ξεφεύγει από τα συνηθισμένα κι έχουν ρόλους όλα τα παιδιά. Τα μάθαμε τα λόγια μας, πήραμε και λευκό πουκάμισο, μας κάνει το μπλε παντελόνι, για την παρέλαση είμαστε κομπλέ! Έτσι νόμιζα δηλαδή μέχρι που προχτές γύρισε ο μικρός από το σχολείο και μου είπε με ύφος εκατό καρδιναλίων:
-“Δεν ήθελες να με αφήσεις να ντυθώ GIJoe πέρσι στις Απόκριες, να δω πού θα βρούμε στολή στρατιώτη τώρα.”
-“Λίγο νωρίς δεν είναι ν’αρχίσουμε να το συζητάμε από τώρα;” (εγώ, η αφελής).
-“Όοοοοχι, δεν κατάλαβες, η κυρία της γυμναστικής είπε”…
Εδώ να κάνω μία μικρή παρένθεση και να πω ότι όλες οι μάνες τρέμουν στο άκουσμα οποιασδήποτε πρότασης ξεκινάει με το «η κυρία της γυμναστικής είπε…». Σε μελέτες που έχουν γίνει από έγκριτα πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο, έχει αποδειχθεί εμπεριστατωμένα ότι η φράση αυτή μπορεί να προκαλέσει ταχυκαρδίες, έντονη εφίδρωση, πρόωρη εμμηνόπαυση, απανωτά εγκεφαλικά και ενίοτε νευρικό κλονισμό σε όλες τις μαμάδες με παιδιά στο δημοτικό. Κι αυτό γιατί η κατάληξη της πρότασης είναι συνήθως μία από τις κάτωθι:
- …ότι στη γιορτή των Χριστουγέννων που θα υποδυθώ το Αστέρι πρέπει να φοράω ένα μακρύ, ασύμμετρο, σατέν καφτάνι, χρώματος μπλε του κοβαλτίου με φαρδιά μανίκια, πλισέ τελείωμα και χρυσοκλωστές ολούθε.
- …ότι στο θεατρικό που θα κάνουμε τις απόκριες για να μη δυσκολευτείτε εσείς οι μαμάδες θα φορέσουν όλα τα παιδάκια τα ίδια, δηλαδή ένα απλό, απλούστατο καναρινί μπλουζάκι με ροζ και πράσινα ιπποποταμάκια που κάνουν χοτ γιόγκα σε λασπόνερα.
- …ότι στη γιορτή της 25ης Μαρτίου πρέπει να πάμε ένα εκπαιδευμένο, λευκό ταχυδρομικό περιστέρι σε κλουβί φτιαγμένο με φυσικό μπαμπού από προστατευμένο δάσος, το οποίο και θα ανοίξουμε όοολα τα παιδάκια ταυτόχρονα για να πετάξει το περιστέρι απαγγέλοντας τον Εθνικό ‘Υμνο.
- …ότι στις επιδείξεις στο τέλος της σχολικής χρονιάς θα κρατάμε ένα μαντήλι βίντατζ (X)Ερμές από τη κλασική πια συλλογή του 1952 και θα φοράμε κάτασπρα του παγωτατζή. Ασχέτως βέβαια που για να προετοιμαστούμε θα πάμε μία ώρα νωρίτερα και μέχρι την ώρα της φωτογραφίας-βιντεοσκόπησης όλα ανεξαιρέτως θα μοιάζουν με ανθρακωρύχους.
Προετοιμαζόμαστε λοιπόν για τη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου. Με χακί πουκάμισο, ασορτί παντελόνι και τα συναφή. Λίγο για τη σκελέα ανησυχούσα, αλλά πήρε το μάτι μου μου μία στο e-bay τις προάλλες που είναι μόνο 14 νούμερα μεγαλύτερη, οπότε προλαβαίνω να τη μεταποιήσω. Στάθηκα τυχερή οφείλω να ομολογήσω, γιατί ο πωλητής δέχτηκε ανταλλαγή με το βίντατζ μαντήλι!
Ευτυχώς έχουν διασωθεί μερικές φωτογραφίες του παππού Λεωνίδα με στολή, ένα κιτρινισμένο κομμάτι εφημερίδας με τη φωτογραφία του και το παράσημό του. Θα τους τα ξαναδείξω το Σαββατοκύριακο. Θα τους μιλήσω λιγάκι γι’αυτόν τον παππού που πολεμούσε κατά τη διάρκεια των παιδικών χρόνων των παιδιών του. Και για τη γιαγιά Βαρβάρα που μεγάλωσε τα παιδιά της μοναχή στην Κατοχή. Μια χρονιά τα’ στειλα και στο σχολείο αυτά τα πολύτιμα αναμνηστικά να τα δουν τα παιδιά, ν’αποτελέσουν αφορμή για συζήτηση… αχ πώς το λέν’ αυτό να δεις, βιωματική εκπαίδευση, θαρρώ. Γύρισαν πίσω όπως ήρθαν. Τους τα έδειξε λέει η Κυρία από την έδρα, ένα λεπτό πριν χτυπήσει το κουδούνι. Χωρίς να πει κουβέντα, χωρίς να δώσει την παραμικρή εξήγηση. Ένας συμμαθητής σας έφερε αυτά. Λες κι ήταν φακές στο κεσεδάκι με το γιαούρτι… Πήγανε στο διάλειμμα τα μικρούλια μου και τα χαζεύανε μόνα τους. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί οι έφηβοι που παρελαύνουν μπερδεύουν την 28η Οκτωβρίου με την 25η Μαρτίου. Και κάνουμε ρεπορτάζ και στηλιτεύουμε τα κακώς κείμενα. Όχι, δεν γενικεύω. Δεν είναι όλοι οι δάσκαλοι ίδιοι. Ούτε όλοι οι γονείς. Οι κυρίες της γυμναστικής όμως, βγαίνουν από το ίδιο εργοστάσιο-δεν εξηγείται αλλιώς!
