Την είδα που κοιτούσε κάτι στην τσάντα της. Στην ουρά περιμέναμε πέντε άτομα, θεωρητικά 2 μέτρα απόσταση πρέπει να έχουμε αλλά το πεζοδρόμιο δεν το επέτρεπε. Οπότε είχαμε μπει κάπως διαγώνια εναλλάξ. Δεν είδα την μεριά που έβλεπε, αλλά το ήξερα καλά αυτό το είδος χαρτιού, είναι από το ρολό του υπέρηχου. Ξανάνοιξε την τσάντα, το ξανακοίταξε, γύρισε απότομα και με έπιασε στα πράσα στην κατασκοπία μου.
“Πρώτος υπέρηχος;” τόλμησα να πάω στο ψητό. Δεν το περίμενε. Απλά πάγωσε. Χειρότερα δεν γίνεται, σκέφτηκα, συνέχισα μπας και βελτιωθεί το κλίμα.
“Δεν το έχεις πει σε κανέναν, ε;”
Κούνησε ελάχιστα το κεφάλι, κατάλαβα ότι είχα πέσει μέσα.
“Ούτε στον πατέρα;”
Κοίταξε κάπου στον ορίζοντα. Άλλη μια απάντηση σιωπηλή αλλά σίγουρη.
“Ούτε στη μάνα σου ρε θηρίο; Εσύ θα βράζεις από μέσα ντε!” το γύρισα στο χαλαρό. Χαμογέλασα πλατιά. Άνοιξα τα χέρια για αγκαλιά και πριν προλάβω να σκεφτώ πόσο γελοία κίνηση ήταν αυτή μπροστά σε κόσμο με μια άγνωστη, αυτή είχε ήδη πέσει μέσα και με έσφιγγε. Από αυτές τις αγκαλίες που νιώθεις να κολλάνε οι ψυχές και να σιάζουν όλες οι τρικυμίες όλων των ωκεανών του κόσμου.
Μέρα της μητέρας, εγώ πήρα το δώρο. Αυτή ποτέ δεν θα μάθω σε ποιόν άλλον το είπε.
Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης συνήθως γράφει πιο χιουμοριστικά αλλά σήμερα συγκινήθηκε. Επίσης κάτι τέτοιες ιστορίες γουστάρουν τα MILFάκια που τον ενδιαφέρουν.