Προβατάκια μου σας χαιρετώ!
Παραλίγο και φέτος να μείνω πιστός στην παράδοση μου να μη γράφω προεκλογικά, γιατί δεν θέλω να ερμηνεύονται ως υποστήριξη για οποιονδήποτε τα λεγόμενά μου!
Όμως διαπιστώνω με λύπη (!) ότι ίσως να μην προλάβω να ασχοληθώ με το πρόσωπο για το οποίο ήθελα να γράψω από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα τις “Λυκοφιλίες”: Τον φίλτατο και μέγα πολιτικό άνδρα της μεταπολίτευσης, τον Αντωνάκη (όχι τον “σκασμός Αντωνάκη”, ούτε τον Τρελαντώνη, αν και είναι πολύ κοντά, καθότι προπροπάππος τού), αλλά τον Αντώνη του σήμερα, τον Αντώνη που όλοι-και κυρίως ο Αλέξης! – αγαπάμε με το πάθος που λατρέψαμε όλες τις καρικατούρες των κλασσικών, όπως τον Εμπενίζερ Σκρούτζ του Ντίκενς, τον Κάπτεν Είχαμπ του “Μόμπι Ντικ”, τον Σάιλοκ από τον “Έμπορο της Βενετίας”, ακόμα και τον δικό μας Γέρο-Λαδά με το “οι Γερμανοί είναι φίλοι μας”, αλλά πιότερο απ’ όλους, τον θρυλικό “Φον Δημητράκη” του Δημήτρη Ψαθά.
Για όσους δεν ενθυμούνται ή δεν είχαν την τύχη να το παρακολουθήσουν, το μεταπολεμικό αριστούργημα του Ψαθά μιλάει για έναν ανίκανο και αποτυχημένο πολιτικάντη της προκατοχικής Ελλάδας, τον Δημητράκη, που κατά τη διάρκεια φυσικά του πολέμου λουφάζει στο σπίτι του, όπως πολλοί πολιτικάντηδες της εποχής του-κυρίως του συντηρητικού χώρου! – ο οποίος, μέσω ενός γνωστού του, συνεργάτη των Ναζί, δέχεται να αναλάβει ένα κατοχικό υπουργείο, χωρίς φυσικά να λαμβάνει αποφάσεις, απλά για να εκτελεί τις εντολές των κατακτητών του Γ’ Ράιχ.
Ο Δημητράκης λοιπόν, αναρριχάται προδοτικά στον υπουργικό θώκο, αδιαφορώντας για τη δυστυχία των συμπατριωτών του, ακόμα και για το γιο του, τον οποίο αποκηρύσσει γιατί είναι αντάρτης στα βουνά και καταζητούμενος και γαντζώνεται από την καρέκλα της επίπλαστης εξουσίας του. Σαν αποτέλεσμα γίνεται “γερμανικότερος των Γερμανών”, εξυπηρετώντας με ζήλο τα συμφέροντά τους.
Θα μου πείτε “που βλέπεις τις ομοιότητες με τον Αντωνάκη βρε Λύκε; Αφού δεν έχουμε κατακτητές!”
Εντάξει, προφανώς δεν είναι η μπότα των SS στο σβέρκο μας, αλλά όσο να το κάνεις, όταν ο μόνος λόγος που είσαι σε μια πρωθυπουργική καρέκλα είναι γιατί συμμάχησες με τους επί δεκαετίες “θανάσιμους” εχθρούς σου, στους οποίους μέχρι χτες χρέωνες όλα τα δεινά της χώρας, χωρίς να έχεις εντολή από το εκλογικό σώμα, αλλά εντολή ξεκάθαρη από τους ίδιους τους δανειστές σου, με τους οποίους υποτίθεται ότι θες να διαπραγματευτείς για να υλοποιήσεις εξαγγελίες που έκανες σε 2 “Ζάππεια”, αλλά τελικά δε κάνεις καμία πράξη και απλά ακολουθείς πιστά ό,τι συμφώνησε ο προκάτοχος σου, στον οποίο χρέωνες την προσφυγή στο “απεχθές”, όπως έλεγες τότε, ΔΝΤ και εφαρμόζεις πιστά και απαρέγκλιτα το Μνημόνιο, στο οποίο έλεγες “όχι” σε όλους τους τόνους, λίγο πριν το υπογράψεις, ε, λογικά σε μπερδεύει κάποιος με τον δοσίλογο πολιτικό του Ψαθά!
