Tο Σάββατο του 2006 στις οχτώ και τέταρτο, τρόμαξα.
Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσο διαφέρουν μεταξύ τους οι βαθμίδες του φόβου;
Έχετε τρομάξει ποτέ στ’ αλήθεια;
Γνωρίζετε ότι τον Οκτώβριο του 1998 τα υπέροχα κόκκινα μαλλιά της κυρίας Χάβισαμ από το Μπράιτον άσπρισαν μέσα σε δέκα λεπτά, όταν αντίκρισε τη δολοφονία του γιου της, από τον τρόμο;
Έχετε ακούσει την ιστορία του κυρίου Δημήτρη Δελληκώστα από το Λιοντάρι Αρκαδίας που έσπασε η καρδιά του από φόβο και κατέληξε μέσα σε τριάντα δευτερόλεπτα μόλις έμαθε ότι η λατρεμένη σύζυγός του τον απατούσε;
Μπορείτε να αναλογιστείτε τον τρόμο που είναι ικανή να προκαλέσει η αγάπη;
Έχετε αγαπήσει ποτέ τόσο πολύ ώστε να νιώθετε τον τρόμο να παραμονεύει ;
Έχετε φοβηθεί ποτέ τον φόβο;
Εγώ δεν είχα.
Μέχρι εκείνο το Σάββατο του 2006 στις οχτώ και τέταρτο.
Χρειάστηκε μόνο μία λέξη. Ποτέ δεν είχα φανταστεί πως μία μόνο λέξη είναι ικανή να σε τρομοκρατήσει.
“Φεύγω”.
Και ενώ δεν έχω κάτι τόσο το φαντασμαγορικό να αναφέρω, όπως ένας θάνατος του σώματός μου ή το άσπρισμα των μαλλιών μου, κάτι που θα μπορούσατε να διαπιστώσετε με μια ματιά και να πείτε “αχ το καημένο το κορίτσι πόσο πρέπει να τρόμαξε” και ίσως να με συμπονούσατε, ίσως πάλι να ευχαριστούσατε απλώς την καλή σας τύχη που εσείς ποτέ δεν έχετε τρομάξει τόσο, διώχνοντας με μια μικρή κίνηση του χεριού σας την δυσοίωνη στιγμιαία σκέψη όπως διώχνει κανείς ένα μικρό σύννεφο καπνού την ώρα που έρχεται προς το μέρος του και να συνεχίζατε ανενόχλητοι να κάνετε ό,τι κάνατε εκείνη την ώρα του δικού μου ανείπωτου τρόμου, μπορώ με κάθε ειλικρίνεια να σας διαβεβαιώσω πως εκείνο το Σάββατο του 2006 στις οχτώ και τέταρτο ακριβώς, εκείνη την ώρα ακριβώς στο άκουσμα αυτής της, κατά τα φαινόμενα αθώας μικρής λέξης, τρόμαξα.
“Φεύγω”.
Τρόμος. Όλα μέσα μου έσπασαν σε μυριάδες μικρά κομματάκια.
Όπως μόνο το κρύσταλλο μπορεί να σπάσει όταν το τρομάξεις.
Αν έχετε παρατηρήσει το γυαλί, το ευτελές γυαλί σε αντίθεση με το ποιοτικά ανώτερο του κρύσταλλο, με όση δύναμη κι αν πέσει κάτω σπάει σε μεγάλα, άγαρμπα κομμάτια. Κομμάτια που συνήθως μπορείς να τα ξανακολλήσεις και να το κάνεις, αν και σπασμένο και πάλι λειτουργικό.
Το κρύσταλλο, το οποίο ακόμα και αν δεν είσαι ειδήμων, ακόμα και αν δεν μπορείς να το ξεχωρίσεις από το γυαλί με την πρώτη ματιά, ακόμα κι αν σήμερα έχουμε καταφέρει να φτιάχνουμε λαμπερά γυάλινα ποτήρια που μοιάζουν σαν κρυστάλλινα, χρειάζεται μόνο μια μικρή ακτίνα φωτός για να λάμψει μοναδικά, όπως μόνο ένα κρύσταλλο μπορεί και σου δίνει πίσω πάραυτα, από μία και μόνο μικρή ακτίνα φωτός, χίλιες λαμπερές,πολύχρωμες, ωραίες λάμψεις. Ομορφαίνει και φωτίζει τα πάντα γύρω του.
Έχετε προσέξει την ποιοτική διαφορά του ήχου από τα παγάκια μέσα σε ένα κρυστάλλινο ποτήρι την ώρα που το κουνάς; Δοκιμάστε το.
Πάρτε ένα γυάλινο και ένα κρυστάλλινο ποτήρι, τοποθετήστε μέσα τους τρία παγάκια με κάποιο ευχάριστο υγρό της αρεσκείας σας, όπως για παράδειγμα τζιν και κουνήστε το ελαφρά.
Ακούστε την κρυστάλλινη μουσική. Μια μουσική που κανένα γυαλί ποτέ στον κόσμο δεν θα μπορέσει να παίξει.
Μετά ρίξτε τα δύο ποτήρια στο πάτωμα με δύναμη.
Δείτε πώς θα σπάσει το φτηνό γυαλί και δείτε σε πόσα μυριάδες μικρά κομματάκια θα σπάσει το ακριβό κρύσταλλο.
Ακόμα κι αν αυτά τα μυριάδες μικρά σπασμένα κομμάτια του συνεχίσουν να λάμπουν, ακόμα κι αν εξακολουθούν να είναι όμορφα σε αντίθεση με τα χοντροκομμένα σπασμένα και αδιάφορα κομμάτια του γυαλιού, ακόμα κι αν μοιάζουν σαν πολλά πολλά μικρά διαμάντια, δεν θα μπορέσουν ποτέ να ξαναγίνουν λειτουργικά.
Έτσι τρόμαξα το Σάββατο του 2006 στις οχτώ και τέταρτο. Και έσπασα.
Σαν κρύσταλλο.
