Photo by Eva Neofotistou
Μαζί με σχόλιο του Αλέξη Χαλκίδη όπως το βρήκαμε στον τοίχο του στο facebook:
“Μια φορά βόλταρα στην Λιμνοθάλασσα με το καγιάκ. Έχει ένα σωρό νησιά. Κλασσικά είχαμε φύγει χύμα χωρίς τίποτα, Φλεβάρης μεν αλλά ζέστη. Κορακιάσαμε χωρίς νερό όμως με τις ώρες. Σε ένα νησάκι είδαμε καπνό. Πλησιάζουμε, ακούμε φωνές. Μπαίνουμε μέσα και τι να δούμε; Τρεις μαντράχαλοι ψαράδες έκαναν διάλειμμα λόγω ζέστης και έβλεπαν… ΣΤΡΟΥΜΦΑΚΙΑ. Ούτε σε ιταλική ταινία της δεκαετίας του ’60 από τις πολύ κουλτουριάρικες το σκηνικό. Μας κέρασαν χέλι “λαϊκό”, τηγανισμένο και βαρύ, συνοδεία Άμστελ και κάτι ψιλοσαλατικά που είχαν. Φύγαμε κουρούμπελο, ακόμα χειρότερο κεφάλι από πριν με την δίψα. Καταφέραμε να βρούμε το σημείο που είχαμε αφήσει το αμάξι αλλά όταν ξεφουσκώναμε το καγιάκ ξεχάσαμε ανοιχτή μια τάπα και γέμισε αλατόνερο.
Στην αρχή ανησυχούσα ότι θα μου χαλάσει το σκαρί. Έκτοτε το σκέφτομαι πιο γλυκά, σαν σουβενίρ από τους ψαράδες του Μεσολογγίου. Λίγο αλάτι δεν χαλάει ούτε άνθρωπο ούτε βάρκες, λίγη Άμστελ δεν σκοτώνει και λίγο Στρουμφάκια στο Σταρ τσάνελ μεσημεριάτικα προφανώς ταιριάζουν με το τοπίο…”