«Στον καθρέπτη μπορεί όλα να είναι ανάποδα, αλλά χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσαμε να δούμε τον εαυτό μας…»
Πώς θα ‘ταν άραγε η ζωή μας χωρίς καθρέφτη;
Χωρίς να έχουμε δει ποτέ το είδωλο μας;
Χωρίς να ξέρουμε πώς μοιάζουμε;
Ακούγεται αδιανόητο… Μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε ή να μην το παραδεχόμαστε, αλλά η σχέση μας με τον καθρέφτη είναι μία σχέση εξάρτησης, πότε ενοχική και πότε δεδομένη.
Όλοι «πέφτουμε στην ανάγκη» του καθημερινά από τους πιο trendy, μέχρι τους πιο αντικομφορμιστές.
Το πρωί που θα ξυπνήσουμε, λίγο πριν φύγουμε για τη δουλειά, όταν θα δοκιμάσουμε ένα καινούριο ρούχο και βέβαια λίγο πριν βγούμε έξω το βράδυ, με την ελπίδα να μην περάσουμε απαρατήρητοι (κυρίως στα δικά μας μάτια).
Θα μπορούσε να περάσει έστω μια μέρα που να μην κοιταχτούμε έστω και στα κλεφτά;
Τι σημαίνει για εμάς αυτό το αντικείμενο της συνήθως μικρής χρηματικής αξίας, με τον μεγάλο όμως, αντίκτυπο, στη διάθεση μας;
Ο καθρέφτης ήταν ανέκαθεν ένα απ’ τα πιο απαραίτητα αξεσουάρ της καθημερινότητας μας, αφού παρουσιάζεται από τη μικρή μας ηλικία, ως ένας πιστός και συνεπής αγγελιοφόρος μικρών, πλην όμως, σημαντικών ειδήσεων.
Μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε ότι επιτέλους ψηλώνουμε, ότι επιτέλους μεγαλώνουμε και αργότερα ότι δυστυχώς (όχι και τόσο επιτέλους) παραμεγαλώνουμε.
Σπεύδει να μας ενημερώσει για το πρώτο μας σπυράκι, για τα πρώτα μας γένια (στον άντρα) ή για το απότομο ξέσπασμα του στήθους (στη γυναίκα) και αργότερα αυτός πάλι μας φέρνει τα μαντάτα για τη πρώτη μας ρυτίδα, για την πρώτη άσπρη τρίχα, τη δεύτερη, την πολλοστή…
Όποια και να είναι η γνώμη των γύρω μας, τίποτα δεν συγκρίνεται με την αμερόληπτη και αξιόπιστη γνώμη του καθρέφτη μας, που άλλοτε μπορεί να είναι κολακευτική και να μας ανεβάσει την ψυχολογία κι άλλοτε να είναι απογοητευτική και σκληρή.
Τι είναι τελικά ο καθρέφτης και γιατί η γνώμη του μετράει τόσο πολύ, για μας και την αυτοπεποίθησή μας;
Γιατί τελικά μας είναι τόσο απαραίτητος;
Αποτελεί απλά ένα σύμβολο της ματαιοδοξίας μας, όπως μας δίδαξε η ελληνική μυθολογία με το παράδειγμα του Νάρκισσου, που ερωτεύεται τον εαυτό του από την στιγμή που κοιτάζεται στα νερά μιας πηγής, αλλά και η γερμανική λογοτεχνία στο πασίγνωστο παραμύθι των Αδερφών Γκριμ «Η Χιονάτη», όπου ο μαγικός καθρέφτης πρέπει να απαντάει στην ερώτηση της αδίστακτης βασίλισσας: «Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποια είναι η πιο ωραία;».
Ή μήπως είναι ο πιο αληθινός, ευθύς και αντικειμενικός φίλος, που βρίσκεται πάντα εκεί έτοιμος να σου πει αυτό που δείχνεις, στους άλλους, αλλά που και συγχρόνως κρύβει επιμελώς το μέσα μας, το οποίο ίσως ποτέ δεν είμαστε έτοιμοι να δούμε;
Έχω μπροστά μου συνεχώς έναν καθρέφτη
που μ’εμποδίζει ότι είναι πίσω του να δω
δεν έχω δει ποτέ μου πιο μεγάλο ψεύτη
και το χειρότερο, είναι όμοιος εγώ…
Δείχνει πολύ καλός ενώ εγώ δεν είμαι,
δείχνει κακός ενώ δεν είμαι ούτε αυτό
Όσοι μου λένε “φίλε όπως είσαι μείνε”
είναι όσοι χάψαν τον αντικατοπτρισμό