Μέσα στα πέντε χρόνια που επίσημα ζούμε στον αστερισμό της κρίσης με τον ωροσκόπο στο μνημόνιο, δεν βλέπω να έχουμε προβληματιστεί σαν άνθρωποι, ως κοινωνία. Για προσπάθεια να περάσουμε από τα λόγια και τις διαπιστώσεις σε πράξεις, ούτε λόγος.
Τα ελαττώματα που κακήν-κακώς φτιασιδώναμε με το χρήμα που κάποτε υπήρχε, έπαιξαν σε προβολή πλήρους οθόνης.
Αλλά δεν αλλάζουμε εύκολα.
Έχουμε υπάρξει αφελέστατοι ως λαός, πιστοί στο δόγμα του ορθόδοξου σταρχιδισμού και σαν αποτέλεσμα ανεχόμασταν, καταπίναμε φίδια, κάναμε αγάντα μπροστά σε κάθε προκλητική συμπεριφορά που θα εξόργιζε ένα λογικό πολίτη.
Κάποιοι, λίγοι που διαμαρτύρονταν ήταν γραφικοί, υποχόνδριοι και στη καλύτερη περίπτωση, τα κορόιδα-ιδεολόγοι που ήθελαν μόνοι τους να αλλάξουν τον κόσμο.
Έχουμε εθιστεί στην εύκολη, καθημερινή βία του κάθε κουτοπόνηρου κάτοικου αυτής της χώρας.
Πάντα βρισκόταν εδώ και εξακολουθεί να είναι πανταχού παρούσα.
Αρκεί να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Είμαστε τώρα για άλλες φασαρίες; Να τα κουτσοβολέψουμε ρε φίλε.
Επιτυχώς εκπαιδεύσαμε και όσους εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.
Μπορεί, τώρα που το ξανασκέφτομαι, να τους μολύναμε.
Η δουλειά μας να γίνει. Όπως – όπως, με το ζόρι και στην ανάγκη, σε βάρος των υπολοίπων.
Εμείς να είμαστε καλά, ειδικά τώρα που εμπλουτίσαμε το διαιτολόγιό μας με συνταγές ανθρωποφαγίας.
Η αδιαφορία για το τι συμβαίνει έξω από την πόρτα μας, είναι η αιτία που μας οδήγησε εδώ.
Η βία του κάνω ό,τι, όπως, όταν και εάν θέλω. Λογαριασμό δεν δίνω σε κανένα, άντε το πολύ-πολύ να πω δυό κουβέντες στην κλίκα μου.
Σε πιάνει ναυτία με τον συνάδελφο που προχώρησε στο υπέρτατο βαθμό τελειότητας το γλύψιμο της κωλοτρυπίδας του αφεντικού με μια γλώσσα που φτάνει ίσα με τον δωδεκαδάκτυλο.
Η βία της αξιοκρατικής προαγωγής.
-Γιατί ρε γείτονα δεν κλείνεις την εξώπορτα της πολυκατοικίας;
-Αφού είσαι εσύ εδώ, σου πετάει ο τριπίθαμος του τρίτου ορόφου που βγαίνει μετά από εσένα.
Με τη βία, πορτιέρης για χάρη του να γίνω.
-Με συγχωρείτε κυρία μου, τα σκουπίδια σάς κάνει κόπο να τα ρίχνετε μέσα στον κάδο;
Απάντηση εδώ δεν πήρα. Η έκφραση της μουγκής βίας με ένα πασπάλισμα υπεροψίας.
Το ίδιο ισχύει με τους φιλόζωους που μπορείς να τους εντοπίσεις από όσα αφήνουν πίσω τους οι σκύλοι τους.
-Εδώ που θέλετε να παρκάρετε, αν δεν το έχετε προσέξει, είναι έξοδος του γκαράζ μου.
-Και ποιος είσαι εσύ, η Αστυνομία;
Επαγγελματικός επαναπροσανατολισμός δια της βίας.
Βγαίνω παραέξω να πάρω αέρα πριν σκάσω.
Οδηγώ σε στενό δρόμο που γίνεται μονοπάτι με τα παρατημένα όπως να ‘ναι αυτοκίνητα.
Στη μέση της ασφάλτου δύο γυναίκες στην ηλικία της γιαγιάς μου.
Δεν θεωρούν απαραίτητο να περπατήσουν στο πεζοδρόμιο, που περιέργως υπάρχει.
Σνομπάρουν το προϊόν της βαριάς βιομηχανίας της Ελλάδας, την κατασκευή-ανακατασκευή πεζοδρομίων ντε.
Κόβω ταχύτητα, κόβω κι άλλο ταχύτητα και στο τέλος αναγκαστικά σταματάω.
Γυρίζουν και με κοιτάζουν. Φοβάμαι το ύφος τους. Με κοιτάζουν κατάματα σαν να θέλουν να με υπνωτίσουν.
-Υπάρχει και πεζοδρόμιο!
-Άντε γαμήσου μαλάκα.
Η τρίτη ηλικία της βίας, ομίλησε.
Και είναι πολλοί και γινόμαστε περισσότεροι.
Πώς περιγράφεις το χάος που προκαλείς ταξιτζή μου, όταν μού καταλαμβάνεις τη μία λωρίδα κυκλοφορίας και στις δύο κατευθύνσεις, ατελείωτα μέτρα πριν την καθορισμένη πιάτσα;
Μήπως βία με διπλή ταρίφα;
Έχουμε ή δεν έχουμε βία με ουρά σε κάθε υπηρεσία, που ως εκ θαύματος ευδοκιμούν οι βιαστικοί, οι μύωπες που δήθεν δεν είδαν και σου βγαίνουν μπροστά;
Η βία της δικής μου ευκολίας.
Κάθε στιγμή και επεισόδιο, κάθε αναπνοή σπαταλημένη σε κραυγές διαμαρτυρίας, όπως γινόταν πάντα, μην το ξεχνάμε. Έτσι μας μάθανε.
Ποιοι;
Αν ακόμη δεν το κατάλαβες δεν έχουμε ελπίδα. Τη σκότωσες βίαια. H κρίση έχει και τα καλά της: αποκάλυψε τους πραγματικούς εαυτούς μας.
Μικροί, καθημερινοί εμφύλιοι με απώλειες κι από τις δύο πλευρές, γιατί πώς να το κάνουμε, σήμερα μού την έφερες εσύ, αύριο θα στον φορέσω εγώ.
Για το λόγο αυτό θα μου την ξαναφορέσεις εσύ μεθαύριο και πάει καρότσι.
Καλά που οι γιατροί δίνουν τον όρκο του Ιπποκράτη, γιατί φαντάσου να είσαι ο ταξιτζής με τις δυο λωρίδες, καλά που κάποιοι απ΄τους “εχθρούς” δέχονται να θάψουν τους νεκρούς μας.
Φωτογραφία: © Leszek Paradowski Photography
