Υπάρχουν κάποιες στιγμές που απλά καταλαβαίνεις τι τράβηξε η μάνα σου για να σε φέρει ως εδώ.
Κοίταξα το κόκκινο κεσέ από παγωτό. Έχω ένα σωρό τάπερ αλλά εκεί αποφάσισα να βάλω όσο φαγητό δεν έβαλα για τα παιδιά αύριο στο σχολείο. Ξεκίνησα να φτυαρίσω τις πατάτες από το ταψί. Ξανακοίταξα τον κεσέ. Με αυτό το έμπειρο βλέμμα της νοικοκυράς που έχει κόψει με ακρίβεια ότι το φαγητό από τον φούρνο θα χωρέσει αλλά δεν θα περισσέψει κιόλας πολύ χώρος. Στην κουζίνα που την είχα δει να το κάνει τόσες φορές όταν ήμουν εγώ το παιδί. Και πολλές περισσότερες που κοιμόμουν όπως κοιμούνται τώρα τα δικά μου και πάλευε την εξάντληση να τελειώσει τις δουλειές και να τα αφήσει όλα λαμπίκο.
Βρε, δεν μας παρατάτε λέω εγώ με την μέρα της μητέρας. Κάθε μέρα είναι μέρα του ήρωα γονιού και το ευχαριστώ δεν μετριέται με λουλούδια και σοκολατάκια.
