Αν έγραφα ένα θεατρικό έργο, αυτό θα ήταν «Ο μονόλογος μιας ατελούς μητέρας», ακούγεται βαρύ και ασήκωτο, αλλά προσωπικά πολλές φορές μιλάω μόνη μου κάνοντας απολογισμό του μητρικού μου ρόλου. Και εκεί, μέσα στο μοναχικό μου παραλήρημα πιάνω τον εαυτό μου δριμύ κατήγορο να απαριθμεί λάθη και ατοπήματα.
Πολύ θα ήθελα να ήμουν η τέλεια μανούλα. Προσπαθώ, αλλά η αδύναμη ανθρώπινη φύσις μου βάλλεται από την τριβή με την καθημερινότητα, τον παρορμητισμό της άμεσης αντίδρασης στις καταστάσεις που προκύπτουν, και το τέρας που λέγεται υπομονή υπό εξάντληση.
Θα ήθελα να είμαι η μητέρα πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα, όμως ο άλλος μου ο ρόλος, γιατί το casting μας έχει αναθέσει ένα τσουβάλι από δαύτους, εκείνος της εργαζόμενης, πρακτικά δεν μου αφήνει πολλά περιθώρια.
Πολλές φορές η ημέρα με έχει φορτώσει σαν το γαϊδούρι με έγνοιες και προβλήματα εξαντλώντας την υπομονή μου, τόσο που όταν τη χρειάζομαι για να αντιμετωπίσω δύο μικρές γλυκές προκλήσεις, δεν παρευρίσκεται παρά μόνο σε μικρά αποθέματα που παίρνουν τη μορφή έντασης, φωνής και αυστηρότητας.
Είναι στιγμές, που λέει και ο Αντωνάκης, που καταστρώνω στο μυαλό μου ολόκληρα προγράμματα ενασχόλησης με τους μικρούς μου πρωταγωνιστές, όμως υποχρεώσεις και καθήκοντα με βγάζουν εκτός προγράμματος γεμίζοντας την καλή μου διάθεση με ενοχές και προσμονή για νέα μεγαλόπνοα σχέδια.
Ονειρευόμουν να είμαι η τέλεια μαμά. Η μαμά που ακούει τα πάντα, που δεν υψώνει τη φωνή, δεν νευριάζει, που έχει υπομονή, που αφιερώνει όλο της χρόνο στα παιδιά της, που δεν κάνει λάθη, που δεν βάζει τον εαυτό της ποτέ πάνω από τους άλλους.
Μερικές φορές παραδέχομαι την ήττα μου με στωικότητα και απογοητεύομαι από την αποτυχία μου να αγγίξω την τελειότητα. Είναι όμως και εκείνες οι φωτεινές περίοδοι που δίνω στον εαυτό μου άφεση αμαρτιών, γιατί έχω μια έντονη αίσθηση ότι η τέλεια μαμά υπάρχει, μόνο σε διαφημίσεις με βούτυρα και αφρίζοντα απορρυπαντικά.
Είναι οι φωτεινές αυτές στιγμές που συνειδητοποιώ ότι η τελειότητα, τελικά, κλείνεται σε λόγια ειλικρινούς και ανεπιτήδευτης αγάπης και φροντίδας. Το μεγαλείο της μητρικής μου φιγούρας παγιώνεται με την αποδοχή του λάθους μου και την έκφραση της συγγνώμης. Η απουσία μου ακυρώνεται με την ολοκληρωτική και πραγματική παρουσία μου σε μικρά και ουσιαστικά χρονικά διαστήματα συνύπαρξης με τους μικρούς φιλοσόφους που σε κάνουν διαρκώς να αναρωτιέσαι και να περνάς έντονη αυτοαξιολόγηση. Η αυστηρότητά μου ακυρώνεται κάθε φορά που αποφασίζω με πόνο και πολύ προσπάθεια να εκθρονίσω τον γονεϊκό μου εγωισμό και να δώσω χώρο για πρωτοβουλία και δοκιμή. Φοβάμαι μην πληγωθούν, μη χτυπήσουν, μην αποτύχουν. Όμως προσπαθώ να αντέχω.
Και όταν όλα δείχνουν δύσκολα και απειλητικά τότε παίρνω το ρόλο του υπερήρωα που θα προσπαθήσει να βρει τη λύση ή θα έχει την υπερδύναμη να ομολογήσει την αδυναμία του.
Μπορεί κάπου σε αυτό το γαλαξία να υπάρχει η τέλεια μητέρα. Το σίγουρο είναι ότι δεν είμαι εγώ. Είμαι απλά μια μαμά που προσπαθεί διαρκώς να βελτιώνεται και αγαπά με όλη της τη δύναμη τα παιδιά της, έτοιμη να ξεσκίσει όποιον τα πειράξει.
(Αφιερωμένο σε όλες τις μητέρες του κόσμου που μεγαλώνουν τα παιδιά τους μέσα σε μια διαρκή απορία για την ποιότητα του γονεϊκού τους ρόλου, που μπορεί να μην ξέρουν τα λόγια για κάθε σκηνή, να μην γνωρίζουν τα σενάρια στα οποία καλούνται να παίξουν, έχουν όμως το ταλέντο να αγαπάνε χωρίς ανταλλάγματα δίνοντας σάρκα και οστά στην έννοια της ΑΓΑΠΗΣ. )
