Everybody hurts
Take comfort in your friends
Everybody hurts
Don’t throw your hand, oh noDon’t throw your hand
If you feel like you’re alone
No, no, no, you are not alone
Το ακούω από το πρωί.
Ασταμάτητα!
Όλοι πονάνε, όλοι παλεύουν, όλοι κάπως…
Περίπου οκ, περίπου καλά, περίπου σκατά, περίπου ΠΑΣΟΚ, περίπου ΝΔ, περίπου αριστερός (βλ. Σύριζα) περίπου, μάλλον, ίσως… Η απογείωση του ημίμετρου. Η χρονιά του νταξ, του καλούτσικα και του έχει ο Θεός.
Δεν έχει ούτε ο Θεός, ούτε εσύ, ούτε εγώ όσο το ημίμετρο μας έχει γίνει τρόπος ζωής.
Δε θα κάνω ανασκόπηση, ούτε κριτική για τα ημίμετρά μας που εμείς τα ξέρουμε, εμείς τα εμπιστευόμαστε, εμείς τα φοράμε πανοπλίες, γιατί το μέτριο αντέχεται σε σχέση με το άκρο που θέλει αποφασιστικότητα για να εφαρμοστεί.
Έναν ταπεινό και ειλικρινή αποχαιρετισμό ήθελα να κάνω. Στις απώλειες που έφερε αυτή η χρονιά. Στα γεια που είπα σχεδόν υπό τον βιασμό καταστάσεων που δεν επέλεξα, ούτε ποτέ θα επέλεγα για ανθρώπους που αγαπώ. Στα ξαφνικά και οριστικά γεια που δεν ακούστηκαν ποτέ έγκαιρα ή και καθόλου…
Έναν ταπεινό και ειλικρινή αποχαιρετισμό μαζί με ένα ευχαριστώ, γιατί παρόλο που η χρονιά ξεκίνησε με επίπονους αποχωρισμούς, παράλληλα μου έφερε περισσότερη αγάπη από ανθρώπους που δεν περίμενα ότι θα μου την έδιναν. Αν δε ισχύει το ό,τι δίνεις παίρνεις, τότε η χρονιά αυτή μάλλον έχει αρχίσει να με πείθει πως κάπου, κάπως, κάποτε, σε κάποια ζωή και σε ένα παράλληλο σύμπαν, κάτι έχω κάνει καλά.
Όλα τα άλλα είναι μικρά, πολύ μικρά για να με απασχολήσουν. Για ό,τι είναι προαποφασισμένο “για το καλό μου” δεν ανησυχώ. Το θέμα είναι τι μπορώ να κάνω εγώ… εγώ για μένα και όσους λατρεύω ευλαβικά.
Ποτέ ένας χρόνος δεν μπαινοβγαίνει απόλυτα καλά ή κακά. Νόμος!
Έχει η ζωή μηχανισμούς να σε περνάει από την καψούρα στην αδιαφορία, από το χαστούκι στο φιλί και τούμπαλιν σε κλάσματα δευτερολέπτου. Αν είσαι και άνθρωπος δεκτικός στα ερεθίσματα που σε περιβάλλουν, τρέχα γύρευε τι κυκλοθυμίες έχεις να παλέψεις και φέτος και σε κάθε φέτος που έρχεται.
Το θέμα είναι να αποφασίσεις να ζήσεις επιτέλους με αυτό που σε γεμίζει περισσότερο, χωρίς να υιοθετείς ξένα θέλω, προσδοκίες και κολλήματα αλλονών, που ποτέ δε θα σε καταλάβουν και ποτέ δε θα σε χαϊδέψουν όσο εσύ το επιθυμείς. Να βάλεις τέλος σε ό,τι σε ρίχνει σε μιζέρια με βάση τη δική σου υποκειμενική αντίληψη του τι είναι μίζερο και τι γενναιόδωρο.
Να ζήσεις το σύντομο μπραφ, το γρήγορο σου πέρασμα από το χωροχρόνο των διπλανών σου, αυτό που οι άλλοι το λένε ζωή, ενώ εσύ το είχες πάντα για τριπάκι με αυτό που σε κάνει ευτυχισμένο ακόμα και όταν οι άλλοι το έχουνε γραμμένο, ξεγραμμένο, τελειωμένο…
Έχει απέραντη μοναξιά η ανεξαρτησία και η απόφαση να μην αρκείσαι σε τίποτα λιγότερο από ό,τι ονειρεύεσαι, αλλά η επιλεκτική μοναξιά που γεμίζει με την αγάπη που ενίοτε εισπράττεις, ως επιστροφή από όσα έχεις δώσει, αξίζει όσο τίποτα στον κόσμο τούτο.
Δεν έχω άλλα λόγια για το τελείωμα του 14… μόνο πράξεις για την αρχή του 15.
Πράξεις και στάση ζωής… μόνο αυτό, που μας έμαθες εσύ που μας την έκανες νωρίς…
