Εκεί, κάτω από το «Προς» κρύβεται ένας ύπουλος εχθρός σας. «Κοινοποίηση» ή “Cc” αν ειστε σε αγγλομαθή υπολογιστή. Θεωρητικά η κοινοποίηση λέει κάτι φαινομενικά απλό: “Θέλω να ξέρεις κι εσύ τι λέμε εδώ αν και δεν είναι δικιά σου δουλειά.» Θυμήθηκα αυτή την κατηγορία επικοινωνιακού προβλήματος γιατί κοιτούσα κάτι παλιά αρχεία πριν τα σβήσω. Δούλευα σε έναν από τους μεγάλους ελληνικούς ομίλους και το email ήταν ο κύριος τρόπος συννενόησής τους. Βλακωδώς. Ο όγκος μηνυμάτων ήταν τόσο μεγάλος που αναγκάστηκα να μεταφέρω δεύτερο υπολογιστή στο γραφείο στον οποίο μετέφερα όλα τα μηνύματα και τα
κρατούσα όλα μαζί. Αλλιώς δεν μπορούσα να καταλάβω το ιστορικό των υποθέσεων!
Συνήθως η κοινοποίηση είναι ευθυνοφοβία. Και έτσι την εκλαμβάνουμε. «Σου λέω κάτι, αλλά δεν σε εμπιστεύομαι. Οπότε το λέω και σε κάποιον άλλον μπας και τα καταφέρετε όλοι μαζί τελικά κάπως.»
Έχει βέβαια το τεράστιο μειονέκτημα αυτή η κίνηση ότι μοιράζει και την ευθύνη. Ακόμα πιο ύπουλο είναι όταν μια απευθείας επικοινωνία 1 προς 1 ξαφνικά αποκτά παρέα. Γιατί έβαλε κοινοποίηση ξαφνικά κάποιον άλλον; Θέλει να μου πει κάτι πλαγίως; Ή, ακόμα πιο περίεργο, γιατί σταμάτησε να με κοινοποιεί σε μια συζήτηση; Οι ελάχιστοι κυβερνοτρόποι σε αυτή την περίπτωση είναι να αναφέρουμε σε κάποιον γιατί τον προσθέτουμε ή τον αφαιρούμε από την ανταλλαγή μηνυμάτων. Είτε σε μήνυμα ή από κοντά, ανάλογα με το περιεχόμενο και την ευαισθησία του ζητήματος.
Όσοι είναι πιο ψηλά στις ιεραρχίες έχουν μια ιδιόμορφη σχέση με την κοινοποίηση και τα email γενικά. Από την μια καταλαβαίνουν πολύ καλά το έντονα πολιτικό αυτό εργαλείο και το χρησιμοποιούν αμείλικτα για να κάνουν όλους τους άλλους να τρέχουν πανικόβλητοι. Από την άλλη επιλεκτικά αποφασίζουν (όποτε δεν τους συμφέρει) να το αγνοούν τελείως. «Α, το έστειλες με μήνυμα; Που να το δω καλέ, τόσα και τόσα μου έρχονται κάθε μέρα!»
Ως αφεντικό προσπαθώ πάντα να περιλαμβάνω σε οποιαδήποτε ανταλλαγή μηνυμάτων και τους ενδιάμεσους κρίκους. Αλλιώς μπερδεύεται η ιεραρχία. Αλλά αυτό προϋποθέτει διαφάνεια που δεν έχει συνηθίσει η ελληνική επιχείρηση. Και πάλι βέβαια το καλύτερο δεν είναι να τα λύσουμε όλα με μηνύματα. Μπορούμε να τα μαζεύουμε όλα για συζήτηση σε επόμενη συνάντηση ή από το τηλέφωνο χωρίς να γίνει μεγάλο θέμα. Το γεγονός ότι ο νεοπροσληφθείς γραμματέας μπορεί να βρει και να στείλει email στον Πρόεδρο της εταιρείας δεν σημαίνει ότι θα αρχίσουν και απευθείας κουβέντα.
Είναι επίσης σημαντικό, ειδικά σε ανθρώπους εκτός της δικιάς μας εταιρείας, να αναφέρουμε ποιοί είναι αυτοί που έχουν περιλάβει σε μια κοινοποίηση. Σε αυτό το παράδειγμα αν ο Κος Παπαδόπουλος και η Κα Ελεγχίδου είναι από την αποθήκη και το τμήμα Ανθρώπινου δυναμικού της εταιρείας μας έχει καλώς. Αλλά ο προμηθευτής δεν το ξέρει αυτό! Αν είναι δυο υπάλληλοι του Γενικού Χημείου του Κράτους;
Είναι ειρωνικό ότι γράφω εγώ για κανόνες τρόπων στα email καθότι έχω (δίκαια) την φήμη ανθρώπου που γράφει συχνά καυστικά μηνύματα. Αυτό που δουλεύει κατ’ιδίαν, δηλαδή να κόβουμε τις φιλοφρονήσεις και να μπαίνουμε στο ψητό, δεν βγαίνει τόσο όμορφα στα γραπτά. Ειδικά με ανθρώπους που ασχολούνται περισσότερο με τους τύπους παρά με την ουσία. Η δημοσιουπαλληλίστικη νοοτροπία τους βρίσκει ένα σωρό πατήματα στις διατυπώσεις και τις λεπτομέρειες. To βασανίζω το θέμα από την πρώτη μέρα που χρησιμοποίησα email. Τελικά αντικατοπτρίζει τον χαρακτήρα μου και πετυχαίνω τον σκοπό μου. Κάντε το ίδιο.
