Οι μισογύνηδες είναι όλοι τους ψυχικά άρρωστοι άντρες, εσωτερικά φθαρμένοι και ανίκανοι για αγάπη. Στην παιδική τους ηλικία είχαν συναντήσει κακές συνθήκες ανάπτυξης, που έβλαψαν τη δομή της προσωπικότητάς τους. Η αστάθειά τους και η ανάγκη τους για αγάπη τους έκανε να φοβούνται και ν’ αποφεύγουν τις επαφές γι’ αυτό δεν αισθάνονταν σε θέση να αναλάβουν το τόλμημα για μια γνήσια αγάπη. Για να καλύψουν αυτή την ανικανότητα, υποτίμησαν τη γυναίκα σαν «ερωτικό αντικείμενο»· η τέχνη της αυταπάτης έγκειται στο ότι, αυτό που δεν μπορεί κανείς δεν το θέλει επιδεικτικά. Οι χειρότεροι μισογύνηδες είναι αυτοί, που στην ψυχή τους φωλιάζει ένας κρυφός φόβος μπροστά στη γυναίκα.
Αλλά αυτοί οι άρρωστοι ή – όπως λέμε σήμερα – οι νευρωτικοί άντρες δεν αποτελούν εξαιρέσεις εκφράζουν μόνο κάπως πιο καθαρά τον τρόπο σκέψης και αίσθησης του κόσμου, μέσα στον οποίο ζούμε. Γι’ αυτό είναι καλό να μελετάμε τις απόψεις τέτοιων ακραίων φανατικών: μας δείχνουν σε μεγεθυντικό φακό ποια είναι συνειδητά ή ασυνείδητα η στάση μας. Ο Σοπενχάουερ, ο Στρίντμπεργκ, ο Μέμπιους, ο Βάινιν- γκερ και τόσοι άλλοι, που αισθάνονταν υποχρεωμένοι να μαζέψουν επιβαρυντικό υλικό ενάντια στη γυναίκα, είναι τυπικοί εκπρόσωποι της πατριαρχικής υπεροψίας, απ’ την οποία πάσχει η πολιτισμένη ανθρωπότητα απ’ τις αρχές της. Η ματαιοδοξία και η υπεροψία των αντρών εμπνέει αυτά τα επιχειρήματα, που επιδιώκουν έναν από πριν καθορισμένο σκοπό: να δείξουν τον άντρα μεγάλο, σπουδαίο, υπεράνθρωπο, και τη γυναίκα, για χάρη της αντίθεσης, σαν «υπάνθρωπο». Ο μισογυνισμός είναι ένα είδος του φανατισμού και της αυτοεξύμνησης, που η ρίζα του βρίσκεται στην αδυναμία και στο φόβο απέναντι στη ζωή.
Μισογύνης, λανθασμένος ορισμός,που περιλαμβάνει αυτόν με την επιθετική συμπεριφορά κατά των γυναικών,αυτόν που έχει την άποψη τησ διαφορετικότητας του φύλλου, αυτόν που ασκεί κριτική στο φύλλο. Τελείως διαφορετικές περιπτώσεις.
Ετσι και γνωρίζεις στοιχειωδώς ότι σε όλες τις έποχες και σε όλους τους πολιτισμούς που υπήρχαν οι οργανωμένες κοινωνίες, η θέση της γυναίκας ήταν υποδαιέστερη σε σχέση με τον άνδρα.Τίθεται θέμα. Επειτα. Οι “σοφοί θρησκευόμενοι” με πολλή προσπάθεια δίνουν ψυχή στη γυναίκα και ρωτούν εαν είναι άνθρωπος?? στη σύνοδο της πόλης Macon Γαλλίας,
Φυσικά μιλάμε για εκατοντάδεσ χρόνια όπου το “είδος είχε ευκαιρίες να εξισωθεί” Τί συνέβει?
Τέλος μέσα απο μια σύντομη ζωή ανακαλύπτεις, προσωπικά, οτι ο ψυχισμόσ και η συμπεριφορά των δύο φύλλων δεν είναι το ίδιο και το αυτό.
Χώρις καμιά προκατάληψη τα δύο “είδη” μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά αλληλουποστηριζόμενα, αναγνωρίζωντας το ένα τις δεξιότητες του άλλου.
Η Ιστορία πάντα διδάσκει!!!