Ας δούμε όμως πόσο πραγματικά κοντά είναι ο Αντωνάκης στο Δημητράκη.
Ο Αντωνάκης, πρώτη φορά εκλεγείς βουλευτής σε ηλικία 26 ετών, πρώην μέλος των Κενταύρων και των Ρείντζερς , αγαπημένο τέκνο του Αβέρωφ, πρώην τσοπάνης υπεύθυνος σε θέματα εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης του πρώτου απέθαντου πρωθυπουργού παγκοσμίως, του νυν-και-αείμνηστου Κόμη Κωστάκη των Καρπαθίων, ο οποίος των έκανε έναν από τους νεότερους υπουργούς όλων των εποχών, για να μπορέσει ο Αντωνάκης να του το ξεπληρώσει, ρίχνοντας την κυβέρνηση του για ένα λόγο για τον οποίο δε μπορούσε να κάνει τίποτα, φέρνοντας στην εξουσία πάλι τον πολιτικό αντίπαλο του Πρωθυπουργού του , τον Παπατζή-Αντρέα, τον οποίο πριν από αυτό τον είχανε στη μπούκα και τον είχαν πάει μέχρι και σε ειδικό δικαστήριο!
Σα να μην έφτανε αυτό το χτύπημα στο πρώην κόμμα του, συνεργάζεται ανοιχτά και για την εκλογή προέδρου της Προβατοκρατίας με τους αντιπάλους τους το ’95, έτσι για να δέσει το γλυκό. Μιλάμε για ΤΗ συνέπεια!
‘Ετσι ο Αντωνάκης ίδρυσε πολιτικό κόμμα, μόνο που δεν ήταν κόμμα, αλλά εποχή του χρόνου. Και όπως όλες οι εποχές (ακόμα και αυτές του Game of Thrones!) κάποτε τελειώνουν, κυρίως άμα οι πολιτικές τους θέσεις εξαντληθούν σε μια αόριστη ακροδεξιά ατζέντα με αιχμή του δόρατος ένα δυσεπίλυτο και μικρής πλέον σημασίας “εθνικό” θέμα και δεν έχουν καμία πραγματική θέση. Όμως υπήρχε μια περίοδος που η Άνοιξη βρισκόταν ακόμα σε καλή φάση και ο Αντωνάκης της δήλωνε ότι “δε γυρνάω στη ΝΔ ούτε ως αρχηγός”. Τελικά γύρισε αρχικά ως Ευρωβουλευτής το 2000, διαλύοντας το κομματάκι του, γιατί κόμμα που σε εθνικές εκλογές πήρε στην καλύτερή του φάση 4,88% κόμμα δε το λες, άντε να το πεις απόκομμα!
Μετά λοιπόν γύρισε στα παλιά του λημέρια, που όμως ήταν περισσότερο κεντροδεξιά τότε, μια και αρχητσοπάνης ήταν ο Μπούλης ο Καραμανλίπος, ο πιο παχύς τσοπάνης όλων των εποχών, που δεν άντεχε καθόλου τότε την ακροδεξιά, να φανταστείς έδιωξε και τον πιο καλό του κλόουν στα κανάλια, τον Καρατζά Χέρι-Χέρι, που έφτιαξε ένα κόμμα που το είπε ΠΡΟ.ΒΑ.Τ.Ο. (Προβοκάτορες Βαρεμένοι Ταλιμπάν της Ορθολοξίας) πιστεύοντας ότι άμα δούνε το όνομα τους, τα πρόβατα θα τον ψήφιζαν πιο εύκολα, αλλά τελικά τον ψήφισαν κυρίως οι Λύκοι, γιατί τότε η Χρυσή Αγέλη δεν υπήρχε ενεργά στην πολιτική και αυτοί πίστευαν ότι εκεί θα είχε πρόβατα και μπήκαν!
