«Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια κοπέλα που τη φώναζαν Σταχτοπούτα». Το θυμάστε το παραμύθι; Είμαι σίγουρη. Γι αυτό δε θα το πιάσω από την αρχή. Θα ζουμάρω και θα το πιάσω ακριβώς στο σημείο που μας αφορά στην προκειμένη (λέμε τώρα, κουβέντα να γίνεται μη νομίζετε). Εκείνο το σημείο όπου ο πρίγκιπας έψαχνε τη γυναίκα που του τράβηξε την προσοχή έχοντας ως μόνο στοιχείο το γοβάκι της που έχασε την ώρα που έτρεχε η καψερή. Φτάνει λοιπόν στο σπίτι που ήταν το κορίτσι μας με τις δύο κακές «αδελφές» της. Θυμάστε τι έγινε; Η μια μόλις είδε τον πρίγκιπα, ντουπ έπεσε ξερή. Ο πρίγκιπας όμως δεν ήθελε αυτή. Εκείνη όμως είχε άλλη άποψη. Βουτάει το γοβάκι. Δεν της έκανε φυσικά. Το ζόρισε από εδώ. Το έσπρωξε από εκεί. Τζίφος! Το γοβάκι δεν έμπαινε. Έκοψε λοιπόν το δάχτυλο της. Αουτς αυτό πόνεσε. Και το έβαλε ναι. Τη ζόριζε όμως. Την πονούσε. Της έλειπε και το δάχτυλο. Του πρίγκιπα δεν του έκανε αυτή. Άλλη είχε κατά νου. Τι είχαμε ως αποτέλεσμα; Έναν πρίγκιπα με μια γυναίκα που δεν ήθελε πραγματικά αλλά αυτή του έλαχε και μια γυναίκα που έβαλε ένα γοβάκι που δεν της ταίριαζε για να έχει έναν άντρα που δεν την ήθελε.
Σας μπέρδεψα;
Μετά σκάει μύτη η σταχτοπούτα. Το γοβάκι γλίστρησε στο πόδι της. Μπήκε. Ταίριαξε. Αυτή ήταν που έψαχνε και αυτός που περίμενε. Έφυγαν μαζί. Και αυτή έζησαν καλά και εμείς καλύτερα. Ναι!
Για φανταστείτε όμως αν είχε ανατροπή το παραμύθι; Τι εννοώ; Αν λέμε, αν,ο πρίγκιπας έφευγε με τη γυναίκα που έκοψε τον δάχτυλο της. Χρησιμοποίησε δηλαδή κόλπο για να τον έχει. Μια κουτσή γυναίκα και έναν άντρα που αυτή του έλαχε και συνεπώς με αυτή έμεινε. Προς το παρόν. Το σίγουρο είναι ότι ζήσαμε εμείς καλύτερα. Αυτοί όμως;
Ωστόσο στην πραγματική ζωή δεν υπάρχουν πρίγκιπες και πριγκίπισσες αλλά άντρες και γυναίκες με επιθυμίες, θέλω και αξίες. Όταν προσπαθούμε να τρυπώσουμε ή να παραμείνουμε στη ζωή κάποιου ανθρώπου που δε μας θέλει είναι σα να προσπαθούμε να φορέσουμε ένα παπούτσι με μικρότερο νούμερο. Ζορίζουμε το πόδι μας να μπει σε κάτι που δε μας ταιριάζει και όταν το καταφέρουμε, κάτι μας πιέζει. Δε μας κάνει βρε αδελφέ! Και ποιος θέλει να ζει μια ζωή με κάτι να τον πονάει και να τον πιέζει;
Μην ξεχνάμε ότι ο πόνος είναι άμυνα. Μας προειδοποιεί το σώμα ή η ψυχή μας ότι κάτι δεν πάει καλά. Alarm!
Τι αξία έχει άλλωστε να προσπαθείς να χωθείς κάπου που περισσεύεις; Γιατί πρέπει να θυσιάζουμε την αξιοπρέπεια μας στο βωμό του θεού έρωτα όταν η άλλη πλευρά είναι δυο λαλούν και τρεις χορεύουν; Γιατί να βάζουμε τρικλοποδιά στον εαυτό μας αντί να προχωρήσουμε όσο και να μας πονέσει μέχρι να βρεθεί εκείνο το άτομο που θα αισθάνεται τυχερό που θα μας έχει στη ζωή του και θα κάνει τα πάντα για ένα μας και μόνο χαμόγελο; Μη βιαστείτε να απαντήσετε. Ρητορικά τα ερωτήματα.
Η ζωή μας, είναι το σπίτι μας, η πόρτα παραμένει ανοιχτή για όσους θέλουμε να μπούνε μέσα και για όσους θέλουν να φύγουν από αυτό. Τα κλειδιά όμως είναι πίσω από την πόρτα. Ο βαθμός δυσκολίας αυξάνεται λοιπόν για όποιον θέλει να ξαναμπεί.
Δεν είναι κακό να αποδεχτούμε τα συναισθήματα μας. Το γεγονός ότι δεν είχαν ανταπόδοση δε μειώνει την αξία μας ως άνθρωπο. Εκεί κάπου έξω είναι αυτός που θα έλθει και θα κολλήσει μαζί μας. Σχεδόν μαγικά!
Όταν κάποιος άνθρωπος ενδιαφέρεται πραγματικά δε θα αφήσει να του ξεφύγουμε έτσι απλά. Δεν είναι θέμα εγωισμού. Είναι θέμα ενστίκτου. Την φύσιν φυγείν αδύνατον. Το έχω ξαναπεί.
Σε όλους μας αξίζει να είμαστε η εξαίρεση του κανόνα στη ζωή ενός ανθρώπου.
Για κάποιους ανθρώπους είναι πιο εύκολο. Κάποιοι άλλοι πρέπει να “πληρώσουν” με πολλή υπομονή και μοναξιά μέχρι να έλθει η στιγμή.
Γι αυτό με το κεφάλι ψηλά. Xίλιες φορές να λείπεις από τη ζωή κάποιου παρά να περισσεύεις.
Amor alert : Όταν κάποιος άνθρωπος ενδιαφέρεται πραγματικά δεν ταλαιπωρεί πολύ. Τρέμει το φυλλοκάρδι του μην χάσει το αντικείμενο του πόθου του. Yeap! Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Μην τα πούμε όλα τώρα 😉
