Ξεκίνησα τη ζωή μου γνωρίζοντας ότι έχω να διανύσω μια διαδρομή περίπου ογδόντα χρόνων. Μου φαίνονταν τόσα πολλά. Στο μυαλό μου ήταν χωρισμένα σε δεκαετίες.
Στην αρχή της διαδρομής έτρεχα για να φτάσω την επόμενη δεκαετία από αυτή που ήμουν. Πίστευα ότι εκεί βρισκόταν το σημείο που θα εκπληρώνονταν όλα όσα είχα επιθυμήσει και φανταστεί. Είχα την πολυτέλεια του χρόνου να παραμένω σε καταστάσεις που δεν μου ήταν ευχάριστες γιατί λίγο παρακάτω θα έβρισκα αυτό που ήθελα.
Όταν λέω καταστάσεις εννοώ τη δουλειά που δε μου άρεσε, το γκόμενο που μου έκανε έτσι κι έτσι, τους ανθρώπους που συναναστρεφόμουν αλλά βαριόμουν απίστευτα. Είχα όμως υπομονή και μια απίστευτη αισιοδοξία ότι όλα θα φτιάξουν. Είχα πολύ χρόνο μπροστά μου για να τα κάνω όπως θέλω και μπόλικες ελπίδες ότι θα τα καταφέρω.
Και όταν πια τα πράγματα δυσκόλευαν πολύ και δεν άντεχα άλλο το ζόρι, το καπελάκι μου στραβά και άντε γεια χαρά. Και ξεκινούσα από την αρχή γιατί είχα μπρόστά μου την επόμενη δεκαετία να τα φτιάξω όπως μου αρέσουν. Με έπαιρνε να μηδενίσω το κοντέρ, να τα διαλύσω όλα και φτου κι από την αρχή.
Φτάνοντας προς τη μέση της διαδρομής όμως το σκηνικό αλλάζει. Ξαφνικά η δουλειά που κάνω αλλά δεν χαίρομαι, ο σύντροφος που θέλω αλλά δεν έχω ή έχω αλλά δε θέλω και τόσο, το παιδί που δεν έχω κάνει αποκτούν άλλη βαρύτητα. Με πιάνει κρίση, η οποία έχει ενισχυθεί και με τη ρημάδα την οικονομική και τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα.
Πρέπει να πάρω αποφάσεις. Να κάνω υπομονή; Γυρνάω πίσω και βλέπω ότι τα χρόνια που πέρασα κάνοντας την δεν μου πρόσφεραν και πολλά. Και δεν μου έχει μείνει και τόση πολλή, εξαντλείται κι αυτή με τον καιρό. Να δώσω μια κλωτσιά σε όσα με πιέζουν κι ότι γίνει; Μα το έχω ξανακάνει και βρίσκομαι πάλι στο ίδιο σημείο.
Μέσα στο μυαλό μου γυρνάει συνεχώς μια φράση. Προσαρμόσου επιτέλους. Αυτό είναι το είδος που επιβιώνει. Κάνε ότι μπορείς, με τα μέσα που διαθέτεις, στο μέρος που βρίσκεσαι. Και συμβιβάσου, μην έχεις τόσες απαιτήσεις.
Και το παιδί μέσα μου τα ακούει και θυμώνει. Αρνείται να δεχτεί ότι έχουμε απομακρυνθεί εδώ και καιρό από το σημείο στο οποίο εκείνο ήταν πρωταγωνιστής. Και δεν έχω ιδέα τι να κάνω για να το γλυκάνω, να το μαλακώσω. Δεν έχω γίνει μάνα βλέπεις για να ξέρω.
Νιώθω ένα τεράστιο βάρος. Ωχ, μ’ έπιασε η μέση μου, μαμά.
Είπα μαμά;
Πώς να αισθάνεσαι κι εσύ φτάνοντας πιο κοντά στο τέλος της διαδρομής; Πως θα αντιμετωπίσω το γεγονός ότι θα πρέπει να σε αποχωριστώ; Ευτυχώς, μ’ έκανες κοντά στην αρχή της δικής σου διαδρομής. Οπότε έχω χρόνο για να ασχοληθώ με αυτό το θέμα, στην επόμενη δεκαετία.