(Να πούμε σε μια παρένθεση, ότι εκεί στο ΠΡΟ.ΒΑ.Τ.Ο. ξεκίνησαν τη “λαμπρή” τους πορεία και οι μεγάλοι τσοπάνηδες της μετέπειτα κυβέρνησης του Αντωνάκη, Αηδόνης και Σαρκοβορίδης, έτσι για να δείτε τι αφρόκρεμα μάζεψε!)
Πάλι λοιπόν στα παλιά του λημέρια ο Αντωνάκης, τόσο προσαρμοστικός (έτσι λένε τον κωλοτούμπα στα Νέοδημοκρατικά Ελληνικά!) και ευέλικτος που τελικά έγινε και Αρχηγός του κόμματος, όταν ο Μπούλης αποχώρησε, αφού έχασε τις εκλογές από ένα παλιό γνώριμο του Αντωνάκη, πρώην συμφοιτητή του, που ήταν και στο ίδιο δωμάτιο αλλά και στην ίδια μπάντα, το γιο του Παπατζή Αντρέα το Γιωργάκη τον Κάλτσα, θρυλικό ερασιτέχνη ποδηλάτη, ερασιτέχνη ομιλητή και ερασιτέχνη πολιτικό, που μιλούσε τα ελληνικά καλύτερα από το Γκάλη, εντάξει όχι καλύτερα, αλλά το ίδιο καλά, άξιο συνεχιστή των σαρδάμ του προκατόχου του στην Αρχηγία του (ΠΑ)ΣΟΚ, το θρυλικό Τερμίτη τον Εκσυγχρονιστή, με τις αμέτρητες ελιές στο πρόσωπο (τουλάχιστον δηλαδή, γιατί ευτυχώς για το υπόλοιπο σώμα δε μάθαμε ποτέ, όχι ότι το επιθυμούσαμε κιόλας, Θεός φυλάξει!), υπέρμαχο της Φούσκας και της Μακέτας!
Ως αρχηγός λοιπόν του κόμματος στο οποίο δε θα γύριζε ούτε ως τέτοιος, ο Αντωνάκης έτριβε τα χέρια του, όταν ο παλιός του συμφοιτητής έβαλε την χώρα στο Σφαγείο του ΔΝΤ, γιατί επιτέλους μυρίστηκε καρέκλα, και επίσης γιατί όλη την ακροδεξιά και νεοφιλελεύθερη θεώρηση που είχε, φαντάστηκε ότι θα μπορούσε επιτέλους να την περάσει ως επιβεβλημένη από άνωθεν και Δανειστές, και ότι αν δε τα κάνουμε, θα μας κλείσουν έξω από το κοινό ευρωπαϊκό βοσκοτόπι!
Στην αρχή βέβαια, βλέποντας την οργή των αγουροξυπνημένων προβάτων κατά του Γιωργάκη, δήλωνε αντιμνημονιακός και πρόθυμος να κάνει επαναδιαπραγμάτευση, εμφανιζόταν σε κάτι διατηρητέα εκθεσιακά μέγαρα και παρουσίαζε προτάσεις 18 σημείων, και άλλα τέτοια διαφημιστικά, για να καταλήξει στο ίδιο σημείο, δλδ να συγκυβερνά με βαλτό Πρωθυπουργό από τους δανειστές, έναν αρχητραπεζήτουλα τον Πάπα Δήμιο, που ήξερε από καλές σφαγές και θα εφάρμοζε το πρόγραμμα εθελοντικής προβατόθυσίας, το λεγόμενο “Μνημόσυνο” γιατί γινόταν στη μνήμη της πάλαι ποτέ ελευθερίας της χώρας (θεός σχωρέστη!) μαζί με τον αντικαταστάτη του Γιωργάκη, που έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν, το Μπένυ-Jealous τον Αντισυνταγματαρχολόγο, που μάλιστα ήταν και υπεύθυνος της διαπραγμάτευσης που ο Αντωνάκης είχε κατηγορήσει ως ανεπαρκή!
