Αλληλεγγύη και ανιδιοτέλεια… δύο λέξεις καθημερινές, αλλά ταυτοχρόνως τόσο μεστές σε νόημα.
Καθημερινά ακούμε για πράξεις αλληλεγγύης από ανθρώπους που έχουν φουσκωτό πορτοφόλι και βλέπουμε τις φωτογραφίες τους να κορνιζάρουν τα εξώφυλλα των περιοδικών. Όχι, δεν φωνάζουν αυτοί τους δημοσιογράφους για να τους απαθανατίσουν αυτές τις ιδιαίτερες και «λεπτές» στιγμές. Κατά τύχη περνούν από το μέρος που βρίσκονται και έχοντας μαζί τους κάμερες και φωτογράφους, αποτυπώνουν τις κινήσεις τους.
Οι πλούσιοι αυτοί ανθρωπίσκοι φορούν τα επίσημα ενδύματά τους, κρεμούν στο λαιμό τους πολυελαίους και με τους κοθόρνους τους, δίνουν τα χρήματά τους σε κάποιους που τα έχουν ανάγκη. Μια πράξη φιλανθρωπίας που χάνει το νόημά της. Επιτέλους, όχι άλλοι φιλάνθρωποι! Όχι άλλοι πλούσιοι «συγκινημένοι με το δράμα των πολιτών», όχι άλλοι «σταρ» με δάκρυα στα μάτια.
Η υποκρισία της λύπης είναι το χειρότερο συναίσθημα. Οι συναυλίες «αλληλεγγύης» και οι «φιλανθρωπικές» δωρεές χάνουν το νόημά τους όταν έχουν απώτερο σκοπό τη δημοσιότητα.
Η πραγματική αλληλεγγύη και ανιδιοτέλεια βρίσκεται στις αγνές ψυχές των παιδιών.
Πρόσφατα ήμουν παρούσα σε ένα περιστατικό, που μου έδωσε το έναυσμα να γράψω το παρόν κείμενο.
Σε ένα ψιλικατζίδικο δυο παιδάκια βρέθηκαν το ένα δίπλα στο άλλο. Στο ένα δεν έφταναν τα λεφτά για να αγοράσει μια σοκολάτα. Λέει το άλλο “θα στο πάρω εγώ, έχω λεφτά. Με λένε Άγγελο, εσένα;”.
Πόσο απλή μπορεί να είναι η προσφορά, η βοήθεια και η συμπαράσταση και πόσο σιγά και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας συμβαίνει; Γιατί συμβαίνει, ευτυχώς ακόμα, αλλιώς θα είχαμε πιάσει από μια γωνιά στο δρόμο όλοι μας, είναι δεδομένο.
Νομίζω πως δεν χρειάζεται να αναφέρω τίποτα περισσότερο. Ας πάρουν οι χοντροπορτοφόλιδες ως παράδειγμα την αξιοπρέπεια και την ανιδιοτέλεια των μικρών παιδιών και ας αφήσουν την υποκριτική τους συμπεριφορά.
Αλληλεγγύη, ανιδιοτέλεια και αξιοπρέπεια… τρεις λέξεις μεστές σε νόημα και περιεχόμενο.
