«Έρχεται κάποτε μια μέρα που αποφασίζεις να γυρίσεις σελίδα στο βιβλίο της ζωής και τότε νιώθεις πραγματική ευτυχία, γιατί συνειδητοποιείς ότι υπάρχουν τόσες πολλές σελίδες με τόσο ωραία πράγματα πίσω από τη σελίδα που είχες κολλήσει επάνω.” Zayn Malik.
Μια δύσκολη στιγμή στη ζωή μας κάνει το χρόνο να παγώνει.
Ακινητοποιεί τα πάντα.
Αδρανοποιεί τις αισθήσεις.
Περιορίζει τη δημιουργικότητα.
Αφαιρεί την ελπίδα.
Κλέβει τη χαρά.
Ελκύει τη μοναξιά και το φόβο.
Ωστόσο, χρειάζεται να έρθει στη ζωή μας για να εκτιμήσουμε όσα έχουμε ή να αναθεωρήσουμε όσα είχαμε.
Πόσες φορές έχουμε σκεφτεί πως θα θέλαμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω, τότε που ήμασταν ευτυχισμένοι. Και πόσες φορές θα θέλαμε να ταξιδεύαμε στο χρόνο για να βλέπαμε αν το μέλλον μας θα είναι ευοίωνο και χαρούμενο.
Άλλες πάλι φορές αναρωτιόμαστε αν μας δινόταν αυτή η δυνατότητα, να γυρίζαμε δηλαδή πίσω, αν θα κάναμε τα ίδια πράγματα; Τις ίδιες επιλογές; Τα ίδια λάθη; Είναι αλήθεια αυτό που είχε πει κάπου κάποτε ο Oscar Wilde, πως συχνά η πραγματική ζωή κάποιου είναι αυτή που δεν έζησε.
Και πράγματι αυτά που με στεναχωρούν πιο πολύ είναι όσα δεν έκανα και όχι όσα έκανα και ίσως δεν μου βγήκαν σε καλό. Η ζωή εξάλλου είναι ένα παιχνίδι ή λαχείο λένε κάποιοι άλλοι. Κάνεις τις επιλογές σου, διαλέγεις, ρισκάρεις, χάνεις, κερδίζεις και συνεχίζεις.
Άλλες φορές πάλι αναρωτιέσαι γιατί δεν υπολόγισες σωστά. Δεν έβλεπες, όχι γιατί δεν μπορούσες, αλλά γιατί δεν ήθελες να δεις. Γιατί φοβόσουν πως θα μείνεις μόνος. Τελικά τι είναι πιο οδυνηρό; Η μοναξιά χωρίς ανθρώπους ή η μοναξιά με ανθρώπους;
Λένε ότι στις μέρες μας, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πολύ δύσκολες, η αγάπη είναι δυσεύρετη, η συντροφικότητα είναι ανύπαρκτη και το όνειρο για μια ζωή, όπως στα παραμύθια, είναι ουτοπία. Δεν θέλω να το πιστέψω αυτό. Πιστεύω πως αρκεί να γνωρίζουμε πολύ καλά τον εαυτό μας, τις επιθυμίες μας και τί ζωή θέλουμε να διάγουμε. Να είμαστε συνεπείς με τα θέλω μας και να σεβόμαστε τις επιθυμίες, τα θέλω και τα όνειρα του συντρόφου μας. Και μετά…
Και μετά έρχεται το μέλλον…
Και ξανά η ελπίδα…
Και πάλι τα χρώματα…
«…γιατί συνειδητοποιείς ότι υπάρχουν τόσες πολλές σελίδες με τόσο ωραία πράγματα πίσω από τη σελίδα, που είχες κολλήσει επάνω».