Μετά ήρθαν οι εκλογές, και ήρθαν την κατάλληλη ώρα, μια και από τη μια είχανε μαζευτεί οι Λύκοι στην Αγέλη και διεκδικούσαν κι αυτοί προβατάκια, γιατί σου λέει, μόνο οι ξένοι θα σφάζουν; Θέλουμε κι εμείς!
Από την άλλη είχε ξεφυτρώσει μια δημοσκοπηκή αριστερά με επικεφαλής έναν Γέρο Τσέλιγκα από τις κόκκινες στάνες των βουνών, το Μπαρμπα-Φώτη, που ουσιαστικά απλώς ήταν αριστερά από την πλευρά της δημοσκόπησης και μπερδεύτηκαν στα κανάλια και τους είπαν αριστερά, αλλά στην ουσία ήταν ό,τι είχε μείνει από το κόμμα του Μπένυ, που γινόταν σιγά σιγά κομματάκι, όπως η Άνοιξη του Αντωνάκη!
Από την τρίτη είχαν μαζευτεί και κάτι καμένοι/ψεκασμένοι πρώην του γαλάζιου μαντριού που τους μάντρωσε ένας χοντρούλης που θύμιζε λίγο το Μπούλη, στο πιο καμένο του, ο Πάνω-Κάτως Σκαμμένος και έχανε κι από κει προβατάκια, και τέλος, εμφανίστηκαν και τα κουρεμένα σύριζα προβατάκια, που δεν είχαν και πολλά να χάσουν με ένα νεόκοπο τσοπάνη, που καταγόταν από τις κόκκινες στάνες όπως ο Μπαρμπα-Φώτης, αλλά εκείνος έγειρε πιο αριστερά και έπεσε πάνω στον τότε αρχηγό των κουρεμένων, Αλα(λόγιαναγαπιώμαστε)βάνο , ο οποίος έγειρε με τη σειρά του και έπεσε ακόμα αριστερότερα και τελικά βγήκε από το σχήμα τελικά, γιατί πιο αριστερά έβγαινες από το ευρωπαϊκό βοσκοτόπι, και οι κουρεμένοι του νεαρού δε το θέλανε αυτό! Ο τυπάκος αυτός ήτανε ο Αστροπελέξης ο φρυδάτος , που ακόμα δε ξέρουμε πολλά να σας πούμε, από Δευτέρα θα μάθουμε μάλλον πιο αναλυτικά (ΜΟΥΧΑΧΑΧΑΧΑΑΑΑΑΑΑ)!!
Έτσι, οι πρώην εχθροί γίνανε φίλοι μπροστά στην ανάγκη και ο Αντωνάκης έγινε επιτέλους πρωθυπουργός μετά από 2 εκλογές μέσα σε λίγες μέρες και έχοντας τα μικρότερα ποσοστά στην ιστορία του κόμματος του, ενώ διεκδικούσε την εξουσία! Εννοείται ότι συμμάχησε με το Μπένυ, γιατί “σπίτι χωρίς Μπένυ, ΔΝΤ δε μπαίνει!”
Από κει και πέρα ήταν απλά τα πράγματα, ο Αντωνάκης έπαιρνε κάποια email από της Βρυξέλλες, κάποια τηλεφωνήματα από Βερολίνο, και ό,τι του λέγανε τα έκανε. Best job ever!
Τουλάχιστον έτσι νόμιζε, γιατί, ένα περίεργο πράγμα, ενώ του λέγανε ότι όλα καλά τα κάνει, ούτε η παραγωγή στο βοσκοτόπι αυξανόταν, ούτε οι σφαγές σταματούσαν, ούτε τα σανά έφταναν για όλους, ούτε τα προβατάκια ήταν ευχαριστημένα. Το αντίθετο μάλιστα, όλο και περισσότερα κουρευόντουσαν σύριζα!
