Η μητρότητα είναι κάτι ιδιαίτερο, κάτι μαγευτικό.
Ατελείωτες ώρες να παίζεις με τα μικρά σου, λογής – λογής παιχνίδια, να τους μαγειρεύεις, να τα ταΐζεις, να πηγαίνετε μαζί βόλτα… και μετά, ξυπνήσατε!
Η αλήθεια, η μαύρη αλήθεια, είναι διαφορετική. Κρατάμε όλα τα μαγικά και προσθέτουμε και κάποια αληθινά. Εξομολογήσεις αληθινές από «μικρές αμαρτίες» που έχουμε κάνει, κάνουμε ή θα κάνουμε στο μέλλον και κρύβουμε επιμελώς από τη δική μας μαμά.
Οι αταίριαστες κάλτσες.
Πρέπει να είναι ένα είδος βίτσιου αυτό που είχαν οι μανούλες μας, της προηγούμενης και της προ – προηγούμενης γενιάς. Οι κάλτσες… τις μαντάρουν, τις κεντάνε, τις γυρίζουν, τις τυλίγουν, φυλαγμένες τακτικά στα συρταράκια με ευλαβική τάξη.
Πρέπει να είναι κάποιο είδος μαθησιακής δυσκολίας που ποτέ δεν το κατάφερα, με εκείνες τις πολύχρωμες, με όλους τους ήρωες της Disney, μικροσκοπικές καλτσούλες.
Τέρμα, όταν χαλάνε τις πετάμε και όταν είναι το ίδιο χρώμα είναι ζευγάρι. Δε θα παρεξηγηθεί ο Μπομπ ο Σφουγγαράκης, αν πάει βόλτα με τον Τουίτη στο άλλο πόδι φαντάζομαι ε;
Τα καθαρά ρούχα.
Ποτέ δεν περίμενα ότι θα βρισκόμουν στη θέση να μυρίζω ρουχαλάκια που στολίζουν με χάρη το πάτωμα για να καταλάβω αν είναι καθαρά. Δε θέλω εκφράσεις περίεργες, όταν κάνετε παιδιά θα το ζήσετε δε μπορεί. Πολλές φορές τα μικρά, αλλάζουν ρούχα επειδή βαριούνται, τους τελειώνει το παιχνίδι και παίζουν με τα ρούχα τους.
Και τα δοκιμάζουν όλα (ιδιαιτέρα τα μικρά κοριτσάκια). Αυτά που δεν τους γεμίζουν το μάτι, ρίχνονται ανέμελα στο πάτωμα και φύγαμε για την επόμενη υπερπαραγωγή. Δεν τα βάζω για πλύσιμο όλα, μαμά το ομολογώ.
To κουμπί Snooze
Πριν τα παιδιά, αυτό το κουμπί συνήθως βρισκόταν κάπου στην κορυφή του ξυπνητηριού ή ήταν ένα από τα κουμπιά του κινητού τηλεφώνου. Στη «μετά παιδιών» περίοδο, το κουμπί αυτό είναι το κοντρόλ της τηλεόρασης. “Δες αγάπη μου, Σάββατο που ξύπνησες αχάραγα λίγο Ντόρα, λίγο Χάνα Μοντάνα…”
Ντρέπομαι, κοκκινίζω, μα με κόβω να διαπράττω πολλάκις αυτό το έγκλημα, προκειμένου να εξασφαλίσω λίγα λεπτά ύπνου ακόμα. Γιατί πολλά τα λεπτά δεν είναι – μη φανταστείτε. Η ψευδαίσθηση και μόνο ότι δεν είναι ανάγκη να πεταχτώ με τη μία, μα έχω λιγοστό χρόνο να ρίξω ένα ακόμα τέντωμα, να χαρώ ένα μη αγχωμένο χασμουρητό, μου φαίνεται τόσο μα τόσο ελκυστική…
Το υγιεινό πρωινό
Έχω βγάλει τα σώψυχά μου, αυτό θα σας κρύψω; Ε ναι λοιπόν, δεν έχω φτιάξει ποτέ ομελέτα με μπέικον, δεν έχω στύψει ποτέ πορτοκάλια ατελείωτα για να εγκλωβίσω όλες τις βιταμίνες φρέσκιες στο ποτήρι των μικρών μου. Τα τοστάκια είναι μια εύκολη λύση, που τα προτιμώ ωμά γιατί παίζει και να τα ξεχάσω στην τοστιέρα πάνω στον πρωινό πανικό. Χυμός έτοιμος, γάλα και ας περιμένουν οι βιταμίνες μέχρι το απόγευμα που θα καθαρίσουμε κανένα φρουτάκι για ξεκάρφωμα.
Εντάξει είμαι καλή μαμά όμως, νομίζω. Αυτό βλέπω στα μάτια των μικρών μου σελέμπριτις, όταν με αγκαλιάζουν με λαχτάρα. Όταν μου βγάζουν τις καρτούλες τους που επιμελώς έφτιαξαν μόνο για εμένα και εκεί μέσα κλείνουν όλα τα σ’αγαπώ του κόσμου. Ό,τι χρειάζεσαι μόνο να ακούς στη μάταιη τούτη ζωή.
Οι ώρες μας μαζί δεν είναι τόσες όσες θεωρούνται ιδανικές, αλλά προσπαθώ και προσπάθεια σημαίνει να δίνεις ό,τι καλύτερο διαθέτεις.
Μιλάμε, τραγουδάμε, με πάνε σινεμά συχνά, χορεύουμε, ροκάρουμε, βολτάρουμε, γαργαλιόμαστε και κυρίως γελάμε.
Ελπίζω να έχουν αρκετές βιταμίνες αυτές οι δραστηριότητες.
Ελπίζω επίσης πραγματικά, πως η μαμά μου δεν θυμάται να κάνει σύνδεση στο διαδίκτυο όπως της έδειξα, για να μη διαβάζει τις εξυπνάδες της κόρης της.
ΥΓ. Μάνα χρόνια πολλά btw, γιουβετσάκι θα φτιάξω και θα μαζέψω επιτέλους αυτή τη μπουγάδα από το μπαλκόνι που έχει κοκαλώσει εδώ και 4 μέρες.
ΥΓ. Νο2 Μανούλες θεάρες, χρόνια πολλά! Δυνατά τραγουδάτε με όλα τα φάλτσα που διαθέτετε 😉
