Σ’αγαπώ μπαμπά!
-Εγώ σ’αγαπώ πιο πολύ.
Α, ΟΚ.
Έτσι απλά. “Α, ΟΚ” με αγαπάς. Τέλος θέματος. Δηλαδή αρχή συζήτησης με τη δική του ατζέντα.
-Μπαμπά, είσαι χαρούμενος;
Ωχ! Μας πήρανε χαμπάρι. Θα απαντήσω δημιουργικά:
-Χαρούμενος σαν πεταλούδα.
Δηλαδή;
-Δηλαδή δεν ξέρω. Πόσο χαρούμενες είναι οι πεταλούδες;
Εγώ νομίζω ότι είναι λουλούδια που πετάνε.
-Καλή η θεωρία σου. Εσύ είσαι χαρούμενος;
Εξαρτάται. Πόσα φρύδια έχω;
-Πόσα φρύδια; Δύο βέβαια.
Α, πάλι καλά. Άκουσα ότι υπάρχουν κάποιοι με ένα μόνο φρύδι. Και γιατί μπαμπά είσαι ξαπλωμένος στο πάτωμα;
-Έκανα κάμψεις.
Ναι, μου ακούγεται ρεαλιστικό σενάριο.
(Τον έχω εκπαιδεύσει καλά.)
Μπαμπαααά….
-Ναι;
Για γέρος καλός είσαι.
-Γέρος;
Ε, ναι, είσαι πάνω από είκοσι και δεν βαριέμαι μαζί σου.
-Θύμισέ μου να σε κεράσω έξτρα παγωτό όταν βγούμε. Ε, ναι, είμαι πάνω από είκοσι λοιπόν.
Και εγώ τι θα γίνω όταν μεγαλώσω; Μπορώ να γίνω αστροναύτης αν θέλω;
-Βέβαια μπορείς αγάπη μου. Ότι θέλεις μπορείς να γίνεις!
Όχι, όχι, δεν μπορώ να γίνω αστροναύτης.
-Γιατί;
Γιατί θα γίνω Ironman βέβαια! Αλλά αναρωτιόμουν…
-..ναι, κι εγώ μόλις τώρα αναρωτιόμουν από όλα τα θηλαστικά τι ποσοστό κλάνει όπως εμείς.
Όχι αναρωτιόμουν πόσο μικρά μπορούν να γίνουν τα τσιπάκια των υπολογιστών με σιλικόνη.
Κοιτάω γύρω μου το δωμάτιο του. Πιο ασυγύριστο δεν γίνεται. Νομίζω ότι αν ψάξουμε μπορεί να βρούμε και στήλες με Γραμμική Α. Του διάβασα ένα παραμύθι μπας και κοιμηθεί. Στην τελευταία παράγραφο δεν ακουγόταν, μάλλον καλά πήγε.
-…κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Έκλεισα το βιβλίο και έκανα να σηκωθώ.
Δηλαδή πόσο έζησαν ακριβώς;
-Καληνύχτα παιδάκι μου.