Οι μόνοι που ήταν ευχαριστημένοι ήταν οι λύκοι, οι δανειστές , τα θαλάσσια βοοειδή με το εφοπλιστικό βλέμμα και τα παχιά βοοειδή που έβγαζαν το κεφαλαιοτύρι, άντε και κάτι παπαγάλοι που βγαίναν σε κάτι παράθυρα στους στάβλους και πήγαιναν διάφορα υπαγορευμένα “νέα”, γιατί τους τάιζε καναβούρι.
Μάλιστα μετά μάντρωσε και τους πιο πολλούς λύκους για να μη του τρώνε πρόβατα, και μετά ούτε αυτοί ήταν χαρούμενοι!
Εντωμεταξύ, τραβούσε το μαντρί του όλο και δεξιότερα, για να έχουν πιο μεγάλη απόσταση να διανύσουν τα προβατάκια που το έσκαγαν να πάνε να κουρευτούν σύριζα, και να το σκέφτονται, τα τρόμαζε και ότι θα τους διώξουν από το ευρωπαϊκό βοσκοτόπι, αλλά του κάκου, γιατί όσο αυτός τραβιόταν δεξιά και έκανε ότι του έλεγαν, τόσο τους έβγαζε μόνος του από τα όρια στα οποία ζούσαν τα ευρωπαϊκά πρόβατα και τους πήγαινε πιο κοντά σε κάτι ανατολικά βοσκοτόπια, που βοσκούσαν κάτι κίτρινα προβατάκια, που ήταν συνηθισμένα να δουλεύουν μέχρι να πέσουν ανάσκελα και να τρέφονται με το ένα τρίτο του σανού των ευρωπαϊκών προβάτων, αλλά δε τους ένοιαζε που ψοφούσαν, μια και ήταν πάρα πολλά και πάντα τα αναπλήρωναν, γιατί αυτό ήταν ο κρυφός πόθος του Αντωνάκη, -που στην πραγματικότητα ήθελε να έχει κι αυτός τέτοιας ράτσας προβατάκια- να έχει το κεφάλι του ήσυχο!
Αντί όμως να κιτρινίσουν τα προβατάκια του από την επιρροή αυτή, κιτρίνισαν από το κακό τους και ο Αντωνάκης δε κατάφερε να εκλέξει ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο για τη δημοκρατία: το τοτέμ που βάζανε στο κέντρο στο βοσκοτόπι για να κάνουν δεήσεις στην Προβατοκρατία, τον Πρόεδρο της Προβατοκρατίας, που βέβαια δεν είχε καμιά ουσιαστική χρήση, ήταν απλά ένα σύμβολο, αλλά αν θυμάστε στο παρελθόν-τραγική ειρωνεία!- το είχε εκμεταλλευτεί και ο ίδιος για να αυξήσει την επιρροή του δικού του κόμματος. Είχε ο παλιόκαιρος γυρίσματα!
Δυστυχώς θα πρέπει κάπου εδώ να ολοκληρώσω το αφιέρωμα στον Φον Αντωνάκη, γιατί αναμένονται φρέσκες εξελίξεις και ίσως έχουμε και 2ο μέρος!!
Προς το παρόν σας αφήνω προβατάκια μου, τα λέμε μετά της εκλογές, να δούμε αν ο Φον Αντωνάκης θα μπορέσει να συνεχίσει. Γιατί να ξέρεις προβατάκι, έχει ακόμα αδιάβαστα mail από τους δανειστές να εκτελέσει, κρίμα να μείνει η δουλεία του στη μέση. Τώρα ότι μερικά θα έπρεπε να τα βάζει στην ανεπιθύμητη αλληλογραφία είναι άλλο θέμα, και δε θα τον κρίνω εγώ, αλλά εσύ.
Καλή εκλογίκευση!
