Στο σκοτάδι, στο μυαλό μου
επιστρέφω στο κορμί σου,
στις καμπύλες τις γλυκές.
Δεν θυμάμαι τι φορούσες πριν,
πως τα’βγαλες.
.
Δεν σε ξέρω καν.
.
Μα θα σε πω εσπρέσσο.
Δεν τον ξεχνάω τον καφέ
τον πρωινό, μετά.
Σκέτος, καυτός,
με λίγο πόνο στο λαιμό με χτύπησε,
γελάκια στο κρεβάτι
που σταμάτησαν.
Όταν κατάλαβα ότι τον έπινες πικρό
για να αντέξεις
τις ώρες στη δουλειά
τις λύπες σου στο σπίτι
και μια ζωή πολύπλοκη
χωρίς κρέμα ή ζάχαρη.
.
Και τώρα μόνος.
Κοιτάω τον πάτο κούπας.
Στην αντανάκλαση,
κι εγώ.